Από το Δημαρχείο…στο χειρουργείο!
Ας προσπαθήσουμε όλες και όλοι να είμαστε δέκτες των επιστημονικών οδηγιών κρατώντας το συναίσθημα και το θυμικό σε προσωρινή αναστολή.
Απο τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά, διαγνωστικές εξετάσεις όπως το τεστ Παπανικολάου, η μαστογραφία, η μικροακτινογράφηση θώρακα, οι βιοψίες και η πληθώρα εργαστηριακών εξετάσεων έφεραν την πρώιμη διάγνωση και την έγκαιρη θεραπεία εως ίασης ή παράτασης προσδόκιμου επιβίωσης σε όλες σχεδόν τις παθήσεις του ανθρώπου.
Απο την δεκαετία του 90 και μετά η υπερεξειδίκευση διαγνωστικών εργαστηριακών εξετάσεων έφερε εμάς τους Ουρολόγους σε ένα δίλημμα. Με το αυξημένο ειδικό προστατικό αντίγονο, την δακτυλική εξέταση, την διορθικη υπερηχοτομογραφία, την αξονική ή μαγνητική τομογραφία και την κατευθυνόμενη βιοψία τεκμηριώνονται πολλά κρούσματα καρκίνου του προστάτη. Ξεκαθαρίζονται απόλυτα τα πράγματα και εξορίζονται δεύτερες σκέψεις.
Και εδώ μπαίνει ο προβληματισμός μας… Άσχετα με το είδος της θεραπείας πρέπει να προηγείται η αναγκαιότητα ή μη σε σχέση με την επιθετικότητα του όγκου και την ηλικία του ασθενή σύμφωνα με τις κατευθύνσεις των Ελληνικών και Διεθνών Ουρολογικών Επιστημονικών Εταιρειών.
Παράδειγμα απλό, η ανεύρεση εστίας λιγότερο επιθετικού καρκίνου του προστάτη, σε ασθενή 4ης ηλικίας, δεν απαιτεί καμία θεραπεία σε όλο τον κόσμο-πλην Ελλάδας, όπου όταν ο ασθενής αποβιώσει χωρίς αντικαρκινική θεραπεία και μετά από 10 χρόνια και από άλλο αίτιο, οι συγγενείς, τουλάχιστον με παράπονο, μπορεί να πουν : “Γιατρέ, αν κάναμε θεραπεία…κλπ”. Δεν μπορώ με όλη την εμπειρία μου να τους απαξιώσω, άλλωστε η ύψιστη των Επιστημών που διακονώ έχει ως πρώτο ρητό το ”ωφελείν ή μη βλάπτειν”.
Έχοντας γεννηθεί με γονείς Ιατρούς άκουγα από παιδί τους προβληματισμούς τους για δύσκολα περιστατικά και έγινα δεκτικός σε κάθε αγωνία του ασθενή… Καλό ή κακό δεν μπορεί κανείς να το πει, αφού η Ιατρική είναι σύνθεση και όχι αφορισμός όπως οι θετικές Επιστήμες.
Με την επίκαιρη πανδημία του κωρονοϊού σε εξέλιξη, αντίστοιχα ερωτήματα υπερδιάγνωσης ή ανοσίας αγέλης μας απασχολούν καθημερινά, και ας σεβαστούμε την αντίστοιχη ειδικότητα που είναι υπεύθυνη και υπόλογη για το ορθό, χωρίς συνομωσιολογίες, κρυφές σκέψεις κλπ…
Ας προσπαθήσουμε όλες και όλοι να είμαστε δέκτες των επιστημονικών οδηγιών κρατώντας το συναίσθημα και το θυμικό σε προσωρινή αναστολή. Άλλωστε μετά την θύελλα πάντα έρχεται η νηνεμία.
*Ο Χαρης Θ. Αηδονόπουλος είναι Χειρουργός – Ουρολόγος, Δρ ΑΠΘ, με πολλές θητείες Προέδρου της Ουρολογικής Εταιρείας, Αντιπεριφερειάρχη και σήμερα πάλι Αντιδημάρχου Θεσσαλονίκης.
