Σε ποιον ανήκει το “όχι”

του Αναστάσιου Βογιατζή

Ακόμα δεν πρόλαβε να στεγνώσει το σάλιο στους φακέλους του δημοψηφίσματος και να πάλι εκλογές! Πάλι το σάλιο μας θα χαλάσουμε μαζί με τα ευρώ και την υπομονή μας! Και ας μετράμε εμείς τις προσωπικές και εθνικές απώλειες από εκλογές, διαπραγματεύσεις και δημοψηφίσματα, τρεις της Αριστεράς -παρένθεσης (;)- αναζητούν ποιός από αυτούς κέρδισε και διεκδικούν το “υπερήφανο” “όχι” του ελληνικού λαού!

Ο Αλέξης, η Ζωή και ο Παναγιώτης δεν είναι τα ονόματα από τους τρεις σωματοφύλακες, δεν είναι τα ονόματα από τα τρία -άκακα- γουρουνάκια, άλλα θα μπορούσαν να είναι τα ονόματα από τρεις ύαινες, ή τα ονόματα από τρεις γυπαετούς. Τα ονόματα τριών αρπακτικών που τρέφονται με τις σάρκες πτωμάτων. Με τις σάρκες από το πτώμα του καλοκαιρινού “όχι”.

Ξεκίνησε σαν επανάσταση. Η επανάσταση του φρέντο καπουτσίνο, καθώς αναγκαστήκαμε να ξεχάσουμε τους “φρέντους” -για μια μέρα- και να τρέχουμε στα εκλογικά κέντρα! Κι έτσι η καλοκαιρινή επανάσταση έφερε τη συντριπτική νίκη του “όχι”, νίκη που κανείς δεν κατάλαβε ακόμα τι συνέτριψε, αν και μια αυτοκριτική μάτια αποδεικνύει ότι συνέτριψε εμάς τους ίδιους και μας έτριψε στα μούτρα την πραγματικότητα.

Και εκεί που το “όχι” -στο sustainability ξέρω γω τι program- θα έσφυζε από ζωή και από δύναμη, και θα έφερνε, όχι αέρα, αλλά τσουνάμι αλλαγής στην Ευρώπη, αποδείχθηκε ότι ήταν νεκρό εξ αρχής, ή ότι δολοφονήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες, και όχι από την “κακή” Ευρώπη, αλλά από τους κακούς “πατέρες” του ελληνικού λαού!

Όμως νεκρό ή ζωντανό αυτό το “όχι” έμεινε να αντηχεί στα αυτιά των σαρκοφάγων μνηστήρων του! Αυτοί που σήμερα, εδώ και κάνα μήνα δηλαδή, το διεκδικούν όπως διεκδικήθηκε και η Πηνελόπη. Άραγε υπάρχει κανένας Οδυσσέας να τους πετάξει έξω;!

Δεν το θέλουν νεκρό ή ζωντανό, το θέλουν έστω και νεκρό. Γιατί αυτό το “όχι” ποτέ του δεν είχε ζωή. Ποτέ του δεν είχε ταυτότητα. Ποτέ δεν είχε υπόσταση. Ήταν πάντα ένα προϊόν φαντασίας, ένα προϊόν απάτης, ένα προϊόν προπαγάνδας. Προπαγάνδας φτηνής και λαϊκής, με την πιο κακή έννοια των λέξεων.

Το “όχι” που σήμερα διεκδικούν τόσο σθεναρά οι τρεις πολιτικοί αποτελεί την μεγαλύτερη πολιτική απάτη -ever-! Μέσα από ένα άκρως ασαφές ερώτημα, μέσα σε ένα κλίμα απόλυτου  φανατισμού, αλλά κυρίως μέσα στην απόλυτη έλλειψη γνώσης για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας αλλά και των προοπτικών που αυτή είχε, το μεγαλύτερο μέρος του λαού αναγκάσθηκε με τη θέληση του -όσο οξύμωρο και αν ακούγεται- να αρνηθεί, και να πει τούτο το τρανό “όχι”.

Για κάποιους το “όχι” ήταν συνειδητό, αλλά αυτοί πρέπει να ήταν πολύ λίγοι, για τους πολλούς όμως, όχι, δεν ήταν συνείδηση, δεν ήταν λογική, ήταν συναίσθημα.  Κι έτσι τώρα ο Αλέξης, η Ζωή και ο Παναγιώτης το θέλουν για δικό τους. Το θέλουν ολάκερο. Ο καθένας για τον εαυτό του, για την πάρτι του! Ζητάνε όμως τι; Ζητάνε το ψέμα τους; Ζητάνε ένα νέο ψέμα; Ζητάνε να θέσουν ξανά σε κίνδυνο τους πολίτες της Ελλάδας; Η “οικονομία” της χώρας δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τους πολίτες της, είναι ένα. Είναι δυο έννοιες -δυο πραγματικότητες- αλληλένδετες. Σε κίνδυνο η μια, σε κίνδυνο και η άλλη.

Θέλουν το “όχι”. Θέλουν να το αναστήσουν, με κάθε κόστος, αρκεί να υπάρξει το προσωπικό πολιτικό όφελος. Είναι πρόθυμοι να θέσουν τους πολίτες της Ελλάδας ξανά σε κίνδυνο χωρίς να υπολογίζουν το κόστος. Το κόστος δεν μας είναι άγνωστο πια. Το κόστος αυτό το είδαμε να ξεδιπλώνεται μπροστά μας, να μας καίει τα μπράτσα και τους ώμους στις ουρές των ΑΤΜ. Τότε οι ουρές υπήρχαν, την επόμενη δεν είμαι βέβαιος αν θα μπορέσουν να υπάρξουν. Και όλα αυτά για ένα πολιτικό καπρίτσιο, για μια θέση στον πολιτικό ήλιο.

*Ο Αναστάσιος Βογιατζής είναι υποψήφιος διδάκτορας γνωστικής γλωσσολογίας, τμήμα Αγγλικής γλώσσας και φιλολογίας, ΑΠΘ. (st_vogs@yahoo.gr; @Tassosvogs)