Τι θα γίνεις, όταν μεγαλώσεις; …Μεγάλη!

Τους τελευταίους μήνες οι εκδόσεις ΠΟΛΙΣ με τη μετάφραση και την έκδοση κάποιων αμερικανών συγγραφέων που αρκετοί μάλλον αγνοούσαν/αγνοούσαμε μας σύστησαν μια άλλη Αμερική, πέρα από τις σιδερένιες εξωτερικές σκάλες σε φόντο από κόκκινα τούβλα και τα αξημέρωτα πάρτι με dry martini ανά χείρας. Μια Αμερική της φτώχειας, του ρατσισμού, της περιπλάνησης στους δρόμους, των κοινωνικών αποχρώσεων.

Το μυθιστόρημα «Ένα Άλλο Μπρούκλιν» της Jacqueline Woodson κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2019 από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ σε μετάφραση της Άννας Μαραγκάκη και όπως γράφω παραπάνω πιστεύω ότι μας παρουσίασε κάτι διαφορετικό από την Αμερική του Καπότε, του Κέρουακ, του Μπάροουζ.

Η Jacqueline Woodson προικισμένη και βραβευμένη συγγραφέας παιδικών, εφηβικών βιβλίων μπαίνει για τα καλά στο χώρο και το χορό των ενηλίκων με ένα μυθιστόρημα, σύντομο μεν, αλλά πυκνό στην ουσία του δε. Πλέκει μια αρμονικά συνταιριασμένη βροχή κοινωνικών ζητημάτων, προσωπικών σκέψεων και βιωματικών καταστάσεων. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια εσωτερική περιδίνηση εντός της Όγκοστ (ηρωίδας του βιβλίου), εντός του χρόνου, αλλά και του τόπου.

Η Όγκοστ μεγάλη πια, με αφορμή το θάνατο του πατέρα της βρίσκεται στη Νέα Υόρκη όπου και διασταυρώνεται με μια παιδική της φίλη. Αυτό σε συνδυασμό με τις κοινωνιολογικές της σπουδές θα αποτελέσει την αφορμή για μια ανασκόπηση των τότε χρόνων, του τότε αλλόκοτου Μπρούκλιν, της τότε παρέας κοριτσιών που σήμαινε τα πάντα.

Το γοητευτικό του μυθιστορήματος είναι σαφέστατα ο τρόπος που ερμηνεύει τα κοινωνικά ζητήματα που μπορεί να προκύψουν ως θρυαλλίδες για ατομικά ξεσπάσματα, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Η μητέρα της Όγκοστ τρελαίνεται, βλέπει φαντάσματα μετά την απώλεια του αδερφού της στο Βιετνάμ, ο πατέρας της μόνος πια καταφεύγει σε μια ήρεμη και θρησκευτική ζωή, ο αδερφός της σε μικρή ηλικία αναπτύσσει λαχτάρα να αντικρύσει τον κόσμο όμοια με της αδερφής του, όμως κι αυτός θα στραφεί στη θρησκευτική ησυχία της προσευχής. Όμως, η Όγκοστ μέσα από ένα παράθυρο, στο οποίο χάζευε για ώρες -το χάζεμα και το αγνάντεμα θα μας σώσουν σε αυτή τη ζωή- θα γνωρίσει τη λύτρωση από όλα όσα τη βασανίζουν ή θα μπορούσαν να τη βασανίσουν. Η αιώνια αναμονή μιας μητέρας που πια δεν υπάρχει, το δύσκολο για τους έγχρωμους Μπρούκλιν, τα τακτικά μπες-βγες εντελώς διαφορετικών ανθρώπων στην πολυκατοικία και κυρίως μια ενηλικίωση τυλιγμένη και μπερδεμένη με όλα αυτά.

Είναι αξιοθαύμαστο και με κέρδισε πολύ στον τρόπο γραφής της η απουσία της μελοδραματικής γλώσσας που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κρεμασμένη από τις δεινές και δύσκολες καταστάσεις και η αντιμετώπιση των καταστάσεων με μια κανονικότητα στις περιγραφές σαν να κυλούσαν όλα με την ήρεμη και ατάραχη ενηλικίωση που φανταζόμαστε για τα παιδιά. Ωστόσο δεν λείπουν ποιητικές εικόνες με γλώσσα που κυριολεκτικά πλάθει τοπία και στιγμιότυπα.

Το βιβλίο με ενθουσίασε, γιατί πιάνει το σημαντικότερο και συνθετότερο ζήτημα για έναν άνθρωπο, που είναι τα παιδικά του χρόνια, η εξέλιξη τους και η επιρροή τους στη διαμόρφωση αυτού που κουβαλάμε σήμερα ως εαυτό. Τούτο από μόνο του είναι συγκλονιστικό για έναν άνθρωπο, πόσω μάλλον όταν εντός αυτής της πορείας παρουσιάζονται γεγονότα και συμβάντα που μπορούν να τσακίσουν την παιδικότητα ή και τον ίδιο τον άνθρωπο και εν τέλει δεν το κάνουν. Γιατί υπήρξε κάποτε μια παρέα κοριτσιών.