Tyler Durden is Alive

του Παναγιώτη Ιωσηφέλη

Ανήκω σε µια γενιά που φαίνεται να γλίστρησε σε κάποιο ιστορικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, κι εγώ δε ξέρω τι άλλο, κενό. Είµαι ανάµεσα σε αυτούς που παρακολουθούν την αγχωτική εξέλιξη των σαράντα κάτι είµαι ένας από εκείνους που θεωρούν τα – γεµάτα µε εικοσιπεντάχρονους – ίντερνετ καφέ, τρεις η ώρα τη νύχτα, φαινόµενο ανεξήγητο. Εµείς, όσοι γεννηθήκαµε περίπου το ’70, ούτε Πολυτεχνείο, ούτε Counter Strike. Ούτε Ξυλούρη, ούτε “burn, mother fucker, burn”. Ούτε Κόµµα, ούτε ISDN. Καµία κοινή αναφορά. κανένα σηµάδι, ούτε καν αντιαµερικανικό µίσος. Τίποτα.

Θέλουµε την προσοχή σας, λοιπόν, καλοί µας άνθρωποι δε θα σας απασχολήσουµε πολλή ώρα, αλλά να, είµαστε µια γενιά ορφανή, µας µεγάλωσε το χέβι µέταλ και µας άνδρωσε το Κλικ του ’80. Πολιτιστική επανάσταση εµείς δε ζήσαµε (εκτός αν κάποιος θεωρεί πολιτιστικό προϊόν τις τηλεταινίες του Γαρδέλη και του Ψάλτη), ούτε και καµιά άλλη επανάσταση. Μάθαµε καλά πως θα ήταν αν ήµασταν πλούσιοι αλλά πλούσιοι δε γίναµε. Χίλιες, όχι µια, χίλιες φορές, φιλάω σταυρό, µας είπανε πως ζουν οι διάσηµοι και διάσηµοι δε γίναµε. Κι αυτά δε µας πειράζουν, αλλά να, ένα σηµείο αναφοράς ζητάµε (δε ζητάµε και κάτι υπερβολικό). Καλέ µου κύριε, καλή µου κυρία, βοηθήστε µας.

Ο Τάιλερ λέει “είµαστε τα στροβιλιζόµενα περιττώµατα της ιστορίας” ή κάτι τέτοια. “Μας µεγάλωσαν γυναίκες”,  λέει, “οι πατεράδες µας έβλεπαν τηλεόραση ή δούλευαν”. Ο Τάιλερ σπάει τα µούτρα του στα υπόγεια, πλακώνεται, γουστάρει, τρελαίνεται, εκτονώνεται. Ο Τάιλερ σου χαµογελάει και δεν έχει λαµπερή οδοντοστοιχία, του λείπουν δόντια και θες να γελάσεις και να κλάψεις µαζί. Ο Τάιλερ λέει “είµαστε αστροπίθηκοι, έτοιµοι να εκτοξευθούν σε διαπλανητική τροχιά”, όλο τέτοια λέει κι έρχεται ξανά και ξανά στη κουβέντα, όταν βρίσκοµαι µε συνοµήλικούς µου, η σχιζοφρένεια και η βία του έγιναν, επιτέλους, ένα κάποιο σηµείο αναφοράς. Τάιλερ Ντέρντέν, της γενιάς µου κοινέ τόπε, καλώς µας όρισες.

Άσε µε να σου δείξω φωτογραφίες από παλιά καλοκαίρια. Τότε που τα µάτια µας γελούσαν κι οι καρδιές µας το ίδιο. Πριν η αµηχανία γίνει κοµµάτι της ψυχής µας, πριν η καθηµερινότητα λεκιάσει τις µέρες µας. Είµαστε όµορφοι και αθώοι στις φωτογραφίες αυτές, άµα τις πιάσεις από τη µια άκρη και τις ξεφυλλίσεις µε τον αντίχειρα του άλλου χεριού, είναι σαν κινούµενες εικόνες. Εικόνες που λένε την ιστορία µιας γενιάς που γλίστρησε σε ένα κενό. Κι εάν σκύψεις και κοιτάξεις θα δεις, στο βάθος βάθος, αυτό που ήδη ξέρεις. Υπάρχει εκεί κάτω ένας θησαυρός κρυµµένος. Αρχαία κάρβουνα, απίστευτης ευκρίνειας και λάµψης συναισθήµατα ανεπεξέργαστα. Ιδέες θαµµένες που περιµένουν.

Δώσε µας χρόνο, λοιπόν, χρειαζόµαστε λίγο ακόµη. Σκύψε στη ράγα κι άκουσε τη µεταλλική µας άφιξη. Ερχόµαστε, όπου να ‘ναι. Και κάτι άλλο τελευταίο. Ε, Τάιλερ, καλός ο θυµός, ρε φίλε, αλλά δε φτάνει.

Μπείτε και κάντε like εδώ για να ενημερώνεστε για όλα τα γραμμένα αποκλειστικά για το parallaximag.gr άρθρα.