Γιώργος Νταλάρας. Αυτός ο ανησύχαστος άνθρωπος

Ανάμεσα στις συναυλίες του καλοκαιριού στη Θεσσαλονίκη, πάντα κάποιες σημειώνεις με αστερίσκο, «σ’ αυτήν θα πάω». Επί χρόνια σημειώνω τις συναυλίες του Γιώργου Νταλάρα.

Έχω παρακολουθήσει πολλές, άλλοτε προσκεκλημένος του, λόγω της δουλειάς, όπως σε εκείνη την αλησμόνητη – για μένα- περιοδεία του στην Κύπρο, καλοκαίρι του 1993 μαζί με τους αδελφούς Κατσιμίχα, άλλοτε απρόσκλητος χωρίς καν να το ξέρει, μες στο κοινό, από θέατρα ως στάδια.

Έχω κατά καιρούς γράψει γι’ αυτόν, έχουμε κάνει συνεντεύξεις, έχω, όλα αυτά τα 33 πια  χρόνια που εργάζομαι στο ράδιο (αλλά και στην τι βι, 12 σχεδόν, ενδιάμεσα) δημιουργήσει γνώμη που δεν πηγάζει μόνο από την εφηβική λατρεία των τραγουδιών του ’70 αλλά και από το συνεχές ενδιαφέρον μου για την πορεία του, όπως βέβαια και για τόσους άλλους καλλιτέχνες, συνθέτες, στιχουργούς, ερμηνευτές και μουσικούς του τόπου μας.

Θα έλεγα, με την όποια εμπειρία μου, ότι υπάρχουν δυο λογιώ τραγουδιστές στην Ελλάδα, στα τελευταία 50 χρόνια, ο Νταλάρας και οι άλλοι. Σκέφτομαι αμέσως την αρνητική διάθεση που δημιουργεί μια τέτοια άποψη και συμπληρώνω: Όχι (απλώς και μόνο) ως φωνή. Φωνές είχαμε και έχουμε τεράστιες, γυναικείες κι ανδρικές. Ίσως και κάποιες καλύτερες από τον Νταλάρα. Τι τον κάνει μοναδικό, λοιπόν, πάντα κατά τη γνώμη μου;

Το πείσμα, η δουλειά, η διαίσθηση και η συνέπεια στις επιλογές του, η αξιοπιστία των προγραμμάτων του. Η θέλησή του να γίνει κάτι παραπάνω από ένας σπουδαίος τραγουδιστής.. Να  γίνει αγωγός των τραγουδιών μεγάλων συνθετών προς το κοινό. Να προτείνει νέες και νέους καλλιτέχνες, τραγουδοποιούς, φωνές, μουσικούς, διαρκώς εδώ και χρόνια. Να αναζητά συνέργειες με ξένους – αδελφούς καλλιτέχνες, να μένει διαρκώς ανησύχαστος, ακάματος κυνηγός του καινούργιου σε συνεργασίες και σε παγκόσμιες περιοδείες και αμετανόητα δέσμιος με την ελληνικότητα του τραγουδιού, ακόμη και σήμερα στα 70 τόσα του!…

Δεν ήταν πάντα έτσι, αυτό το «οικουμενικό» που κατάκτησε βήμα- βήμα όλα αυτά τα χρόνια. Οι παλαιές του κόντρες με Τζίμη Πανούση, Μανώλη Ρασούλη, ακόμη «στοιχειώνουν» την ιστορία του κι ίσως ακόμη φαρμακώνουν ανθρώπους που ποτέ δεν συμπάθησαν αυτές τις διαμάχες του.

Μια από τις τελευταίες φορές που συναντηθήκαμε, ήταν στην κηδεία του Γιώργου Ζήκα. Δεν τον είχα δει ποτέ τόσο συντετριμμένο. Και τόσο πιο συγχωρητικό κι αλλαγμένο για ένα παρελθόν ανταγωνισμών που δεν έχει καμιά σημασία σήμερα…

Ο Γιώργος Νταλάρας με δεκάδες εκατομμύρια δίσκων και χιλιάδες πια συναυλίες, σκέφτομαι τη ζωή του, καταλήγω χαμογελώντας, ζει μια απίστευτα «κινηματογραφική» ζωή, από το παιδάκι που σέρβιρε καφέδες ως τον σημερινό πρεσβευτή του μουσικού μας πολιτισμού στις 5 Ηπείρους.

Αυτή τη φορά έρχεται στη Θεσσαλονίκη με μια μεγάλη παραγωγή, σπουδαίο επιτελείο μουσικών κι ερμηνευτών μαζί του και με μια θεματική αγαπημένη όλων και στενά  δεμένη με την ιστορία του λαού και του τόπου, τραγούδια της θάλασσας με τον τίτλο «Θαλασσάκι μου…»

Λάτρης  της θάλασσας ο ίδιος, με διαρκή μελέτη και αναζήτηση στη μουσική ανθολογεί λόγια και μουσικές που την ύμνησαν.

Τραγούδια για τη θάλασσα και τους θαλασσινούς: μελοποιημένα ποιήματα από μεγάλους συνθέτες, νέα τραγούδια που έχουν ήδη αγαπηθεί καθώς και τραγούδια “κειμήλια” της λαϊκής και της δημοτικής μας παράδοσης, που παραμένουν στα χρόνια αξεπέραστα…

Ο Γιώργος Νταλάρας που συνεχίζει να ανησυχεί. Δισκογραφία, συναυλίες, περιοδείες και πάντα προβολή νέων ανθρώπων. Άπειρα άρθρα, συνεντεύξεις συνοδεύουν τη διαδρομή του, ακόμη και βιβλία.

Γύρεψε κι έζησε από κοντά, ερμηνεύοντας υπέροχα τραγούδια τους, όλους τους «μεγάλους» του ελληνικού τραγουδιού, Τσιτσάνη, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο, Κουγιουμτζή, Λοίζο, Μικρούτσικο και τόσους άλλους…

Γύρεψε… και γυρεύει. Να έχει την επιλογή της μοίρας του.

*Κεντρική φωτογραφία: Θωμάς Χρυσοχοϊδης

*Ο Γιώργος Νταλάρας έρχεται με μια μεγάλη παραγωγή το Σάββατο 17 Ιουνίου στο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη, με τίτλο “Θαλασσακι μου”. Μαζί του ο Παντελής Θαλασσινός. Τραγούδια για τη θάλασσα και τους θαλασσινούς |  Σάββατο 17 Ιουνίου, Θέατρο Γης, 21.00 |