Ο δικός μας Άγιος!
Η γιορτή του Αγίου Δημητρίου, τα χρόνια ‘εκείνα’ , τα χρόνια της αθωότητας και της απόλυτης ξενοιασιάς σήμαινε ‘συναγερμό’ στα σπίτια της Θεσσαλονίκης. Θυμάστε;
Λέξεις: Μαίρη Κόντζογλου
Μέρα χαρμόσυνη για την πόλη μας, η γιορτή του Αγίου Δημητρίου, τα χρόνια ‘εκείνα’ , τα χρόνια της αθωότητας και της απόλυτης ξενοιασιάς σήμαινε ‘συναγερμό’ στα σπίτια της Θεσσαλονίκης.
Θυμάμαι τις σημαίες που ανέμιζαν στα μπαλκόνια δίπλα από τα ρούχα που τα αέριζαν να φύγει η μυρωδιά της ναφθαλίνης.
Η γιορτή του ήταν ημερομηνία- ορόσημο για το στρώσιμο των χαλιών από τις μανάδες μας και το τελετουργικό, πρώτο άναμμα της σόμπας από τους πατεράδες μας.
Θυμάμαι την μαθητική παρέλαση στην Τσιμισκή και με το πέρας της το τελευταίο παγωτό πριν την επέλαση του χειμώνα.
Θυμάμαι τη δοξολογία στην εκκλησιά του και τους επίσημους να στριμώχνονται στις πρώτες σειρές – όλοι πρώτοι, όπως και τώρα …- , μην τυχόν και δεν τους πάρει η κάμερα της ασπρόμαυρης ΥΕΝΕΔ και χάσουν την πολυπόθητη δόξα της στιγμής.
Θυμάμαι, από τότε που έχω συνείδηση του εαυτού μου, να γιορτάζουμε ‘επισήμως’ τον αδελφό μου. Τον θυμάμαι να υποδέχεται τις θείες με τη σφιχτή περμανάντ και τους θείους με τις στενές γραβάτες, φορώντας κοστούμι με κοντό παντελονάκι.
Θυμάμαι τα τυλιχτά κεράσματα στο δημοτικό και τον μνημειώδη κορμό της μαμάς μας.
Θυμάμαι το πικ απ, το πολυτιμότερο δώρο που μας έκαναν ποτέ, τα πρώτα πάρτι, φωταψίες, σέικ και μπλουζ με τις ξαδέλφες.
Θυμάμαι τα επόμενα πάρτι, τα φώτα όλο και πιο χαμηλωμένα, τα μπλουζ με ‘μικτά’ ζευγάρια και την προσθήκη βερμούτ, εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα.
Ο Αη-Δημήτρης, σύμβολο μιας γλυκιάς παιδικής ηλικίας, που και το ασπρογάλανο σημαιάκι κρατούσε με καμάρι στο χέρι και το σταυρό της έκανε χωρίς αναστολές. Ο Αη-Δημήτρης ο δικός μας, ο μεγαλομάρτυρας, ο μυροβλήτης, ο καβαλάρης, ο νικητής, ο προστάτης, ο πρωταγωνιστής της παροιμίας «Αη-δημητράκη,μικρό καλοκαιράκι».
Ο Άγιος ο δικός μας, ο κολλητός μας, ο άγιος που μαζί του μεγαλώσαμε, αυτός που μάθαμε να τον αγαπάμε χωρίς «γιατί», που του οφείλουμε τη λευτεριά της πόλης μας και την έξτρα αργία της 26ης Οκτωβρίου.
(Η φωτογραφία τραβηγμένη στην οδό Δημητρίου, ανήμερα του Άη Δημήτρη. Προφανώς είχαμε πάει στην εκκλησία…)
Σχετικά Αρθρα