Γιώργος Στριφτάρης: Η εικόνα και ψυχή της
Ένα λεύκωμα υπενθύμιση της αθωότητας που αφεθήκαμε να χάσουμε.
“Στον κινηματογράφο ένας από τους βασικούς συνεργάτες του σκηνοθέτη είναι ο διευθυντής φωτογραφίας. Είναι αυτός που με το κάδρο του δίνει το έναυσμα για την συναισθηματική προσέγγιση του θεατή. Γιατί τι άλλο είναι η φωτογραφία από την αποτύπωση αυτού που «βλέπει» ο φωτογράφος μετουσιωμένο σε μήνυμα που στόχο έχει την συναισθηματική αφύπνιση αυτού που βλέπει τη φωτογραφία;
Ο Γιώργος Στριφτάρης στο λεύκωμα του Φως-Φορος με τις φωτογραφίες του, φωτογραφίες νέων αντρών που απεκδύονται από τα ρούχα τους, κατάφερε να με κάνει να συνειδητοποιήσω μια ανάγκη για επικοινωνία του καιρού μας που ομολογώ δεν είχα πριν σκεφτεί.
Είναι αυτό το ξεφύλλισμα των σελίδων τούτης της τόσο προσεγμένης και καλοτυπωμένης έκδοσης, που λειτουργεί υπόγεια στο υποσυνείδητο σαν μια κραυγή η ένα κάλεσμα, σαν ομολογία και ίσως σε κάποιους σαν απειλή.
Γυρίζω τη σελίδα ο νέος κι ο τόπος, ένας τόπος που έχει σκληρύνει η πλαστικότητα του γυμνού σώματος σαν απότομο χαστούκι που δείχνει το διάστημα που με χωρίζει από μια φύση ήπια φιλική στον άνθρωπο, μια φύση σκληρή απάνθρωπη που δεν χωρά ανθρώπους δεν αντέχει την αρμονία του σώματος δεν μας θέλει άλλο. Την κουράσαμε και δεν έχει άλλες αντοχές για μας παρά μόνο αν επιστρέψουμε σ΄αυτήν όπως γεννηθήκαμε, γυμνοί κι αθώοι.
Γυρίζω σελίδα, ο νέος κι η μήτρα, αυτή η γέννηση που έγινε μια νέα ζωή με ανεξάρτητες επιθυμίες, μια λάμψη φωτός που έρχεται κατ’ ευθείαν από τη μητέρα γη. Το σώμα πομπός φωτός στο μετά βιομηχανικό τοπίο. Το σώμα ελπίδα στην εγκατάλειψη. Το σώμα ως νόμισμα στην χυδαιότητα της αγοράς.
Γυρίζω σελίδα ο νέος κι ο χρόνος ένας χρόνος αμείλικτος που απορροφά την ανάγκη για γνώση κι αφήνει εκθέτη τη σάρκα, βορά σε απαίδευτα βλέμματα συνηθισμένα σε μια ευτελή πορνογραφία αβοήθητα να αναζητήσουν την ουσία της ζωής, μέσα από την απροσποίητη γυμνότητα τους, ανάμεσα σε ακτίνες φωτός και σε γωνίες από στερεότυπα που ράγισαν οριστικά πια. Η αβεβαιότητα του νέου ανθρώπου στην κοινωνία των επιδόσεων.
Γυρίζω σελίδα, εγώ και η ματιά μου σε αναζήτηση ενός μηνύματος πέρα και πάνω από την αποτύπωση του καλλιτέχνη. Αγγελιοφόροι μιας νέας αλήθειας που δεν χωρά σε εύκολα καλούπια μιας βιαστικής κατηγοριοποίησης.
Το φύλο και η φύση. Η εικόνα και ψυχή της. Η πόζα κι η αλήθεια κι ανάμεσα τους ένα νέο είδος αρσενικού που διεκδικεί τη θέση που του στέρησαν.
Ο,τι δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο σχολιασμού σε βιαστικές συζητήσεις των γυμναστηρίων, των μπαρ γνωριμιών και της αγοράς.
Αγόρια όμοια και διαφορετικά, μια νέα γενιά που εκπέμπει το δικό της φως έτοιμη να δοξαστεί η να καεί, μα έτοιμη σαν ορυκτό που εκπέμπει ενέργεια και μας προτείνει να μάθουμε να κοιτάμε από την αρχή το φως χωρίς ντροπή ή φόβο.
Ένα λεύκωμα υπενθύμιση της αθωότητας που αφεθήκαμε να χάσουμε. Μιας αθωότητας που οφείλουμε να επανεφευρεθεί, για να ωριμάσουμε χωρίς απωθημένα, για να υπάρξουμε κι αύριο, γυμνοί αθώοι πομποί ελπίδας στον νέο αιώνα …”
