Βιτρίνες Τέχνης ΟΤΕ – Έκθεση του Νίκου Ιωσήφ: Υφάσματα που ψιθυρίζουν ιστορίες

The Whisper, the ‘’Watch, and the Rooster” Ο Ψίθυρος, το Βλέμμα και ο Πετεινός

(Τέσσερα έργα συνθέτουν έναν ενιαίο διάλογο ανάμεσα στο φως και τη σιωπή. Πρόσωπα και βλέμματα που μοιάζουν να ψιθυρίζουν ιστορίες· μικρές στιγμές οικειότητας, παιδικότητας και μνήμης.

Ο Νίκος Ιωσήφ, μέσα από τα υφάσματα και τα ρετάλια του, ανασυνθέτει τη μορφή και το συναίσθημα. Κάθε υλικό κουβαλά μια παλιά ζωή, ένα άγγιγμα ή μια ανάμνηση, που αποκτά νέο νόημα μέσα στη σύνθεση.

Οι μορφές του στέκουν σαν σκηνές από μια σιωπηλή αφήγηση — εκεί όπου το βλέμμα γίνεται ψίθυρος, και ο ήχος του πετεινού σηματοδοτεί μια νέα αρχή. Ένας κόσμος υφασμένος από χρώμα, φως και ανθρώπινη παρουσία.}

Ένας κόσμος ανάμεσα στο παρελθόν , εκείνο που θυμάσαι ίσως από τη γιαγιά σου, και στο μέλλον, που ήδη έχει έρθει. Έτσι ξεδιπλώνεται μπροστά μας ο κόσμος των υφασμάτινων κολάζ του Νίκου Ιωσήφ: απολύτως απτός, γεμάτος ύλη, χειρωναξία και μνήμη. Ένας κόσμος που όσο τον κοιτάς, τόσο ενεργοποιεί και τις υπόλοιπες αισθήσεις σου, γιατί είναι ταυτόχρονα και βαθιά οικείος.

Ο Νίκος Ιωσήφ μας τυλίγει με τα πιο ζεστά, πολύχρωμα, ξεχασμένα ρετάλια. Κάθε ύφασμα, ακόμη κι εκείνο που έμοιαζε άχρηστο, κουβαλά μια τρυφερή ή απρόσμενη ιστορία αναμονής, ώσπου να ξαναγεννηθεί μέσα στο έργο. Έτσι, δεν δημιουργεί απλώς νέα έργα τέχνης, αλλά επανασυστήνει την ίδια την ιστορία του υφάσματος: του παλιού υφαντού που αποκτά νέα ζωή και γίνεται καμβάς για καινούριες, απροσδιόριστες ιστορίες.

Οι συνθέσεις του κεντιούνται σε στρώσεις εμπειριών και ετερόκλητων υλικών, που συνυπάρχουν σε μια απρόσμενη αλλά αρμονική ισορροπία. Άνθρωποι, βλέμματα, στιγμές όλα μοιάζουν γνώριμα, κι όμως ανήκουν σε έναν άλλο, ονειρικό κόσμο.

Με χειρονομίες βαθιάς αποδοχής, τρυφερότητας και ψυχαναλυτικής ματιάς, ο Νίκος Ιωσήφ ζωντανεύει αυτούς τους μικρούς, αλλόκοτους αλλά συγκινητικά ανθρώπινους κόσμους. Παιδικότητα και φως, σκοτάδι και αίνιγμα, οικειότητα και μυστήριο συνυφαίνονται σε μια μοναδική εκφραστική ισορροπία που ξεδιπλώνεται μπροστά αλλά και μέσα μας.

Αρετή Λεοπούλου – Ιστορικός Τέχνης