Summer Stories: Η Αίγλη
Πέντε συγγραφείς για το καλοκαίρι των αναμνήσεών τους. Γράφει η Κατερίνα Καριζώνη.
Λέξεις: Κατερίνα Καριζώνη
To πατρικό μου σπίτι βρισκόταν απέναντι από τον κινηματογράφο Αίγλη. Το χειμώνα τα έργα παίζονταν μέσα στον στεγασμένο χώρο που διέθετε δυο παράξενους τρούλους- εκεί βρίσκονταν κάποτε τα τουρκικά λουτρά. Το παλιό όνομα της Αίγλης ήταν Γενί χαμάμ, κάτι που το έμαθα πολύ αργότερα.
Το καλοκαίρι τα έργα παίζονταν στον προαύλιο χώρο, οι τοίχοι του οποίου ήταν σκεπασμένοι με αγιόκλημα. Τους θερινούς μήνες λοιπόν, βλέπαμε σινεμά καθισμένοι στο μπαλκόνι του σπιτιού μας και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να κόψουμε εισιτήριο. Ωστόσο όλα τα μπαλκόνια της Κασσάνδρου, αλλά και της Αγίου Νικολάου γύρω απ΄την Αίγλη προσέφεραν δωρεάν θέαμα στους ενοίκους τους.
Και δεν ήταν μόνο οι λαθροθεατές των μπαλκονιών. Παιδάκια σκαρφάλωναν στους τοίχους της Αίγλης και βλέπαν τα έργα κρυμμένα στο πυκνό αγιόκλημα. Δίπλα απ΄την Αίγλη ξυστά με την οθόνη της περνούσε τότε ένα δρομάκι που χώριζε τον κινηματογράφο απ΄το διπλανό ξυλουργείο. Το δρομάκι κατέληγε στο προαύλιο του Αγίου Δημητρίου που ήταν κατάσπαρτο από σπασμένες εβραϊκές ταφόπλακες. Σ΄εκείνο το στενό συνήθιζαν να κρύβονται ζευγαράκια για να φιληθούν, άντρες για να κατουρήσουν, παιδιά για να ανάψουν κανένα τσιγάρο στα κρυφά. Το στενό μύριζε άσχημα και κάποιοι είχαν κρεμάσει μια ταμπέλα στον τοίχο του ξυλουργείου που έγραφε «απαγορεύεται το ουρείν».
Ωστόσο θαρρείς από αντίδραση απέναντι στη δυσοσμία, η φύση είχε εξεγερθεί και είχε καλύψει την πίσω πλευρά της Αίγλης με το αγιόκλημα που έπνιγε τη δυσάρεστη οσμή κάτω απ΄ το ευγενές άρωμα των λουλουδιών του.
Στο μεταξύ τα καλά έργα παίχτηκαν: ο Μασίστας, ο Μπεν Χούρ, οι Άθλοι του Ηρακλή. Τα παιδιά που τα έβλεπαν μεγάλωσαν. Προτιμούσαν τώρα τους κινηματογράφους του κέντρου. Τα εισιτήρια λιγόστεψαν. Τότε άρχισαν να προβάλλονται οι τούρκικες ταινίες. Τα βράδια του καλοκαιριού απ΄τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες γλιστρούσαν οι αμανέδες και τα ινδικά τραγούδια. Τα μπαλκόνια κινδύνευαν να καταρρεύσουν απ΄τους σινεφίλ της εποχής, οι περισσότεροι Μικρασιάτες που κατοικούσαν στην Κασσάνδρου και τα έργα ξυπνούσαν μνήμες απ΄ τις χαμένες πατρίδες τους.
Ένα βράδυ καθόμουν στη βεράντα του σπιτιού, όταν είδα ξαφνικά τον ιδιοκτήτη του σινεμά να πετάγεται με μια μαγκούρα και να κυνηγάει τους λαθροθεατές που ήταν κρυμμένοι μέσα στο αγιόκλημα. Αμέτρητα παιδικά κορμιά έπεσαν κάτω και στη συνέχεια εξαφανίστηκαν. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά την επομένη, όταν καθίσαμε στο μπαλκόνι για να δούμε σινεμά διαπιστώσαμε ότι κάτι είχε αλλάξει. Ο ιδιοκτήτης αγανακτισμένος προφανώς, είχε κρεμάσει λάμπες γύρω από τον τοίχο του κινηματογράφου και το φως σ΄ εμπόδιζε να δεις στην οθόνη. Έτσι το τζάμπα τελείωσε και τα μπαλκόνια αδειάσαν. Όμως και η Αίγλη έκλεισε περιέργως μετά από λίγο καιρό.
