Δυο- τρεις κουβέντες για τον Θωμά Κοροβίνη

Σήμερα έχει γενέθλια ο Θωμάς Κοροβίνης.

Πολυχρονεμένος να’ ναι.

Μόνο βαθιά εκτίμηση κι αγάπη αισθάνομαι για τον φίλο μου

Επιτρέψτε μου να γράψω δυο- τρεις κουβέντες για τον συγγραφέα και τραγουδοποιό. Που τόσα χρόνια μοιραστήκαμε το λόγο, τις σκέψεις, τις ιδέες  κι απόψεις του πάντα ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές μιας κοινωνίας και μιας πραγματικότητας που μας χαλάει.

Που δεν την αποδέχεται κι επιθυμεί σε κάθε του κίνηση, από τη συνάντηση με φίλους και το τραγούδι ως τη συγγραφή των βιβλίων του  να την αλλάξει και να την κάνει καλύτερη με πυξίδα και γνώμονα πολύ συγκεκριμένα κριτήρια.

Ελευθερία, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, εντιμότητα.

Και μόνο την εργοβιογραφία του Θωμά Κοροβίνη να διαβάσεις, θα πάρει μισή ώρα, είναι πολλές πυκνογραμμένες σελίδες.. Θα πω άλλα λοιπόν, για το πόσα έχω καταλάβει στα 30 σχεδόν χρόνια που τον γνωρίζω.

Παρουσίες όπως του Κοροβίνη, σ’ αυτό τον κόσμο ομορφαίνουν τη ζωή μας και τη ζωή, την κάνουν καλύτερη, πιο αισιόδοξη, πιο ισχυρή απέναντι στο συντηρητισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία.

Είναι κάθετος, πολέμιος απέναντι στη μετριότητα και τον εφησυχασμό, την παραίτηση…. Είναι ευλογία για πολλούς από εμάς, που τον γνωρίζουμε από κοντά.

Έχουμε δίπλα μας σ’ αυτή την πόλη,  έναν από τους πιο δημιουργικούς, ακάματους, ευαίσθητους λογοτέχνες και πολίτες της και παράλληλα, ένα οικουμενικό, κοσμοπολίτικο υπερφυλετικό πλάσμα που ισοπεδώνει διαιρέσεις, ενώνει και λατρεύει τον άνθρωπο.

Είναι πολύπλευρος, πολυάσχολος, πολυπράγμων, πολύ ανεκτικός και συγχωρητικός στις ανθρώπινες μικροπρέπειες αλλά και αδιάλλακτος στις βασικές του τις αρχές, είναι πολύ κοινωνικός και φιλικός προς όλους και γι’ αυτό και πολύ-  πολύ απλά, λατρεμένος.

Και με διάθεση να δημιουργήσει -έστω στο κτήμα του στα Πλατανίδια- μια πανελλήνια σύναξη ποίησης και μουσικής, εν είδει Σικελιανού, στους Δελφούς, Χατζιδάκι, στα Ανώγεια. Ένας homo universalis, το έχω ξαναπεί αλλά τώρα πια το πιστεύω  εντελώς.

Ένας άοκνος μελετητής της ιστορίας και παράλληλα βαθιά στοχαστικός και συμμέτοχος της ανθρώπινης πορείας ανάμεσα στον πόνο και την χαρά, την απώλεια και την συντροφικότητα, την κατανόηση της απουσίας, της στέρησης, αλλά και την αναζήτηση της ουτοπίας…

Είναι δοσμένος στον άνθρωπο που τον βλέπει όχι ως το κυρίαρχο, καταστροφικό αλαζονικό ον, αλλά ως ένα τυραννισμένο πλάσμα, κομμάτι της συνολικής ζωής που είναι τα πάντα όλα γύρω μας και μέσα μας, η φύση, τα ζώα, τα φυτά, ο αέρας, η νύχτα και η μέρα, τα πάντα όλα…

Βλέπει βαθιά και με αγάπη τον άνθρωπο, – θυμάμαι μια φράση του Μάνου Χατζιδάκι, ότι αν είναι πολύ σοβαρή υπόθεση να κάνουμε παιδιά είναι ακόμη σοβαρότερη να τα κάνουμε ανθρώπους– . Ο Κοροβίνης το έβαλε στόχο στον εκπαιδευτικό του βίο. Και στην Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη. Εργάστηκε σε πρότυπα, σε νυχτερινά, σε σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, κοντά σε ενήλικους ή σε πρόσφυγες που γύρεψαν παιδεία και μόρφωση και αφοσίωσε μεγάλο κομμάτι της ζωής του σ’ αυτό.

Αλλά και στον λογοτεχνικό του βίο. Που ξεκινά με λαογραφικές έρευνες και μικρά αφηγήματα αλλά στη συνέχεια αναπτύσσεται σε εκτενέστερες και πιο απαιτητικές γραφές. Πιστεύω ο μέγας κινητήριος μοχλός για το ότι γράφει πολύ είναι ότι ζει πολύ, με μεγάλη όρεξη τη ζωή. Με πάθος, με αγωνία, και έτσι προκύπτει το πολυγραφότατο που παράγει, από άρθρα και σχόλια ως μυθιστορήματα.

Είναι επίμονος κηπουρός που σκαλίζει, οργώνει ως το βάθος την ανθρώπινη ψυχή, με την οδύνη και με την ηδονή της και ταυτόχρονα καλλιεργεί με ενσυναίσθηση και τέχνη την ελληνική γλώσσα, είναι μέγας χειριστής της γλώσσας.  Και σε οικονομία και σε ευρηματικότητα και σε πλούτο όποτε το χρειαστεί…

Βλέπει, αισθάνεται γράφει και καταγράφει όσα από πολλούς από μας περνούν αδιάφορα κι απαρατήρητα. Εισχωρεί  στις μύριες και μύχιες πλευρές μας και συμπεριφορές μας, κυρίως εκείνες στον κατατρεγμένο, τον αποσυνάγωγο, τον αναγκεμένο (δική του υπέροχη λέξη) συνάνθρωπο… Είναι ο Θωμάς.