H Νίνα, η Εκάβη και το Τρίτο Στεφάνι
Η Λία Καραμπατέα παρακολούθησε το Τρίτο Στεφάνι και καταθέτει.
Το Τρίτο Στεφάνι αποτέλεσε (και ακόμη αποτελεί) μία από τις παραστάσεις που συζητήθηκαν έντονα, και όχι αδίκως. Βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κώστα Ταχτσή, ένα μυθιστόρημα γραμμένο τη δεκαετία του 1950, εμπνευσμένο από όσα διαδραματίζονταν στην ελληνική καθημερινότητα την περίοδο της Κατοχής και του Μεσοπολέμου.
Κεντρικές ηρωίδες είναι η Νίνα και η φίλη της, Εκάβη. Η Εκάβη αποτελεί μια επαναστάτρια της εποχής της, χωρίς καν να το αντιλαμβάνεται η ίδια, κουβαλώντας με περίσσεια ψυχική δύναμη τις ατυχίες που της επιφύλλασσε διαρκώς η μοίρα. Η Νίνα, όμοια αλλά ταυτόχρονα διαφορετική, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της με το ένστικτο της επιβίωσης επιλέγοντας να σώσει τον εαυτό της μέσα από τους γάμους που κάνει, οι οποίοι αιτιολογούν και τον τίτλο του μυθιστορήματος, συνεπώς και της παράστασης. Η Νίνα διηγούμενη τα όσα πέρασε η ίδια, αποφασίζει να κάνει μια εκτενή αφήγηση της ζωής της Εκάβης. Έτσι, η παράσταση εκτυλίσσεται σε μορφή διπλής πρωτοπρόσωπης αφήγησης, κάνοντας διαρκείς εναλλαγές ανάμεσα στο τότε και το τώρα.
Το σκηνικό μαρτυρά ένα αστικό περιβάλλον, παρόλο που αν και λιτό, αλλάζει διαρκώς εικόνα πάνω στη σκηνή. Οι ήρωες δρασκελίζουν κάθε σπιθαμή της σκηνής με νευρικότητα και ζωντάνια, ενώ οι διάλογοι ρέουν ακατάπαυστα.
Η διασκευή των Σταμάτη Φασουλή και Θανάση Νιάρχου ανέδειξε ολοκληρωτικά το δημιούργημα του Ταχτσή, αποδίδοντας με τον πλέον ρεαλιστικό τρόπο την παραμικρή λεπτομέρεια. Το ύφος της ομιλίας των χαρακτήρων κυμαίνεται ανάμεσα στη δημοτική και την καθαρεύουσα. Οι μορφασμοί, οι συνεχείς ενδυματολογικές αλλαγές, τα χτενίσματα, μέχρι και η στάση του σώματος κάθε προσώπου εφαρμόζει απολύτως ταιριαστά με το κλίμα της τότε ελληνικής καθημερινότητας. Μέσα από τις φιλίες που χτίζονται στις μικρές γειτονιές, μέσα από το διαχρονικό κουτσομπολιό, επικοινωνούνται στον θεατή ζητήματα με διαχρονικό χαρακτήρα: έρωτας, φθόνος, συμφέρον, ναρκωτικά, ομοφυλοφιλία, στερεότυπα, φτώχεια.
Παρά τη μεγάλη της διάρκεια, η παράσταση δικαίως παίρνει τα εύσημα από το κοινό που την έχει παρακολουθήσει, αφού καταφέρνει να μην εμφανίσει σημεία κάμψης, αποδίδοντας και τα πιο ασήμαντα σημεία με παραστατικότητα και γλαφυρότητα. Όλοι οι ηθοποιοί ξεχώρισαν ο καθένας με το δικό του ύφος, με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου να δίνει τον καλύτερό της εαυτό, πείθοντας τους θεατές ότι αν η Εκάβη υπήρχε σήμερα θα είχε σίγουρα τη μορφή της. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία, κατάφερε να παρουσιάσει στο κοινό όχι την ιστορική εκδοχή της Ελλάδας εκείνης της περιόδου, αλλά κάτι πιο ζεστό και ανθρώπινο: την καθημερινότητα που ζούσε ο λαός της τότε μέσα από τις ανάγκες και τον τρόπο σκέψης που διαμόρφωναν βάσει των όσων λάμβαναν χώρα.
Το Τρίτο Στεφάνι, παρά το δραματουργικό του ύφος και την περίοδο κατά την οποία διαδραματίζεται, είναι όχι μόνο ιστορική αναδρομή αλλά και ένας πετυχημένος σύνδεσμος των νεότερων με τη ζωή των γιαγιάδων και παππούδων τους…
*7/10/2016-9/4/2017, Μονή Λαζαριστών, Σκηνή Σωκράτης Καραντινός, Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 18:00, Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο 20:00, Κυριακή 19:00, Τηλ. κρατήσεων: 2315 200200
