Αθηνά Τερζή

Άρχισα να μιλώ προτού χρονίσω κι από τότε γλώσσα δε βάζω μέσα. Αν δε μιλώ, μουρμουράω. Αν δεν μουρμουράω, σιγοτραγουδώ. Αν δεν σιγοτραγουδώ, σφυρίζω. Αν δεν τρέχω, περπατώ. Αν δεν περπατώ, χορεύω. Βάσανο μεγάλο είμαι και με σέρνω από δω κι από κει μπας και πιάσω πουθενά στασίδι να ξαποστάσω. Αν δεν κινούμαι σκέφτομαι και γράφω, γιατί μ' αρέσει να παραμυθιάζομαι. Από μικρή λέω τα πιο φανταστικά ψέματα, πασπαλισμένα με μπόλικη χρυσόσκονη. Κι εκείνα μου φέρονται καλά, γιατί τα φροντίζω. Τα ταΐζω στο στόμα ζάχαρη και μέλι. Δε μπορώ να ζήσω χωρίς τη μουσική και τους ποιητές ή τους τραγουδοποιούς που βάζουν τους ποιητές στου καθενός το σπίτι, για να ονειρεύεται και να ταξιδεύει. Απεχθάνομαι τους κακοπροαίρετους ανθρώπους και λατρεύω τα άδολα χαμόγελα. Τη χαρά των ανθρώπων που γεννιέται από το τίποτα. Τα μεγάλα μάτια και τα μακριά δάχτυλα που ζωγραφίζουν τον αέρα. Συμπονώ όλους εκείνους που κρύβονται πίσω από βιβλία και τις ταινίες και λένε πως ζουν, αλλά θαυμάζω τους γενναίους , ανένταχτους που πρόλαβαν να δοκιμάσουν τις αντοχές τους. "Το πρόβλημά μου η υπερβολή μου" κι η αβάσταχτη εξωστρέφειά μου. Δεν μπορώ να αντισταθώ στους γαλαντόμους, που με τα λόγια τους υψώνουν κάστρα, στους ευγενείς που χαμηλώνουν το βλέμμα, στους ντροπαλούς που κοκκινίζουν, στους άσχημους με προσωπικότητα, στους μοναχικούς που μονολογούν και σέρνουν το βήμα τους στις άκρες των δρόμων, στα ηλιοτρόπια και στα πολύχρωμα αερόστατα. Την πόλη μου την αγαπώ κι ο έρωτας κρατά από τα φοιτητικά μου χρόνια. Από το ερείπιο που έμενα στο Κουλέ Καφέ με τις γάτες και τους σκύλους στις γωνιές. Παραμένω αθεράπευτα ρομαντική με την καλοσύνη των ανθρώπων και τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει καλλιτέχνες.