(Δεν) είμαι Προ από την Ομάδα «Παπαλάνγκι»

“Εκτός από έναν”

“Μια φορά κι έναν καιρό…” Κάπως έτσι άρχιζαν όλα τα παραμύθια που μας εξιστορούσαν όταν ήμασταν παιδιά. Ιστορίες γεμάτες νεράιδες και πρίγκιπες, πελώρια κάστρα σε τεράστια σκοτεινά και τρομακτικά δάση που έκρυβαν φανταστικά τέρατα, δράκους και κακούς λύκους. Η δική μου ιστορία που θα σας πω όμως, δε μιλάει για όλα αυτά ή τουλάχιστον όχι με αυτούς τους όρους. Τοποθετείται σε ένα σχολείο, που θα μπορούσε στα μάτια ενός παιδιού να φαντάζει με πελώριο και τρομακτικό κάστρο και οι ήρωες είναι παιδιά που κάποιοι είναι “πρίγκιπες” και κάποιοι “φανταστικά” μα εντελώς πραγματικά “τέρατα” και μεταξύ τους γίνεται μια μάχη για το ποιος θα είναι ο νικητής.

Όταν ήμουν μικρός, ξυπνούσα κάθε πρωί, κι αφού έλεγα από μέσα μου “ουφ, πάλι σχολείο”, ντυνόμουν, φορούσα την τσάντα στον ώμο, έπινα το carnation, τη σοκοφρέτα μου στην τσέπη (αυτή με τα αυτοκόλλητα) και ξεκινούσα για το σχολείο. Σε δέκα λεπτά βρισκόμουν στο προαύλιο και ήμουν… μόνος, στην άκρη. Ένα παιδί ανάμεσα σε άλλα παιδιά, διαφορετικός ανάμεσα σε διαφορετικούς. Μόνος, μια τόσο μικρή λέξη που καταφέρνει να αδειάσει και το μεγαλύτερο κενό. Αν ήμουν τουλάχιστον αόρατος, όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα. Όταν όμως έχεις αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, ορατός και μόνος, αυτομάτως μετατρέπεσαι σε στόχο, σε έναν τοίχο, ορατός από όλους, μόνος και απέναντι σου τα βελάκια. Γέλια, σπρωξίματα, φάρσες, πλάκες. Όλα εις βάρος μου, εις βάρος ενός παιδιού που δεν ήξερε αν τα πόδια του είναι αρκετά δυνατά για να αντέξει τόσο βάρος. Και τα χρόνια περνούσαν, βιβλία γυμνασίου στην τσάντα και ο πρώτος μου φίλος στη διπλανή καρέκλα. Ήμουν διαφορετικός γι’ αυτόν και ήταν διαφορετικός για μένα και δε μας ένοιαζε, γιατί αυτό ήταν που μας ένωνε. Και τα χρόνια περνούσαν ανώδυνα, βιβλία λυκείου στην τσάντα πια.

