Εντερικό μικροβίωμα και αυτισμός
Ο αγώνας της μάνας Ellen για τον γιο της Andrew.
Την λένε Ellen Bolte, είναι προγραμματίστρια υπολογιστών, και μητέρα 4 παιδιών. Κάποια στιγμή , γύρω στα 1992, ο μικρότερος δίχρονος γιός της, ο Andrew, άρχισε να παίρνει μια 10ήμερη αντιβίωση γιατί ο παιδίατρος του βρήκε , υγρό στο αυτάκι του. Τελικά το παιδί χρειάστηκε να πάρει άλλη μια 10ήμερη δόση άλλου αντιβιοτικού , που τελικά εξάλειψε το υγρό στο αυτί. Δυστυχώς όμως η βελτίωση ήταν περιστασιακή και το παιδί χρειάστηκε να ξαναπάρει άλλες δύο 10ήμερες δόσεις διαφορετικών αντιβιοτικών.
Έτσι άρχισαν οι διάρροιες του παιδιού, σαν φυσικό επακόλουθο της ισχυρής αντιβίωσης. Αντί όμως ο γιατρός να κόψει το αντιβιοτικό, συνταγογράφησε μία ακόμη 30ήμερη αντιβιοτική θεραπεία.
Τότε όμως η Ellen παρατήρησε μια αλλαγή στην συμπεριφορά του παιδιού της. Στην αρχή φερόταν σαν ελαφρώς μεθυσμένο, χαμογελώντας και τρεκλίζοντας, αλλά σύντομα έγινε αποτραβηγμένος, σκυθρωπός και οξύθυμος, ουρλιάζοντας όλη μέρα.
Μέχρι τώρα, τα συμπτώματα του γαστρεντερικού συστήματος του Andrew ήταν τρομακτικά και παρόλο που είχε υγιές βάρος, έγινε αδύνατος με πολύ φουσκωμένη κοιλιά. Η συμπεριφορά του έγινε επίσης πιο περίεργη. Ανέβαινε στις μύτες των ποδιών του χωρίς να λυγίζει τα γόνατά του. Στέκονταν στο κατώφλι, ανοίγοντας και σβήνοντας το διακόπτη των φώτων για μισή ώρα κάθε φορά. Τον απασχολούσαν αντικείμενα, όπως γλάστρες με καπάκι, αλλά δεν ενδιαφερόταν για άλλα παιδιά. Κυρίως ούρλιαζε. (Εδώ να θυμίσουμε ότι το εντερικό μικροβίωμα μας δημιουργείται στα 3 πρώτα χρόνια της ζωή μας.) Σε ηλικία 25 μηνών, διαγνώστηκε με αυτισμό.
Η μάνα δεν θέλησε να πιστέψει ότι για την κατάσταση του γιού της έφταιγε η γενετική, κι άρχισε να ψάχνει την αιτία μόνη της
Άρχισε να εστιάζει στο αν το τα αντιβιοτικά που είχε λάβει ο Andrew για τα αυτιά του, μπορεί να προκάλεσαν τη ζημιά. H Ellen σκόνταψε στην αναδυόμενη έρευνα για τις λοιμώξεις από Clostridium difficile, το οποίο προκαλεί σοβαρή δυσεπίλυτη διάρροια σε ορισμένα άτομα μετά τη χορήγηση αντιβιοτικής θεραπείας. Ο σύνδεσμος με τα συμπτώματα του γαστρεντερικού συστήματος του Andrew ξεπήδησε, και η Έλεν αναρωτήθηκε μήπως ένα παρόμοιο βακτήριο μπορεί όχι μόνο να προκαλέσει διάρροια, αλλά και να απελευθερώσει μια «τοξίνη» που θα μπορούσε να έχει επηρεάσει τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο του Andrew.
Σε αυτό το σημείο, η Έλεν είχε μια φαεινή ιδέα: σκέφτηκε ότι ο Άντριου πρέπει να είχε μολυνθεί με ένα βακτήριο που σχετίζεται με το Clostridium difficile, και ονομάζεται Clostridium tetani. Αλλά αντί να μπει στο αίμα του και να προκαλέσει λοίμωξη από τέτανο στους μύες, όπως συμβαίνει συνήθως, η Έλεν υποψιάστηκε ότι ο C. tetani είχε εισχωρήσει στο έντερό του. Είχε ένα προαίσθημα ότι τα αντιβιοτικά που είχε λάβει ο Άντριου για τη μόλυνση του αυτιού του, είχαν σκοτώσει τα προστατευτικά βακτήρια που ζούσαν στο έντερό του, επιτρέποντας στον C. tetani να επικρατήσει.
Από εκεί, σκέφτηκε, η νευροτοξίνη που παράγουν αυτά τα βακτήρια είχε κατά κάποιο τρόπο ταξιδέψει στον εγκέφαλο του Άντριου. Η Έλεν ήταν ενθουσιασμένη και πήγε την ιδέα στον γιατρό της.
Εξέτασαν το αίμα του Andrew για να βρουν αποδείξεις εάν το δικό του το ανοσοποιητικό σύστημα είχε αντιμετωπίσει λοίμωξη από C. tetani.
Και τότε το αποτέλεσμα της εξέτασης αίματος σόκαρε ακόμη και το εργαστηριακό προσωπικό – το επίπεδο ανοσοποιητικής προστασίας του Andrew ήταν εκτός των φυσιολογικών ορίων. Τίποτα παρόμοιο με αυτό που παρατηρείται στα παιδιά μετά τον εμβολιασμό για τέτανο.
Η Έλεν άρχισε να γράφει σε γιατρούς, ζητώντας τους να εξετάσουν τη θεωρία της και ζητώντας να θεραπεύσουν τον Andrew με ένα άλλο αντιβιοτικό, τη βανκομυκίνη, για να απαλλαγεί απ’αυτό το C. tetani στο έντερο του.
Πώς πέρασε η νευροτοξίνη μέσω του αιματοεγκεφαλικού φραγμού στον εγκέφαλο;
Όμως η Έλεν ήταν πεπεισμένη, από μήνες έρευνας, ότι είχε δίκιο.
