Aπλοί θεατές

Στη θεατρική εκδοχή του “Σλουθ”, που αυτές τις μέρες ανεβαίνει στην πόλη, ο χαρακτήρας του Γιώργου Κιμούλη σε μία αποστροφή του προς τον αντίστοιχο του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη καυχιέται σε σχήμα υποφοράς ανθυποφοράς: “Ξέρεις γιατί στενοχωριέμαι μόνο όταν παίζω θέατρο; Που δεν είμαι ανάμεσα στο κοινό να με βλέπω”. Ομολογουμένως, πρόκειται για ένα άλυτο πρόβλημα για κάθε πρωταγωνιστή. Εκτός κι αν μιλάμε για έναν Έλληνα πολιτικό ή για πολλούς από τους πολίτες αυτής της χώρας…

Τους τελευταίους μήνες και αφού το Μνημόνιο έχει ριζώσει για τα καλά στη ζωή μας μπορεί να παρατηρήσει κανείς μία παροιμιώδη απραξία και παραίτηση των πολιτικών που υποτίθεται ότι έχουν στα χέρια τους τις τύχες τις χώρες. Πρωθυπουργός, Υπουργοί, Βουλευτές της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης έχουν μετατραπεί σε σχολιαστές του παρόντος και του μέλλοντος της Ελλάδας. Ακόμη και σε ακραία γεγονότα, όπως τον άγριο ξυλοδαρμό του διαδηλωτή στην πορεία της 11ης Μαΐου ή τις ανεξέλεγκτες επιθέσεις προς μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, το μόνο που ακούει κανείς από επίσημα χείλη είναι σχόλια και περιγραφές καταστάσεων. Ευθύνες, σχέδιο, βούληση είναι άγνωστες λέξεις.

Το θέατρο που παίζεται στο δημόσιο βίο έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο. Οι ατάκες είναι τόσο συγκεκριμένες και χιλιοειπωμένες που θυμίζουν τηλεοπτική σειρά σε καλοκαιρινή επανάληψη. Φυσικά, μεγάλο μερίδιο ευθύνης, ως κάκιστοι σκηνοθέτες, έχουν και οι δημοσιογράφοι. Άλλοι σχολιαστές και αυτοί, όταν δεν έχουν απεργία… Με άποψη για όλα. Με τη σωστή άποψη για όλα. Με θέση ισχύος σε ένα παιχνίδι δημοσίων σχέσεων και εξουσίας που ευτελίζει την ουσιαστική ελευθερία και τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Ποια είναι η συνεισφορά του Τύπου στα δημόσια πράγματα της χώρας; Ο πανικός, η σεναριολογία και η παραπολιτική. Ευτυχώς όμως πάντα υπάρχουν και ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις…

Και από την άλλη οι πολίτες. Πελάτες από συστάσεως του ελληνικού κράτους, συνδικαλιστές, κομματικοποιημένοι, φανατισμένοι με το τίποτα. Ακόμη και σήμερα πολλοί είναι οι νέοι που γουστάρουν να εθελοτυφλούν. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Αυτό είναι κάτι που κληροδοτείται. Και όταν υπήρχαν πόροι και τρόποι για την αμοιβαία εξυπηρέτηση, τότε το σύστημα λειτουργούσε καλά. Σήμερα, όμως, που “δεν έχω να σου δώσω για να μου δώσεις”… Σήμερα, η εικόνα που επικρατεί είναι αυτή των πολιτών που βλέπουν τις ζωές τους να βιάζονται και το αποδέχονται γιατί τώρα πια δε γίνεται αλλιώς. Επαναστατούν βρίζοντας την τηλεόραση στις ειδήσεις των οκτώ και πέφτουν στο μαξιλάρι με ήσυχη τη συνείδησή τους. Με την ελπίδα πως η επόμενη μέρα θα μας φέρει πιο κοντά στις αγορές, με χαμηλότερα σπρεντ και φιλικό “κούρεμα”.

Κάπως έτσι μετατρέπονται οι ζωές σε μία παράσταση αποκλειστικά με απλούς θεατές. Γιατί κανείς δεν μπορεί ή/και δε θέλει πια να είναι πρωταγωνιστής. Μια χώρα που περιμένει. Τι, άραγε;