Έφυγε από τη ζωή ο ποιητής και πεζογράφος Θέμης Λιβεριάδης
Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη με ένα πλούσιο έργο στην πολυετή πορεία του στο χώρο των γραμμάτων
Έφυγε από τη ζωή ο ποιητής και πεζογράφος Θέμης Λιβεριάδης. Η Εταιρεία Συγγραφέων, της οποίας υπήρξε μέλος, τον αποχαιρέτησε με ανακοίνωσή της.
Η πολιτική κηδεία του τελέστηκε το πρωί της Δευτέρας στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Θέμης Λιβεριάδης είχε τιμηθεί με το Α΄ βραβείο ποίησης του περιοδικού Πανσπουδαστική, με κριτική επιτροπή τους Βρεττάκο, Ελύτη, Ρίτσο, ενώ επί Χούντας, δικάστηκε για το πεζογράφημά του «Το όνειρο».
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940 όπου σπούδασε Νομικά και Βιομηχανική Κοστολόγηση. Ήταν μέτοχος (και τρία χρόνια διευθύνων σύμβουλος) στη βιομηχανία εξαρτημάτων αυτοκινήτων «Elvigan» (1965-1979).
Από τον Αύγουστο του 1980 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1996 είχε το παραδοσιακό εστιατόριο “Ραγιάς” στην συμβολή της πλατείας Αριστοτέλους με την παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης. Yπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής και παραγωγός λογοτεχνικών εκδηλώσεων στον Οργανισμό «Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης 1997 – ΟΠΠΕΘ 1997». Από το 1998 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Διατέλεσε πολιτιστικός σύμβουλος στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης (1998-2003) και στον Ε.Ο.Τ (2004).
Στη Λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1962 όταν πήρε το Α΄ βραβείο ποίησης που διοργάνωσε πανελλαδικά το περ. “Πανσπουδαστική” με κριτική επιτροπή τους : Βρεττάκο, Ελύτη, Ρίτσο και το 1965 το περ. «Εποχές» δημοσιεύουν το πρώτο διήγημά του. Το 1972, επί δικτατορίας, δικάστηκε για το διήγημά του “Το όνειρο”, στο περιοδικό «Τραμ», που μεταφράσθηκε τότε από τον λογοτεχνική ομάδα του Aragon στα “Lettres Francaises”. Το 2000 του απονεμήθηκε από την Ένωση Εκδοτών Β. Ελλάδος τιμητική διάκριση για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα. Τον Ιανουάριο του 2001 συμμετείχε στην παρουσίαση της ελληνικής ποίησης στο Παρίσι. Ήταν μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων (www.authors.gr ), της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης ( www.elth.gr ) ,του «Κύκλου Ποιητών» (παραιτήθηκε στις 22/6/2023) και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Συγγραφέων και μεταφραστών “ Three Seas’ waves’ ” ( www.tswtc.org). Έχουν εκδοθεί εννιά βιβλία του.
Ποίηση: «Ο θάνατος του ζώου – Ι» (1958-1988), Εξάντας, 1989· «Ο θάνατος του ζώου – ΙΙ» (1989-1996), Εξάντας 1997· «Η κηδεία του Εγώ», Ταίναρον 2005· «Ποιήματα τροπικής παραίσθησης», Ταίναρον 2005· «Η Ελευθερία πλαγιάζει σε μαύρο γραφείο», Αρμός 2009 Πεζογραφία: «Σημειώσεις για την Ιφιγένεια», Ερμής 1980· «Ασκήσεις ετοιμότητας», Εξάντας 1995· «Προχωρώντας στο διάδρομο», Αρμός 2002
Συνεργάστηκε σε έντυπες και ηλεκτρονικές εφημερίδες και περιοδικά.
Η ανακοίνωση της Εταιρείας Συγγραφέων
«Το ήξερα πως κάποτε θα γίνονταν κι αυτό. Το μαύρο σκυλί με περιμένει να βγω απ’ το σωρό. Έχει σουβλερά δόντια και δυνατά πόδια. Θα ‘μαι πολύ τυχερός αν δεν με ξεσχίσει ολότελα. Ξέρω πως δε θα το παλέψω. Έχει το δίκιο όλο δικό του κι αυτήν τη στιγμή είναι και δυνατότερο».
