…εκ της αιτίας και όχι εκ της αφορμής

Το να επαναλαμβάνεσαι, να λειτουργείς σύμφωνα με το κατεστημένο, να συντάσσεσαι με την κυριαρχούσα άποψη,εξασφαλίζει,ίσως, τη σιγουριά του αποτελέσματος, αλλά σίγουρα στερεί την προοπτική, την αλλαγή,  την ανάπτυξη, την εξέλιξη, σ’ έναν κόσμο που αντιστέκεται στο τέλμα, στην ισοπέδωση της σκέψης και της πρωτοβουλίας και που στοχεύει στην εξωστρέφεια.

Τίποτα δεν φοβάται ο άνθρωπος, περισσότερο από το άγνωστο. Αυτόν το φόβο του άγνωστου εκμεταλλεύεται το κατεστημένο σύστημα, για ίδιον συμφέρον και ο μόνος τρόπος ξεπεράσματος είναι η παιδεία, η στήριξη της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης, το ελεύθερο πνεύμα, ο πολιτισμός. Πολιτισμός, civilisation και culture, κάθε κοινωνίας, είναι το σύνολο της ανθρώπινης δραστηριότητας, που δίνει τα πιο ποιοτικά κριτήρια του πλαισίου στο οποίο συντελείται η όποια ανάπτυξη.

Ο τόπος μας βιώνει μια βίαιη, απάνθρωπη κρίση, οικονομική, αλλά κύρια κρίση πολιτισμού και η οποία, εάν δε στοχεύσει και αντιμετωπιστεί συλλογικά και ριζικά, θα βαθαίνει και θα παρασύρει τα πάντα.

Η αντιμετώπιση απαιτεί μια άλλη οπτική, μια άλλη θεώρηση της ζωής και της ευτυχίας του ανθρώπου απ ‘αυτήν που ισχύει, ένας άλλος σχεδιασμός πρέπει να υπάρξει με κεντρικό άξονα την περιγραφή, την ιεράρχηση των ζητημάτων και την ασκούμενη πολιτική.

Και ο πολιτισμός βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα εξ αιτίας των ασκούμενων πολιτικών, ενώ είναι το μέσον για την ύπαρξη και τη δημιουργία μιας άλλης αισιόδοξης προοπτικής. Και εν μέσω της κρίσης, η Θεσσαλονίκη βρέθηκε με νέα διοίκηση για τη διαχείριση της τύχης της.

Το μοντέλο διοίκησης που επικρατούσε και στο χώρο του πολιτισμού ήταν της εξυπηρέτησης προσωπικών και πελατειακών σχέσεων, ανώδυνων και εύπεπτων, κατά κύριο λόγο ψυχαγωγικών δράσεων, χωρίς πλαίσιο, χωρίς λόγο και περιεχόμενο, χωρίς στόχευση στην προώθηση και ανάπτυξη της εξωστρέφειας της πόλης. Αυτό το μοντέλο καλέστηκε η νέα διοίκηση να αλλάξει, να ανατρέψει.

Αυτό που έπρεπε να κάνει είναι ο επαναπροσδιορισμός της πολιτιστικής χωροταξίας της πόλης, να χαράξει νέους στόχους, να δώσει περιεχόμενο και λόγο στους θεσμούς, κίνητρα, ενίσχυση και συνέργεια για τη δημιουργία μιας άλλης πραγματικότητας. Κύρια προϋπόθεση για την επίτευξη αυτής της άλλης πραγματικότητας είναι η συγκεκριμενοποίηση του ρόλου των ασκούντων διοίκηση. Ο ρόλος κάθε διοίκησης είναι να ρυθμίζει και όχι να εξουσιάζει, είναι να χαράζει πολιτική, να εμπνέει, να αναδεικνύει και να εμπιστεύεται τους ανθρώπους αυτής της πόλης, οι όποιοι μπορούν να σχεδιάσουν, να προωθήσουν και να προβάλλουν τον πολιτισμό τους ελεύθερα χωρίς παρεμβάσεις και υποδείξεις.

Όποιοι εμπλακούν στην διαχείριση αυτού του χώρου, απαιτείται να’ χουν άποψη, γνώση, κριτήριο, εμπειρία ώστε να μπορέσουν να οδηγήσουν στην αναγκαία ανατροπή των κατεστημένων θεσμών, θέσεων, του τρόπου αντιμετώπισης, του περιεχόμενου, του χαρακτήρα, του ύφους, του λόγου, της πρακτικής, άρα να σχεδιάσουν το σύγχρονο πρόσωπο αυτής της πόλης. Πρέπει οι διοικούντες την πόλη να καταλάβουν ότι η Θεσσαλονίκη μπορεί και έχει όλα τα στοιχεία, τα μέσα και τη δυναμική να γίνει η πόλη των τεχνών στο χάρτη των πόλεων του τόπου, αρκεί να αποβάλλει τον φόβο «του παραμερισμού» και την προσωπική ματαιοδοξία. Στη γνώση της παραγωγής πολιτισμού -χώρου ζηλευτού, πράγματι,απ’ όλους- να δώσουν χώρο και να εμπιστευτούν αυτούς που γνωρίζουν, γιατί αυτοί μόνο μπορούν ν ‘αλλάξουν το άχρωμο, επαρχιώτικο πρόσωπό της, σε σύγχρονο, ζωντανό και εξωστρεφές.

Η Θεσσαλονίκη μπορεί να γίνει δυνατή εάν την αφήσουμε ανοιχτή σ’ αυτούς που γνωρίζουν.

…εκ της ανάγκης

Από μια συγκυρία και την υποστήριξη του κόσμου βρίσκομαι στην θέση του δημοτικού συμβούλου.  Από συνειδητή επιλογή και προσωπική απόφαση υπάρχω ως καλλιτέχνης, ανήκω στον χώρο της τέχνης, του πολιτισμού, στοχεύοντας τη ζωή και την πορεία μου στην υποστήριξη της αλήθειας, στην αίσθηση της τιμιότητας, στη συγκίνηση. Θεωρώ καθήκον και υποχρέωση μου, γνωρίζοντας τις αγωνίες, τις προθέσεις, τις συμπεριφορές, τις διαψεύσεις όλων αυτών του χώρου, και όπως μέχρι σήμερα πάντα έκανα, να υπερασπιστώ αυτά που πιστεύω, την αισθητική, την ελεύθερη έκφραση,τη δημιουργία, την ποιότητα στη ζωή μας, το σεβασμό, τον πολιτισμό, για να αλλάξουν τα φθαρμένα κατεστημένα, να προβάλλουμε το άλλο πρόσωπο αυτής της απατημένης πόλης, να προωθήσουμε το νέο, το σύγχρονο, το πρωτοπόρο, να εμπνεύσουμε και να δώσουμε πραγματικό νόημα στην πράξη.

Και αυτό, θα συνεχίζω να κάνω, από όποια θέση κι αν βρίσκομαι.

*Η φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα