Το θέατρο ίσως έχει πλέον μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου απ΄ό,τι είχε προ κρίσης

Το θέατρο ίσως έχει τώρα μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου απ΄ ό,τι προ κρίσης

Με την παράσταση “Το τάβλι”, του Δημήτρη Κεχαΐδη, περιοδεύει το φετινό καλοκαίρι ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης. Ο δημοφιλής ηθοποιός σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων μιλάει γι αυτήν την παραγωγή τού ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, χαρακτηρίζοντας «διαχρονικό κι επίκαιρο» και από τα πλέον κλασικά μεταπολεμικά της νεοελληνικής δραματουργίας το συγκεκριμένο έργο του Δημήτρη Κεχαΐδη, εξηγώντας το λόγο.

Τονίζει πως η οικονομική κρίση έπληξε και την Τέχνη, εξηγώντας πως αυτό συνέβη επειδή η ψυχαγωγία είναι σημαντική, αλλά έπεται άλλων προτεραιοτήτων των ανθρώπων…

Ωστόσο εκτιμά πως το θέατρο το επηρέασε λιγότερο και ίσως έχει πλέον μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου απ΄ ό,τι είχε προ κρίσης…

Ακολουθεί η συνέντευξη του Ιεροκλή Μιχαηλίδη στον Νίκο Γιώτη για το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:

Ερ. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του έργου «Το τάβλι» και έχει τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό;

Απ. Το κείμενο της παράστασης παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρότι γράφτηκε πριν από 50 χρόνια, περίπου. Είναι διαχρονικό κι επίκαιρο, σαν να γράφτηκε σήμερα. Έχει ιδιαίτερο χιούμορ, αλλά και πικρία. Από όλα τα έργα του Κεχαΐδη, αυτό και κάποια έργα του Καμπανέλη θεωρούνται τα πλέον κλασικά μεταπολεμικά της νεοελληνικής δραματουργίας! Είναι σαν να βλέπεις σ΄ ένα μπαλκόνι διαμερίσματος ή σε μία απ΄ τις παλιές αυλές, δύο τύπους οι οποίοι ξεκινάνε το απόγευμα μέσα στη ζέστη να παίξουν τάβλι κι εκεί συζητούν πώς θα στήσουν την… κομπίνα, πώς θα πιάσουν την καλή.

Ερ. Γιατί παραμένει -όπως είπατε- επίκαιρο ακόμα και σήμερα;

Απ. Επειδή αναφέρεται και σ΄ έναν από τους λόγους που -όπως λένε ορισμένοι- πιθανόν μας οδήγησαν στην κρίση. Γιατί δεν θέλαμε να είμαστε παραγωγικοί, αλλά θέλαμε να βρούμε τρόπους είτε με τις επιδοτήσεις -να τις παίρνουμε λίγο «ζούλα»- είτε να στήνουμε «αεριτζίδικες» γενικώς δουλειές. Δηλαδή να κάνουμε δουλειές που θα μας πάνε παραπάνω και θα κάνουμε και όνομα. Κάποιοι το κατόρθωσαν και ίσως για αυτό υπάρχουν ορισμένοι που σκέφτονται ακόμη μ΄ αυτόν τον τρόπο…

Eρ. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα πόσο επηρέασε τον καλλιτεχνικό χώρο τον οποίο υπηρετείτε επί δεκαετίες με μεγάλη επιτυχία;

Απ. Νομίζω πως το θέατρο το επηρέασε λιγότερο και ίσως έχει πλέον μεγαλύτερη προσέλευση κόσμου απ΄ ό,τι είχε προ κρίσης…

Ερ. Σ΄ αυτό συνετέλεσε και η μείωση των τιμών των εισιτηρίων σχεδόν στο μισό απ΄ ό,τι ήταν προ κρίσης;

Απ. Αναμφίβολα και θα έλεγα πως είναι και κάτω απ΄ το μισό της προ κρίσης τιμής τους. Και να σκεφθείτε πως πριν απ΄ την κρίση οι τιμές των εισιτηρίων στα ελληνικά θέατρα ήταν στο ένα τρίτο των αντίστοιχων των ευρωπαϊκών θεάτρων, και μιλώ για χώρες στις οποίες η ζωή ήταν το ίδιο ακριβή με την Ελλάδα, και τώρα η τιμή τους είναι σχεδόν εξαπλάσια σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό δημιουργεί προβλήματα παραγωγής. Ας πούμε όμως πως τα πράγματα στο θέατρο έχουν ενδιαφέρον, πηγαίνουν καλά. Για την τηλεόραση δεν το συζητάμε, εξαθλιώθηκε η κατάσταση, δεν γίνεται τηλεόραση, μ΄ αυτά τα χρήματα και γι αυτό βλέπετε και παραγωγές οι περισσότερες από τις οποίες είναι από άποψης παραγωγής πολύ χαμηλού επιπέδου…

Ερ. Η έλλειψη χρημάτων ώθησε ορισμένους συναδέλφους σας να συμμετάσχουν σε τηλεοπτικές παραγωγές στην Κύπρο…

Απ. Εκεί είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα γιατί είναι μικρή η αγορά της Κύπρου. Μικρή είναι η αγορά της Ελλάδας των δέκα εκατομμυρίων κατοίκων, οπότε φανταστείτε πόσο μικρότερη είναι της Κύπρου των εξακοσίων χιλιάδων. Εκτός από το θέατρο και την τηλεόραση, όμως, έχει επηρεαστεί και το σινεμά. Επίσης, για λόγους ψυχολογικούς και όχι μόνον οικονομικούς έχουν επηρεαστεί και οι μουσικές σκηνές. Θα έλεγα πως αυτά τα μαγαζιά έχουν καταστραφεί σχεδόν ολοσχερώς. Ίσως όχι μόνο λόγω της κρίσης αλλά και για άλλους λόγους. Κάποτε, όταν ξεκινήσαμε και παίζαμε σε μουσικούς χώρους, σε μουσικές σκηνές παίζαμε έξι μέρες την εβδομάδα. Σταδιακά έγιναν πέντε, μετά τριήμερα και τώρα όλοι παίζουνε μόνο Σάββατο και ούτε τη μισή σεζόν. Δηλαδή από τις 100 παραστάσεις που κάναμε κατά μέσο όρο κάθε χρόνο, οι μουσικές σκηνές -δεν λέω τα μπουζούκια- νομίζω πως έφθασαν να είναι μόλις δέκα! Με δέκα παραστάσεις το χρόνο για ένα μουσικό σχήμα είναι αδύνατον να ζήσει οποιοσδήποτε. Είναι θέμα επιβίωσης. Δεν μπορούν να ζήσουν ούτε μουσικοί, ούτε τεχνικοί, ούτε οι υπάλληλοι των καταστημάτων. Δηλαδή εκεί το πράγμα έχει πάει αλλού, το οποίο είναι και φυσιολογικό γιατί υπάρχει και πληθωρισμός, είναι και πολύ ακριβό… χόμπι, φταίνε και οι επιχειρήσεις, φταίνε και οι καλλιτέχνες οι οποίοι ζητούσαν πάρα πολλά χρήματα από τους επιχειρηματίες σε κάποια μαγαζιά. Νομίζω πως αυτό έχει γίνει χόμπι πλέον… Από όσα προανέφερα πάντως, το θέατρο με τον έναν ή άλλον τρόπο, με πενιχρές αμοιβές -λόγω χαμηλού εισιτηρίου- επιβιώνει!

Ερ. Πώς τα καταφέρνει;

Απ. Δεν τα καταφέρνει, κάνουν όλοι οι ηθοποιοί εφτά δουλειές και… πεινάνε. Σχεδόν το 90% είναι άνεργοι και απ΄ το 10% αυτών που δουλεύουν, το 90% είναι στα όρια της φτώχειας…

Ερ. Βλέπετε «φως στο τούνελ», κάτι να καλυτερεύει στα καλλιτεχνικά δρώμενα;

Απ. Μόνο αν υπάρξει «φως στη χώρα», γιατί όλα αυτά είναι συνάρτηση του τι συμβαίνει στη δική μας καθημερινότητα. Γιατί, αν δεν υπάρχει φως σε όλους τους άλλους χώρους, π.χ. στους λογιστές, στους δικηγόρους, στους γιατρούς, στους υδραυλικούς κ.ά., πώς να υπάρξει στον καλλιτεχνικό χώρο; Σκεφθείτε ότι και η έξοδος-ψυχαγωγία είναι σημαντική αλλά έπεται των άλλων προτεραιοτήτων, αφού δεν είναι προτεραιότητα για κάποιον να πάει στο θέατρο, αλλά να φάει, να πληρώσει το ενοίκιό του, το ρεύμα, το πετρέλαιο και τις υποχρεώσεις του προς το κράτος. Εδώ φτάσαμε να χρωστάμε όλοι, δικαίως και αδίκως, πράγμα που είναι απελπιστικό για πολύ κόσμο.

Ερ. Σε ποιες περιοχές ακόμη θα παρουσιάσετε την παράσταση «Το τάβλι»;

Απ. Σύμφωνα με το πρόγραμμα κατά το επόμενο διάστημα θα επισκεφθούμε -μεταξύ άλλων- το Λαύριο, τη Θεσσαλονίκη (Συκιές), τον Παπάγου, την Πετρούπολη, τον Κορυδαλλό, τα Βριλήσσια, τη Ραφήνα, το Αιγάλεω, τη Νέα Σμύρνη, τη Χαλκίδα, το Γαλάτσι.

ΑΠΕ