Μία μέρα αποφάσισα να αντικαταστήσω το “δ” του “διαφορετικός” με αυτό του “δημοφιλής”. Κι έτσι άρχισα να κάνω πράγματα που θα τραβούσαν το ενδιαφέρον των άλλων παιδιών. Ήθελα να τους νικήσω, για μια φορά κι εγώ να νικήσω αυτό τον αγώνα και να τους κάνω να με συμπαθήσουν. Στο βωμό της δημοφιλίας θυσίασα τον ένα και μοναδικό μου φίλο με τη σκέψη “δεν πειράζει, θα κάνω νέους φίλους, πιο κουλ”. Έπαψα να είμαι διαφορετικός γι’ αυτούς κι αυτοί έπαψαν να με χρησιμοποιούν σαν στόχο. Κι όταν ένιωσα ασφαλής με τους νέους μου φίλους, σκέφτηκα πως είχε έρθει η ώρα πια να γίνω ο παλιός μου εαυτός, ο αληθινός, “αφού με αγαπάνε” σκέφτηκα “δε θα αλλάξει κάτι”. Και άρχισα να βρίσκω και πάλι τον εαυτό μου που είχα κρύψει στο συρτάρι με τα παλιά μου ρούχα. Όπως ήταν φυσικό, όλα άρχισαν να γίνονται όπως πριν, τόσο εύκολα, όσο το να βγάλεις το καινούργιο σου μπλουζάκι και να φορέσεις το παλιό. Κι έφτασα εκεί απ’ όπου είχα ξεκινήσει, στην άκρη στο προαύλιο, ηττημένος και πιο μόνος από ποτέ, γιατί είχα διώξει από κοντά μου έναν πραγματικό φίλο. Κι εκεί κατάλαβα ότι η φιλία από τη δημοφιλία απέχουν μόλις δύο συλλαβές, που όπως κάνουν σύνθετη μια λέξη, έτσι μπορούν να κάνουν σύνθετη και τη ζωή σου. Στο τέλος της ιστορίας βέβαια, ο φίλος μου με συγχώρεσε, εγώ κατάλαβα το λάθος μου και οι υπόλοιποι συνέχιζαν να με πειράζουν με το πρόσχημα ότι έκαναν “πλάκα”. Για αρκετά χρόνια με προβλημάτιζε το αν όντως αυτά τα παιδιά έκαναν απλώς πλάκα ή όχι, κι αν εγώ από όλη αυτή την ιστορία είχα βγει τελικά ο νικητής ή ο χαμένος. Μέχρι που ένα κοριτσάκι 8 χρονών, με το πιο αθώο αλλά και αυστηρό ταυτόχρονα ύφος, μου είπε μια μέρα “πλάκα είναι όταν ένας λέει κάτι και γελάμε όλοι μαζί, ενώ πλάκα δεν είναι όταν ένας λέει κάτι και γελάμε όλοι μαζί, εκτός από έναν”.

Εκτός από έναν. Κι αυτός ήμουν εγώ.

Θέμης Θεοχάρογλου

Η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» και η θεατρική ομάδα «Παπαλάνγκι» – θέατρο έξω από το θέατρο για τρίτη συνεχή χρονιά παρουσιάζουν μια παράσταση για παιδιά των τριών τελευταίων τάξεων του δημοτικού σχολείου αλλά και για παιδιά όλων των τάξεων του Γυμνασίου και του Λυκείου. Σε μια χιουμοριστική ιστορία για το κυνήγι της δημοφιλίας στο σχολείο, δύο ηθοποιοί αφηγούνται την ιστορία της γνωριμίας τους και πως ο ένας προκειμένου να τραβήξει την προσοχή του άλλου, αποφάσισε να υιοθετήσει όλους τους άλλους “ρόλους” πλην του εαυτού του.

Η παράσταση διαρκεί 35 λεπτά και παρουσιάζεται όχι στο θέατρο, αλλά από σχολείο σε σχολείο και από αίθουσα σε αίθουσα. Οι ηθοποιοί είναι αυτοί που πηγαίνουν από τάξη σε τάξη, ανάλογα με το σχολικό πρόγραμμα, ενώ τα παιδιά παρακολουθούν την παράσταση καθισμένα στα θρανία τους με την παρουσία του δασκάλου ή του καθηγητή τους.

Κάθε παράσταση αντιστοιχεί σε μία διδακτική ώρα (45 λεπτά) και μετά την ολοκλήρωση της, ακολουθεί μια μικρή συζήτηση με τα παιδιά.

Το κόστος παρακολούθησης της παράστασης έχει οριστεί στο συμβολικό ποσό των 2 ευρώ ανά μαθητή.

(Δεν) είμαι Προ*

Κείμενο: Τάσος Αγγελόπουλος Σκηνοθεσία: Θέμης Θεοχάρογλου Οργάνωση Παραγωγής: Δέσποινα Καβύρη Φωτογραφίες: Γιώργος Μάνος Σκίτσα: Αχιλλέας Μεσσάικος

Παίζουν: Άρης Νινίκας/ Δημήτρης Φουρλής, Νάγια Καρακώστα

Για περισσότερες πληροφορίες και διευκρινήσεις, καθώς και για κρατήσεις, το τηλέφωνο επικοινωνίας είναι 6977449028 και 2310860708 (Πειραματική Σκηνή της “Τέχνης”) . Μπορείτε επίσης να μας βρείτε στη σελίδα μας στο facebook :Παπαλάνγκι- Papalangki Theatre.