Καφές με την Ελλάδα

Τα πρωινά μας στην Στοκχόλμη γεμίζουν από τους ήχους και τα σχόλια του 9,58. Εμείς επιλέξαμε αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας με την Ελλάδα. Ισως κάποιος άλλος Ελληνας μετανάστης να πίνει τον καφέ του με «κάποιον» άλλο τρόπο…Το ραδιόφωνο και το διαδίκτυο στηρίζουν περισσότερο την ανάγκη μας για ενημέρωση, παρά η ελληνική τηλεόραση, κάτι που είχαμε απομυθοποιήσει ακόμη και όταν διαμέναμε στην Ελλάδα. Η τρομοκρατία και τρομολαγνία τους δεν μας αφορά.

Η πρώτη γουλιά καφέ συνοδεύεται και με μια είδηση, λέξεις που χορεύουν στον αέρα: κούρεμα, κρίση, μειώσεις, ανεργία…μακρινά γεγονότα αλλά και τόσο γνωστά συνάμα. Πριν ακόμη φύγουμε όλα αυτά λεγόντουσαν πίσω από το παραβάν, τώρα απλά συμβαίνουν. Θλίψη, οργή, ανασφάλεια….θλίψη για τον ελληνικό λαό, οργή για το «ξεχείλωμα» του πολιτικού συστήματος και για την παθητικότητα του καφενείου, ανασφάλεια για το μέλλον της χώρας και των οικογενειών μας. Και μετά δυστυχώς στη δεύτερη γουλιά πικρού καφέ έρχονται οι ενοχές! Προσωπικό ζύγισμα για τον καθένα από τους δυο μας: «αν ήμουν εκεί πώς θα το πάλευα συλλογικά;», «δεν είμαι εκεί να το μοιραστώ και να το ζήσω με τους ανθρώπους μου, την καθημέρινότητά τους». Όμως είμαστε εδώ και ξαναπίνουμε μια γουλιά ακόμη, γιατί και η δική μας πραγματικότητα είναι διαφορετική και «διαφορετικά» δύσκολη.

Στην επόμενη είδηση που αφορά κάποιο πολιτιστικό δρώμενο της πόλης που κι εμείς αγαπήσαμε, έρχεται και η νοσταλγία με μια δεύτερη κούπα καφέ. Τα χρώματα της πόλης, εικόνες, ήχοι, μυρωδιές ξυπνάνε την ελπίδα πως η κρίση περπατά παράλληλα με την αφύπνιση συναισθημάτων για αλληλεγγύη και επικοινωνία. Αναθαρρεύουμε και μια αίσθηση που βιώνεται σαν απώλεια για όλα αυτά που δεν προλάβαμε να κάνουμε, γιατί σηκώσαμε τους ώμους αδιάφορα και για όλα αυτά στα οποία τώρα πια δεν μπορούμε να συμμετέχουμε. Και η εκπομπή συνεχίζεται…τα σχόλια κυλάνε και αναπαριστούν ηχητικά την πραγματικότητα που άφησαμε σχεδόν κουρασμένοι και απαξιωμένοι.. .πάρκα παρατημένα, ανομία, άναρχα τραπεζοκαθίσματα, βρωμιά και άλλα τόσα…. Μια τόσο γνωστή εικόνα! Τότε θυμώνουμε πια για το αδίεξοδο της κατάστασης και νιώθουμε ανακουφισμένοι που έχουμε πάρει απόσταση. Κοιτώντας τα παιδιά μας επιβεβαιώνουμε κατά λίγα ποσοστά την απόφασή μας να τα πάρουμε από το οικείο περιβάλλον – χώρα, οικογένεια, ήλιο, ανθρώπινη ζεστασιά, γλώσσα-.

Προς το τέλος της εκπομπής η τελετουργία του πρωινού τελειώνει μαζί με την καφεποσία…έρχεται η προσγείωση στην δική μας καθημερινότητα.Η μέρα αρχίζει μαζί με την ελπίδα πως τα πράγματα θα αλλάξουν για όλους και για μας….ίσως να έρθει η μέρα που η επιστροφή μας μπορεί να συμβεί. Η αβεβαιότητα του αύριο και η απαξίωση της εργασίας και της ζωής στην Ελλάδα του 2012 είναι το εμπόδιο κάθε «φρέσκου» μετανάστη Ελληνα για την επιστροφή και η αίτια φυγής ενός ακόμη πολίτη από την Ελλάδα.

*Ο Γιάννης Μάρκου εργάζεται και μένει μόνιμα με την οικογένειά του στη Στοκχόλμη.