Ο σπαρακτικός επικήδειος του Πορτοκάλογλου για τον Μαχαιρίτσα
Όσα είπε σήμερα για τον φίλο και συνάδελφό του.
Συγκινητικά ήταν τα λόγια του Νίκου Πορτοκάλογλου στην κηδεία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, η οποία έγινε σήμερα το μεσημέρι στην Αθήνα.
Οι δύο καλλιτέχνες βρίσκονταν μαζί σε περιοδεία και η είδηση του θανάτου του φίλου και συναδέλφου του στοίχισε πολύ στον Νίκο Πορτοκάλογλου.
Ο ίδιος πήρε τον λόγο κατά την ακολουθία και είπε τα εξής:
Χθες το βράδυ, αντί να τραγουδάμε στο Ηρώδειο, κάθισα να γράψω έναν τελευταίο αποχαιρετισμό. Με τον Λαυρέντη είχαμε τέσσερις δεκαετίες παράλληλων διαδρομών αλλά δεν είχαμε συνεργαστεί ποτέ μέχρι πέρσι.
Τέτοια εποχή περίπου πέρσι συναντηθήκαμε για την πρώτη πρόβα, κι όπως ξέρετε πολύ δεν τις αγαπούσε τις πρόβες ο Λαυρέντης. Μπήκε στο στούντιο την πρώτη μέρα και άρχιζε να φωνάζει με τη βροντερή φωνή του. «Ωχ, σκέφτηκα, έμπλεξα με φωνακλά, θα βρω τον μπελά μου», σκέφτηκα.
Μετά από λίγο κάποιος πέταξε ένα αστείο και εκεί που ήταν συνοφρυωμένος έσκασε αυτό το χαμόγελο που σε αφόπλιζε. Και πέρασαν δυο τρεις μέρες και κατάλαβα πως είχα μπλέξει με φωνακλά αλλά με χρυσή καρδιά. Έναν άνθρωπο απλό, εντελώς ανεπιτήδευτο, ειλικρινή και ευθύ σε βαθμό κακουργήματος. Δυναμικό και πληθωρικό αλλά και καθαρό και ευαίσθητο σαν παιδί, ένα παιδί απρόβλεπτο βέβαια, ατίθασο και σκανδαλιάρικο.
Από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε μαζί στη σκηνή συνέβη κάτι μαγικό, ήταν λες και παίζαμε μαζί χρόνια, λες και τα τραγούδια μας είχαν γραφτεί για να ζευγαρώσουν και να ταιριάξουν με τον πιο φυσικό τρόπο σε αυτό το πρόγραμμα. Νιώθαμε ξανά σαν δυο πιτσιρικάδες που φτιάξανε το πρώτο τους συγκρότημα και το αστείο μας ήταν πως ο πρώτος μας δίσκος θα είχε τίτλο «40 χρόνια επιτυχίες».
Εκεί στη σκηνή θαύμασα από κοντά τη δύναμη που είχε σαν ερμηνευτής, την απίστευτη γκάμα της εκφραστικότητάς του, το χάρισμα της επικοινωνίας που είχε με τον κόσμο χωρίς κόλπα και εφέ αλλά με μια πηγαία λαϊκότητα και ένα χιούμορ που ήταν εντελώς δικά του. Και βέβαια θαύμασα την αστείρευτη μελωδική του πλευρά, ο Λαυρέντης ο μελωδός μας, τον έλεγα, και χαμογελούσε. Η αγάπη του για το ροκ και το λαϊκό αλλά και το γαλλικό κι ιταλικό τραγούδι που ήταν το φόρτε του, όλα συνυπήρχαν αβίαστα και αρμονικά μέσα στις λαμπερές μελωδίες του.
Ο Λαυρέντης δεν ήταν έντεχνος ή ροκ ή λαϊκός. Ήταν ο Λαυρέντης και αφορούσε τους πάντες. Γι’ αυτό και όταν έπεσε στα κεφάλια μας σαν κεραυνός το τραγικό νέο, η αντίδραση του κόσμου στα κοινωνικά δίκτυα ήταν τόσο καθολική και τόσο αυθόρμητη. Άνθρωποι από όλο το ηλικιακό, πολιτικό και κοινωνικό φάσμα θρηνούσαν όχι μόνο για την απώλεια ενός σπουδαίου καλλιτέχνη αλλά του δικού τους ανθρώπου. Αυτός που περιφρονούσε τις δημόσιες σχέσεις και το κυνήγι της δημοσιότητας ήταν τελικά αγαπητός όσο ελάχιστοι. Σε αυτή τη δουλειά ευτυχώς ή δυστυχώς, ό, τι δίνεις παίρνεις.
Δείτε το βίντεο από το TLife:
