Ο Νίκος Σεργιανόπουλος στα πρώτα του θεατρικά βήματα στη Θεσσαλονίκη
Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα πίσω στα φωτεινά χρόνια της δημιουργίας και των ονείρων.
«Ο κόσμος ζει με τη δυστυχία των άλλων. Όλοι θέλουν να γκρεμίσουν τα είδωλά τους. Γιατί δεν είναι αυτοί τα είδωλα. Το είδωλο το χειροκροτούν αλλά όταν γκρεμίζεται, χαίρονται». Με αυτά τα λόγια είχε σχολιάσει η Ντίνα Κώνστα, η τηλεοπτική μητέρα του στους «Δύο Ξένους», τον τρόπο που τα ΜΜΕ κάλυψαν τη δολοφονία του Νίκου Σεργιανόπουλου και κατ’ επέκταση τον τρόπο με τον οποίο οι τηλεθεατές έγιναν κοινωνοί αυτής της ανθρωποφαγίας.
4 Ιουνίου 2008 – 4 Ιουνίου 2019. Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια από τη μέρα που ο ηθοποιός εντοπίστηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του στην Αθήνα, στα 56 του χρόνια, τραυματισμένος θανάσιμα με 21 μαχαιριές. Σχεδόν δύο μήνες αργότερα, στα τέλη του Ιούλη, ο δολοφόνος του εντοπίστηκε από την Αστυνομία, δίνοντας τέλος στο μακάβριο σίριαλ της αναζήτησής του από τις τηλεοπτικές μεσημεριανές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων, ξεκινώντας ταυτόχρονα έναν καινούργιο κύκλο διαπόμπευσης μετά θάνατον. Ο τρόπος ζωής του καλλιτέχνη, οι σχέσεις του, τα πάθη και οι αδυναμίες του, όλες οι προσωπικές πτυχές του βίου του μπήκαν στο μικροσκόπιο της κλειδαρότρυπας, της πιο αμείλικτης και αιμοβόρας συνήθειας των ανθρώπων όταν πια παύουν να παλεύουν ενάντια στα κατώτερά τους ένστικτα.
Εκείνη τη μέρα, μια ημέρα σαν κι αυτή πριν δέκα χρόνια, ο Νίκος Σεργιανόπουλος απώλεσε στα μάτια των πολλών την ιδιότητα του ηθοποιού και μετατράπηκε σε ένα θύμα με μια σκανδαλώδη ιστορία, ικανή να «θρέψει» ένα κατά τα άλλα ανιαρό καλοκαίρι – μια εποχή κατ’ εξοχήν χωρίς ειδήσεις.
Όμως, ο ηθοποιός από τη Δράμα, που έφυγε σκαστός από το σπίτι του στην επαρχία για να ακολουθήσει το όνειρό του, είχε να επιδείξει μια ενδιαφέρουσα θεατρική πορεία, η οποία ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, την πόλη που τον υποδέχτηκε ως σπουδαστή της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ τη δεκαετία του ’70, εδώ όπου συνίδρυσε την Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» μαζί με σημαντικούς συναδέλφους του της ίδιας γενιάς.
«Με το Νίκο γνωριστήκαμε το 1976. Σπουδαστές και οι δύο στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Δευτεροετής εγώ, πρωτοετής ο Νίκος στην ίδια τάξη με το Χρήστο Αρνομάλλη. Από τα χρόνια της Σχολής κάναμε στενή παρέα και όταν το 1979 ο Νικηφόρος Παπανδρέου έριξε την ιδέα της ίδρυσης μιας θεατρικής ομάδας, της Πειραματικής Σκηνής της ”Τέχνης”, είπαμε αμέσως το ναι», θυμάται η Έφη Σταμούλη και φέρνει στο νου της την εποχή που αυτή η παρέα ξεκίνησε να γράφει τη δική της σελίδα στη θεατρική ιστορία της πόλης.
«Πρώτη παράσταση, τον Οκτώβριο του 1979, το ”Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας” του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία του Κόλιν Χάρρις, ενός Άγγλου σκηνοθέτη που ζούσε τότε στο Παρίσι και που κι εκείνος μας άφησε πρόωρα. Οι πρόβες γίνονταν στο Pappas Hall, το θεατράκι του Κολεγίου Ανατόλια. Ο Νίκος, εξαιρετικός ερασιτέχνης μαραγκός, έφτιαχνε αριστουργηματικά έπιπλα με τα χέρια του, παρακαλούσε τον Κόλιν να τον αφήσει να κατασκευάσει τα σκηνικά. Δέντρα για το μαγεμένο σαιξπηρικό δάσος του Ονείρου, θρόνους για τον Θησέα και την Ιπολλύτη, τους βασιλιάδες της Αθήνας. Ο Κόλιν επέμενε πως τίποτα απ’ αυτά δε χρειαζότανε πραγματικά. Αρκούσε η φαντασία ηθοποιών και θεατών: οι δυο καλόγεροι για ρούχα, που ήταν τα μοναδικά σκηνικά αντικείμενα που διαθέταμε θα γίνονταν, καθώς ο Πουκ κρεμούσε πάνω τους έναν πλαστικό κισσό, δέντρα στο μαγεμένο δάσος κι αμέσως μετά θα μεταφερόμασταν στο γιορτινό παλάτι του Θησέα ενώ ο Πουκ θα έβγαζε τον πλαστικό κισσό και στη θέση του θα κρεμούσε χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια. Ο Νίκος κι εγώ τον κοιτούσαμε με μεγάλη δυσπιστία. ”Μα είναι δυνατόν;”, έλεγε ο Νίκος. ”Μπορώ να τα φτιάξω όλα μόνος μου – και τζάμπα. Γιατί δε μ’ αφήνει;”. Λίγα χρόνια αργότερα, αφ’ ότου είχε φύγει πια ο Κόλιν, συζητούσαμε μεταξύ μας και συνειδητοποιούσαμε πόσο αφελείς και ανόητοι υπήρξαμε στο ξεκίνημά μας, και πόσο συμβατικοί».
Για τους υπόλοιπους ρόλους που ερμήνευσε ως μέλος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», στα τέσσερα χρόνια που έμεινε σε αυτή, μέχρι το 1983, η Έφη Σταμούλη αναφέρει: «Ιδανικός Οδυσσέας ο Νίκος και στη δεύτερη και τελευταία παράσταση που έκανε ο Κόλιν Χάρρις για την Πειραματική Σκηνή, την ”Οδύσσεια”, και που έκτοτε ανέβηκε πολλές φορές πάντα με την ίδια σκηνοθεσία και πάντα να στοιχειώνουν τις αναμνήσεις μας ο Νίκος, ο Χρήστος και οι άλλοι ”πρώτοι διδάξαντες” που έλεγαν οι παλιοί. Μίμης και Φωτογράφος στην ”Πόλη” της Αναγνωστάκη στην παρθενική σκηνοθεσία του Νίκου Χουρμουζιάδη, έξοχος Βλαντιμίρ, στο ”Περιμένοντας το Γκοντό” με Εστραγκόν το Χρήστο Αρνομάλλη, και καταπληκτικός Αστρώφ (παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας του) στο ”Θείο Βάνια” και τα τρία σε σκηνοθεσία του Χουρμουζιάδη».
«Ο Νίκος ήταν ένας άνθρωπος σπάνιας ομορφιάς, ευαισθησίας και τρυφερότητας. Με ένα χιούμορ μοναδικό και έναν αυτοσαρκασμό ανελέητο. Ένας αληθινός φίλος που δεν έπαψα ποτέ να τον σκέφτομαι και να ”συνομιλώ” μαζί του. Ακόμα κι αν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που σχεδόν παιδιά φτιάχναμε τα πρώτα μας θεατρικά όνειρα και, αλίμονο, 11 ολόκληρα χρόνια από τότε που ο Νίκος μας κοιτά από μακριά», σημειώνει η ίδια, συγκινημένη στην ανάμνηση του καλλιτέχνη και φίλου της Νίκου Σεργιανόπουλου.
Σε μία από τις λιγοστές τηλεοπτικές του συνεντεύξεις, διαθέσιμη μέχρι και σήμερα στο διαδίκτυο, ο ηθοποιός που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή έλεγε για τα παιδικά του χρόνια στη Δράμα: «εκεί που η γιαγιά μου άπλωνε στο σύρμα, έστηνα εγώ κουρελούδες και έκανα σκηνή με στολές που έφτιαχνα από εφημερίδες».
Παίρνοντας μια γενναία απόφαση, ο Νίκος Σεργιανόπουλος άφησε πίσω τη γενέτειρά του, πήγε κόντρα στους γονείς του που δεν τον ήθελαν ηθοποιό – η μητέρα του τον είδε πρώτη φορά να παίζει θέατρο μόλις στις αρχές του 2000, όταν πρωταγωνιστούσε στο «Νυφικό Κρεβάτι» με τη Ρένια Λουιζίδου -, κατέβηκε πρώτα στην Αθήνα για σπουδές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου αλλά προτίμησε να φοιτήσει στη Σχολή του ΚΘΒΕ στη Θεσσαλονίκη. Με λίγα λόγια, ακολούθησε αυτό που του φώναζε η καρδιά του, εκείνο που από παιδί λαχταρούσε να κάνει.
Η Μένη Κυριάκογλου, ηθοποιός της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» και παιδική φίλη του Νίκου Σεργιανόπουλου από τη Δράμα, μιλά για εκείνον νιώθοντας πως με τον χαμό του έχασε ένα κομμάτι του εαυτού της.
«Φίλοι από τα 15 μας, συμμαθητές, μαζί φύγαμε από τη Δράμα κλαίγοντας, αν και εκείνος ήταν πολύ πιο τολμηρός, πιο θαρραλέος από μένα. Θυμάμαι, πώς ήταν το πάθος του, πώς πήγαινε στους κινηματογράφους της Δράμας και κατέβαζε τις αφίσες με τα ”Προσεχώς” για τη συλλογή του», αναφέρει.
«Εκείνα τα χρόνια δεν ήταν εύκολο να είσαι ηθοποιός, ειδικά σε μικρά μέρη όπως η Δράμα. Σκεφτείτε στη Θεσσαλονίκη, τα χρόνια της Πειραματικής, όταν μετέπειτα ανοίξαμε το θέατρο ”Αμαλία” και πήγαμε να το καθαρίσουμε, γιατί ήταν παλιά πορνοσινεμά, μπήκαμε σε ένα μπακάλικο να αγοράσουμε απορρυπαντικά. Μας ρωτάνε ”τι θα τα κάνετε τόσα;”, λέμε ”είμαστε ηθοποιοί εδώ πιο κάτω” και η απάντηση ήταν ”δεν πειράζει, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή”», λέει η Μένη Κυριάκογλου για να τονίσει ακόμα περισσότερο το θάρρος του φίλου της.
«Έμεινα αρκετά διαστήματα μαζί με τον Νίκο στη Θεσσαλονίκη, στο κέντρο αλλά και στην Β. Όλγας, εκεί ήταν το τελευταίο του διαμέρισμα πριν φύγει για την Αθήνα. Είχαμε και τον Τίτο μαζί, το σκυλάκι που αργότερα είχε ως Μαρκοράς στους ”Δύο Ξένους”. Ο Νίκος δεν ήταν του έξω, δεν πηγαίναμε στα μπαράκια. Δεν συχνάζαμε για παράδειγμα στο De Facto, όπως όλοι, μας έλεγαν ”κλειστό μαντείο” εμάς της Πειραματικής. Ήταν σπιτόγατος και περνούσαμε πολλές ώρες στον καναπέ, βλέποντας ταινίες στο βίντεο που είχε πρωτοβγεί τότε. Θυμάμαι πως είχε τρομερή σκηνική ευφυΐα, ήταν ένας έξυπνος ηθοποιός», αναπολεί.
«Χαίρομαι που πρόλαβα να του πω πόσο πολύ τον αγαπούσα. Ο Νίκος ήταν ένας άνθρωπος αισιόδοξος. Πάντοτε έλεγε ”εντάξει, θα δεις, περνάνε όλα και στο τέλος υπάρχει ένα φως, μην απελπίζεσαι”, παρ’ όλο που ο ίδιος ήταν πολλές φορές αυτός που έπεφτε σε μαύρη απελπισία». Και αυτή η εικόνα είναι το φως της πιο αντιπροσωπευτικής ανάμνησης που άφησε πίσω του ο ηθοποιός Νίκος Σεργιανόπουλος.
