“Η Σιωπή” της Μαριάννας Πλιάκου

“Η Σιωπή”(ποίηση) Μαριάννα Πλιάκου, εκδόσεις Πολύτροπον

Διαβάζοντας τις σκέψεις κάποιου πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να τον φανταστεί να κάθεται δίπλα μου, να τον ακούω να μου  τις αφηγείται. Τον ήχο  της φωνής του, τη λάμψη των ματιών, τα δάχτυλα καθώς γυρίζουν τις σελίδες.

Θαυμάζω τους ποιητές, οι μικροί  μου μάγοι, σα να προσπαθούν να χωρέσουν το χαμό της  ζωής μέσα σε λίγες αράδες! Να ανοίξουν τρύπες στους τοίχους, χαραμάδες για να μπει  το λιγοστό φως, να πρασινίσουν τους δρόμους και τις γειτονιές!

Η Μαριάννα Πλιάκου έσκασε σαν πολύχρωμο πυροτέχνημα, με την “Σιωπή ” της  αφήνοντας έναν δυνατό κρότο στην “άχαρη μικρή ζωή μου”.

Τρυφερή και ιδιαίτερη μ’ εκείνη τη μοναδικότητα των αυθεντικών ανθρώπων που δεν περιαυτολογούν, δεν επιβάλλονται με τις φωνές και τα άσκοπα συνθήματα. Μια “θολή σβησμένη παιδική ζωγραφιά“. Φοράει το ξύλινο παλτό της και με αποχαιρετά για το δικό της μαγεμένο δάσος. Ήθελε να’ ναι κυπαρίσσι.

Με τα ποιήματά της μου έδωσε την αίσθηση ότι αγγίζει  την ώριμη απλότητα, και  σα να φτάνει τα λόγια του  Σεφέρη : «Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη». Στέκονται αντρειωμένα, γυμνά από οτιδήποτε τα βαραίνει και τα καταπίνει. Τα χωρίζει στα δύο. Στο πρώτο μέρος Χάος και Σκοτάδι.”Το Χάος είναι ουδέτερο. Μέσα μας βλάστησε, μαύρο λουλούδι που ποτίζει ο Χρόνος“. Σαν ένας διαρκής χωρισμός. Ο πανικός της απώλειας, “ο λυγμός ο ανώφελος”, ο πόνος για το μαύρο του σκοταδιού που καταπίνει το φεγγάρι, “κι εμείς εδώ ακροβατούμε στη γραμμή που τα ενώνει”. Κι έπειτα στο δεύτερο μέρος η μέρα με φως της. Να καθαρίζει, να ασβεστώνει τοίχους, να λυτρώνει. “Δεν είναι η αδελφή της Νύχτας. Ούτε το άλλο της μισό. Και τίποτα δεν είναι ανάμεσά τους. Μόνο ο ήλιος, που καίγεται από τα σωθικά του και πεθαίνει. Κι από τον θάνατο αυτό η Μέρα ανασταίνεται. Μόνο εμείς, που σκουντουφλούμε, τέλος κι αλήθεια ψάχνοντας. Και στην αρρώστια αυτή χανόμαστε”.

Η Σιωπή, πολύτιμη σα μάνα με το πιάτο στο χέρι για να μας ταΐσει. “Μόνο τούτο το πανί της μνήμης με ζεσταίνει , καθώς τυλίγεται πάνω μου και φέρνει καλοκαίρι απ’ τον κόρφο σου”. Υποσχέσεις, αβεβαιότητες, πικρίες κι ένα τίναγμα στα μαλλιά, ένα τέντωμα του φρυδιού, κοριτσίστικα βήματα, γέλια γλυκόπικρα με δάκρυα στις άκρες “την Άνοιξη να προσδοκούν, και λύγισε η ελιά απ’ της σκιάς το βάρος”.

Η Σιωπή της Μαριάννας Πλιάκου μου θύμισε το στίχο για τα δυο φιδάκια που ερωτεύονταν κάτω απ’ τα μάρμαρα του ναού ένα μεσημέρι καλοκαιρινό στη Δήλο. Εικόνες μέσα στις εικόνες και φως, πολύ φως, έτσι καθώς κονταροχτυπιέται με το σκοτάδι,  για να σμίξουν  τελικά στα μαρμαρένια αλώνια. Ήρθε και σφράγισε και κλείδωσε ένα σεντούκι μνήμες. Μου ανακάτεψε τα μαλλιά, με κουβάλησε στα χέρια και μ’ ακούμπησε σε ένα πεζούλι, δίπλα στην αρχέγονη γυναίκα της καρτερικότητας και της προσμονής, που φυλάσσει στην φαρέτρα της τα τόξα, που’ χει καλά κρυμμένα. Γιατί δεν έχει αρχή ούτε τέλος το μεγαλείο της ζωής και τα δάκρυα πέφτουν  βροχή. “Με φτυάρια και λισγάρια τον ουρανό τσαπίσαμε και με βροχή απ’ τα μάτια μας ποτίσαμε το χώμα του. Μα ήλιος δεν ξεφύτρωσε”.

Βιογραφικό

Γεννήθηκε το ’76. Σπούδασε Ιστορία (πτυχίο, Α.Π.Θ.) κι Ευρωπαϊκή λογοτεχνία κι πολιτισμό (μεταπτυχιακό, Α.Π.Θ.). Τώρα τελειώνει μεταπτυχιακές σπουδές στην Ψυχολογία (Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ). Από το 2008 μένει στο νησάκι Guernsey. Κάποια αγγλικά ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε ιστολόγια, περιοδικά κι ανθολογίες στο Γκέρνσι και  τη Μ. Βρετανία.