Της Κυριακής το ανάγνωσμα

Της Κυριακής το ανάγνωσμα το λυτρωτικό, το βιωματικό, το ακούραστο και συνειρμικό.

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

332 μέρες καθαρός

Η ΕΛΚΩΔΗΣ ΚΟΛΙΤΙΔΑ είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα του εντέρου. Στην κοιλιά του ασθενούς το έντερο νομίζει ότι δέχεται επίθεση από κάποιο μικρόβιο και σπεύδει να το πολεμήσει.Μικρόβιο δεν υπάρχει, με συνέπεια όλη αυτή η αναστάτωση να συντηρεί και να επιδεινώνει μια πληγή που δεν επουλώνεται ποτέ. Ο Γιώργος έπασχε οχτώ χρόνια από ελκώδη κολίτιδα και, παρότι είχε καταφέρει με διάφορα φάρμακα και πατέντες να περιορίσει την ταλαιπωρία, χρειαζόταν να περνάει δύο με τρία βράδια στον Ευαγγελισμό μία φορά το εξάμηνο, τουλάχιστον, λόγω έξαρσης της νόσου.

Τα βράδια που αναγκαζόμουν να περάσω μόνος στο σπίτι μού δημιουργούσαν πρόβλημα. Δεν μου άρεσε να μένω μόνος. Φοβόμουν. Μικρότερος φοβόμουν ότι θα μου χτυπήσει την πόρτα ο εξωγήινος από το Ρόζγουελ, με την ασπρόμαυρη εικόνα του οποίου (μέσα σε κάτι σαν χειρουργείο) κατούραγα τα σεντόνια του παιδικού μου κρεβατιού. Όσο έμενα με το Γιώργο, ο νούμερο ένα φόβος μου ήταν η διάρρηξη, κάτι αρκετά ρεαλιστικό, ειδικά σε συνωστισμένες γειτονιές της Αθήνας όπως το Παγκράτι. Σε μια άλλη λίστα που μου ζήτησε με τον καιρό η Θεοδώρα, τη λίστα με τα δέκα πράγματα που φοβόμουν περισσότερο, το να μένω μόνος σε ένα σπίτι ήταν στην πρώτη πεντάδα. Με αυτά τα δεδομένα, δεν έχω ιδέα τι θα έκανα αν, μετά την προτροπή της Φανής να φύγω από το πατρικό μου, ο Γιώργος δεν θα ήθελε να συγκατοικήσουμε.

(ΔΕΥΤΕΡΑ, Γιώργος Αναστασιάδης, Key Books).

Όπου ο Μουτζούρης συναντάει ξανά τη Μαριλένα στην παιδική χαρά, αλλά η χαρά του δεν κρατάει για πολύ.

Το άλλο πρωί, ο Μουτζούρης ξύπνησε απ’ τα χαράματα και δεν έβλεπε την ώρα να ξεκινήσει. Αποφάσισα να πάω κι εγώ μαζί του, για να του δείξω το σπίτι της Μαριλένας. Ήθελε να μας συνοδέψει και η Εβελίνα, αλλά κατάφερα να την πείσω να μείνει και να μας περιμένει στο αγρόκτημα. Καλύτερα που έμεινε και δεν έζησε όλα αυτά που συνέβησαν.

Πήγαμε στην πόλη ακολουθώντας απόμερα μονοπάτια, στενοσόκακα και σκιερά καλντερίμια. Όταν μετά από πολλές ώρες καταφέραμε να φτάσουμε με χίλιες προφυλάξεις στο σπίτι της Μαριλένας, την είδαμε να βγαίνει από την εξώπορτα χέρι χέρι με μια ηλικιωμένη κυρία που θα έπρεπε να είναι η γιαγιά της. Η Μαριλένα φορούσε μια μενεξελιά κορδέλα στα μαλλιά και κρατούσε ένα κουβαδάκι. Η γιαγιά είχε ριγμένο στην πλάτη ένα πλεχτό σάλι με κρόσσια και είχε περασμένη στο μπράτσο μια ψάθινη μεγάλη τσάντα.

-Τι λες να κάνουμε; ψιθύρισα. Να τις περιμένουμε να γυρίσουν;

-‘Οχι να τις ακολουθήσουμε.

(Η τελευταία μαύρη γάτα, Ευγένιος Τριβιζάς, Μεταίχμιο).

Οι γιατροί δεν μπορούσαν να φροντίσουν τη Βιρτζίνια ήταν ακόμη άρρωστη, όταν μπήκε στο καινούργιο σπίτι. Ο Λέοναρντ κατέφυγε πάλι στη δική του θεραπεία: ησυχία, ενθάρρυνση με προσεκτικό τρόπο, απόλυτη απαγόρευση των επισκέψεων, ούτε η παραμικρή αναστάτωση, υγιεινή διατροφή. Και πραγματικά:η κατάσταση της Βιρτζίνια βελτιώθηκε. Το καλοκαίρι για μια ακόμη φορά είχε περάσει η μπόρα. Είμαι πραγματικά καλά, και ζυγίζω 76 κιλά!-19 κιλά περισσότερο, απ’ ό,τι ζύγιζα πριν, και η συνέπεια αυτού είναι ότι δεν μπορώ να ανέβω ούτε ένα βουνό, αλλά προφανώς αυτό είναι προς όφελος της υγείας μου. Από το πρωί μέχρι το βράδυ νιώθω ευτυχισμένη και χαίρομαι που σύντομα θα φεφορτωθώ τις νοσοκόμες μου.

Η Βιρτζίνια ήταν και πάλι υγιής, τώρα όμως υπήρχε η απειλή μιας νέας καταστροφής. Ο Λέοναρντ έπρεπε να επιστρατευτεί. Ο πόλεμος χρειαζόταν ανθρώπους. Αν ο Λέοναρντ πήγαινε στο στρατό, το πλήγμα για τη Βιρτζίνια θα ήταν πολύ ισχυρό. Χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε να ζήσει. Ο Λέοναρντ ήταν τυχερός. Ανέκαθεν είχε ένα τρέμουλο στα χέρια, Η επιτροπή της υγειονομικής εξέτασης δέχτηκε την ανικανότητά του να υπηρετήσει.

(Βιρτζίνια Γουλφ ιδιοφυής και μόνη, Βέρνερ Βάλντμαν, Μελάνι)