-Το ξημέρωμα
Η Εταιρεία Συγγραφέων με μεγάλη θλίψη αποχαιρετά το μέλος της Θέμη Λιβεριάδη «σ’ αυτό που συνηθίσαμε ν’ αποκαλούμε τελευταίο ταξίδι», όπως έγραψε ο ίδιος για τον Μανόλη Αναγνωστάκη σε κείμενό του για τον ποιητή. Ο Θέμης Λιβεριάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1940, όπου σπούδασε νομικά. Υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής και παραγωγός λογοτεχνικών εκδηλώσεων του φορέα «Θεσσαλονίκη, Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης 1997». Συνεργάστηκε με πολλά έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και εφημερίδες. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1962 όταν πήρε το Α΄ βραβείο ποίησης του περιοδικού Πανσπουδαστική και το 1965 όταν το περιοδικό Εποχές δημοσιεύει το πρώτο διήγημά του. Το 1972, επί δικτατορίας, δικάστηκε για το πεζογράφημά του «Το όνειρο», στο περιοδικό Τραμ.
Εκφράζουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους του.
Ο αποχαιρετισμός της Κατερίνας Καριζώνη
ΔΕΝ μπορώ να μη γράψω δυο λόγια για τον Θέμη Λιβεριάδη, έναν σπουδαίο άνθρωπο των γραμμάτων και κυρίως της λογοτεχνίας που μας έφυγε πρόσφατα. Είχε τότε ένα περιώνυμο μπαρ στην παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης όπου σύχναζαν όλοι οι συγγραφείς και ποιητές της πόλης. Εκεί απήγγειλαν τα ποιήματά τους, στήνονταν λογοτεχνικές βραδιές, συζητήσεις μεταξύ νηφαλίου μέθης και εξαίσιων μουσικών– έπαιζε πιάνο ο Ζουράρης, καθηγητές του Πανεπιστημίου και συγγραφείς σχολίαζαν τις καινούργιες εκδόσεις, μαθαίναμε τα λογοτεχνικά νέα της πόλης και όχι μόνο, συναντούσαμε τους ανθρώπους της τέχνης και της πνευματικής Θεσσαλονίκης. Το μπάρ του Θέμη που ήταν και εξαιρετικό εστιατόριο μάζευε όλη την κουλτούρα της πόλης, τον πνευματικό ανθό της. Ακόμα και οι Αθηναίοι συγγραφείς, όταν ανέβαιναν στη Θεσσαλονίκη περνούσαν απ΄το περιώνυμο μπαρ.
Για μένα ήταν ένας χώρος πνευματικής ανάτασης και διασκέδασης ταυτόχρονα, μια χαρούμενη διαφυγή στα δύστροπα εκείνα χρόνια της ζωής μου. Με πήραν απ΄το χέρι οι φίλοι που μαζεύονταν εκεί και κυρίως ο Θέμης και μ΄έβγαλαν απ΄το ζόφο.
Κι αν επέζησα και στάθηκα στα πόδια μου το οφείλω εν μέρει και στους υπέροχους ανθρώπους που συναντούσα εκεί.Ο Θέμης μου γνώρισε τον μοναχό Συμεών απ΄το Άγιο ΄Ορος, τον Μαρωνίτη, τον Ζουράρη που τον αποκαλούσε Vito, τον Μοσκώφ, μουσικούς, ηθοποιούς κι άλλους αξιόλογους θαμώνες του εστιατορίου του.
Εκεί κάναμε την πρώτη συνάντηση συμμαθητών απ΄το Δημοτικό, εκεί έβρισκα παρηγοριά και ανακούφιση στα δύσκολα χρόνια του χωρισμού μου. Σ΄ευχαριστώ Θέμη για όσα καλά μου πρόσφερες τόσο γενναιόδωρα και τόσο άδολα.
Κάποτε θα ξανασυναντηθούμε σε κάποιο μπαρ του ουρανού
