Η δυσκολία του οριστικού αντίο. Του τελεσίδικου.

Δεν έχει δέκα λεπτά που τέλειωσα το βιβλίο της Τασούλας. Βγήκα στο μπαλκόνι να πάρω μια ανάσα. Στη γειτονιά ερημιά. Τα παράθυρα φωτισμένα τριγύρω. Άλλα με το υπνωτικό φως της τηλεόρασης και άλλα με κανονικό φωτισμό. Μερικοί άνθρωποι αργόσυρτα περπατούν από δωμάτιο σε δωμάτιο. Αλλού οι σκιές είναι μόνες, αλλού παραπάνω από μια. Σε ένα καναπέ στο απέναντι κτίριο δυο ηλικιωμένοι σχεδόν έχουν αποκοιμηθεί στην τηλεόραση με αναμμένο φως. Πίσω μου στο δικό μας δωμάτιο είναι η γυναίκα που αγαπάω. Που είμαι μαζί της 31 χρόνια. Που έχουμε κατακτήσει το Μαζί. Την κοιτάζω με ευγνωμοσύνη από το παράθυρο. Πιο πολύ από ποτέ απόψε.

Προσπαθώ να διαχειριστώ αυτό που ένιωσα με το βιβλίο της Τασούλας. Αυτό που φανταζόμουν ότι θα νιώσω. Γνωρίζοντας τη συγγραφέα και ξέροντας τι πέρασε τα τελευταία δυο χρόνια. Τον ένα με την αρρώστια και τον άλλο με την απώλεια του αγαπημένου της συζύγου.

Την Τασούλα Επτακοίλη τη γνώρισα στα μέσα της δεκαετίας του 90. Εργαζόμασταν τότε για το περιοδικό ΜΕΤΡΟ. Ήταν για μένα μεγάλη χαρά και μεγάλο σχολείο να έχω επαφές, έστω και εκ του μακρόθεν, ήμουν ανταποκριτής στη Θεσσαλονίκη, με μια παρέα ανθρώπων που η δημοσιογραφία είχε ένα ειδικό βάρος τιμητικό. Την ξαναβρήκα χρόνια αργότερα όταν συνεργάστηκα με το Κ της Καθημερινής που ήταν αρχισυντάκτρια. Τα ίδια ποιοτικά χαρακτηριστικά ανθρώπου. Ενισχυμένα στο μεταξύ. Περίμενα το βιβλίο της πως και πως. Γιατί ‘’Το άλλο μου ολόκληρο’’ μοιάζει να αφορά όλους τους ανθρώπους που η απώλεια ως έννοια και ως πραγματικότητα, πιθανή, επαπειλούμενη ή υποθετική δεν αφήνει ασυγκίνητους.

Καθώς προχωράς τις σελίδες με τις αφηγήσεις συναισθημάτων, μήνες μετά την απώλεια του αγαπημένου της συζύγου βυθίζεσαι μέρα με τη μέρα στη χοάνη του οριστικού, του τελεσίδικου. Του μη αναστρέψιμου. Και καθώς διαβάζεις τα περιστατικά, τα νεύματα, τις συμπτώσεις που η δική της μνήμη απομονώνει από τις εκατομμύρια 24 χρόνων βουρκώνεις. Και συμφιλιώνεσαι με τη δική της παραδοχή: Δεν υπάρχει τίποτε πιο σκληρό και ανελέητο από τη μνήμη. Και αν η μνήμη στην περίπτωση των ζώντων λειτουργεί ανακουφιστικά, σχεδόν σαν σωσίβια λέμβος που μοιράζεσαι σε ταραγμένα ή ήρεμα νερά, στην περίπτωση όσων αναχώρησαν μοιάζει ένα διαρκές βάσανο. Μια επιστροφή σε ραγισμένους καθρέφτες που δεν σε αφήνουν να δεις το σύνολο.

Είναι ένα πολύ γενναίο βιβλίο το άλλο μου ολόκληρο. Γιατί στις 190 σελίδες του περπατά σε ένα συναισθηματικό ναρκοπέδιο. Η Τασούλα και ο αναγνώστης. Και ακροβατείς ανάμεσα στον ενεστώτα, τον παρατατικό και τον αόριστο, ανάμεσα στα ΄΄θα ήθελα’’ και ‘’θα μπορούσα’’, στα γιατί και στα ουφ. Ένα ημερολόγιο λύπης καταθέτει εδώ. Που γίνεται όμως και μια ελεγεία για τις αιώνιες αγάπες. Που δεν τελειώνουν τη μέρα του αναγκαστικού αποχωρισμού. Στην αφιέρωση της μου έγραψε σου στέλνω το ταπεινό βιβλιαράκι μου. Νοιώθω ευλογημένος που το διάβασα απόψε. Μόνο ταπεινό δεν είναι και μόνο βιβλιαράκι.

Το ”άλλο μου ολόκληρο” της Τασούλας Επτακοίλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη