Μία σπουδαία βραδιά στη Θεσσαλονίκη με τα «Τραγούδια της αμαρτίας» των Χατζιδάκι – Χριστιανόπουλου
Ο Ανδρέας Καρακότας, ερμηνευτής του τελευταίου δίσκου του σπουδαίου συνθέτη ετοιμάζει μία μοναδική βραδιά
Τα “Τραγούδια της αμαρτίας” κυκλοφόρησαν το 1996 από τον Σείριο του Μάνου Χατζιδάκι, με την ιδιαιτερότητα πως ηχογραφήθηκαν και παραδόθηκαν στο κοινό δύο χρόνια μετά τον θάνατο του, παρόλο που ο ίδιος μαζί με τον ερμηνευτή του, Ανδρέα Καρακότα, τα δούλευε για περίπου τέσσερα χρόνια!
Ο δίσκος, σε ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου και ένα του Γιώργου Χρονά, είναι το “κύκνειο άσμα” του Χατζιδάκι, με τραγούδια βαθύτερα ερωτικά, που μιλούν για τον ανθρώπινο πόνο και την ερωτική επιθυμία όπως αναφέρεται. Ο συνθέτης μάλιστα, όπως γράφεται στο ένθετο του δίσκου, τα αφιέρωσε σε όσους μπορούν ακόμη να διαβρωθούν από τη μουσική και το τραγούδι.
Με τον ενδεικτικό υπότιτλο «Η αμαρτία είναι βυζαντινή και ο έρωτας αρχαίος», ο δίσκος περιέχει δεκαπέντε τραγούδια του συνθέτη από τα οποία, άλλα ηχογράφησε δουλεύοντας με τον Ανδρέα Καρακότα στο σπίτι του και άλλα καταγράφηκαν σε παρτιτούρες. Δεν πρόλαβε να ενορχηστρώσει το έργο γι’ αυτό και εκδόθηκε στην αρχική του μορφή, για πιάνο και φωνή. Το τραγούδι «Τύψεις» με την φωνή του Μάνου Χατζιδάκι είναι από ιδιωτική ηχογράφηση. Η σειρά των τραγουδιών, όπως την προέβλεπε ο συνθέτης, τηρήθηκε σχεδόν αυτούσια αν εξαιρέσουμε το τραγούδι «Σαν τους αριστερούς», το οποίο είχε αρχικά παραληφθεί.
Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, ο Ανδρέας Καρακότας παρουσιάζει τα τραγούδια εκείνου του εμβληματικού δίσκου ξανά, σε μία συγκινητική βραδιά στη Μικρή Σκηνή, ακριβώς με τον τρόπο που δισκογραφήθηκαν, δηλαδή με φωνή και πιάνο και έντονη την παρουσία του σπουδαίου Μάνου Χατζιδάκι αλλά και του Ντίνου Χριστιανόπουλου σε όλη την παρουσίαση, μέσα από νότες, λέξεις και μία αίσθηση πως και οι δύο είναι παρόντες μέσα από το έργο τους.
Την Μεγάλη Τρίτη στην Κάτω Τούμπα, ο σπουδαίος Θεσσαλονικιός ερμηνευτής αναβιώνει έναν σημαντικό δίσκο της ελληνικής δισκογραφίας αλλά και μία ολόκληρη εποχή, που ακόμα η μουσική είχε συναίσθημα και όραμα.
«Ποιήματα που τον αφορούσαν πάρα πολύ τον Χατζιδάκι. Ήθελε να μιλήσει για τον εαυτό του και μέσα από τα ποιήματα του Χριστιανόπουλου βρήκε τον τρόπο να το κάνει. Χρησιμοποίησε εμένα που με ήξερε και ήμουν και Θεσσαλονικιός και έκανε ουσιαστικά ένα έργο για την ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης εκείνης της εποχής» λέει ο Ανδρέας Καρακότας σε παλιότερη συζήτηση μας για τα «Τραγούδια της αμαρτίας».
«Δούλευα αυτό το έργο τέσσερα χρόνια, είχα αφήσει πίσω όλα τα άλλα, το έζησα από την αρχή του και δεν ήξερα τι θα συμβεί μετά τον θάνατο του. Όμως ο Θεοφανόπουλος μου το είπε αμέσως πως αυτό το έργο είναι δικό μου και θα γίνει όπως το ήθελε ο Μάνος. Μετά από δύο χρόνια, όταν ήμουν φαντάρος, το ηχογραφήσαμε με την Ντόρα Μπακοπούλου ακριβώς όπως το είχα ζήσει εγώ με τον Χατζιδάκι στο σπίτι του. Όλοι ήταν περίεργοι θυμάμαι τότε να ακούσουν τι έργο ήταν αυτό. Βοήθησαν πολλοί τότε ώστε τα τραγούδια να γίνουν όπως ακριβώς τα ήθελε εκείνος. Και νομίζω πως αν τα άκουγε ο Μάνος, θα του άρεσαν τελικά έτσι…» αναφέρει ο ερμηνευτής σε εκείνη τη συνέντευξη για την Parallaxi.
«Μπαίνοντας στη Θεσσαλονίκη το ’45, αργά το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, είχε τελειώσει η λειτουργία και οι εκκλησίες, άδειες, φωτισμένες, ηχούσαν πένθιμα. Περπατούσα μόνος και θαμπωμένος. Είπα μέσα μου: “Θεέ μου, πόση αμαρτία πρέπει να περιέχει αυτή η πόλη για να έχει τόσες εκκλησίες…”». Κάπως έτσι εμπνέεται ο Μάνος Χατζιδάκις από τη Θεσσαλονίκη και δημιουργεί ένα έργο βαθιά υπαρξιακό, εσωτερικό και πρωτοποριακό: «Τα Τραγούδια της Αμαρτίας».
Μια πόλη, ένας ποιητής, ένας ερμηνευτής – όλα από τη Θεσσαλονίκη, που γίνεται σκηνικό, έμπνευση και φωνή.
Σε μία συνέντευξή του στον Χρήστο Μαυρή (α’ δημοσίευση: Λογοτεχνικό Περιοδικό Ποιείν, εδώ) ο Ντίνος Χριστιανόπουλος αναφέρεται στη συνεργασία του με τον Μάνο Χατζιδάκι με τον «δικό» του όπως πάντα τρόπο, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Ο Χατζιδάκις ορκίστηκε να μυήσει την καλή κοινωνία στα λαϊκά θέματα. Επειδή όμως, ήταν ευρύτερη μουσική προσωπικότητα, δεν ήταν μόνο λαϊκά θέματα. Πήρε και από τη σοβαρή μουσική πολλά. Και περίπου έκανε ένα κουρκούτι ανάμεσα στο λαϊκό και στο σοβαρό. Και αυτό το κουρκούτι επέτυχε πάρα πολύ! Η μητέρα μου, λόγου χάρη, η οποία αποτροπιάζονταν ν’ ακούει ρεμπέτικα, άκουγε με πολύ ευχαρίστηση Χατζιδάκι. Και δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερα μορφωμένη. Μια λαϊκή γυναίκα ήταν αλλά το αισθητήριο της την οδηγούσε προς τα εκεί. Ο Χατζιδάκις με ανακάλυψε πολύ αργά και έμεινε κατάπληκτος απ’ την ποιότητά μου. Και, μάλιστα, μου είχε πει-τώρα δεν ξέρω αν πρέπει να τα λέμε αυτά: «Δυστυχώς, σε ανακάλυψα πολύ αργά. Όλη μου τη ζωή την έφαγα με τον Γκάτσο». Και αυτό το είπε σαν μια απολογία. Να απολογηθεί που έχασε τη ζωή του με τον Γκάτσο! Ο Νίκος Γκάτσος πάλι, ύστερα από την “Αμοργό”, η οποία ήταν ένα εκπληκτικό πράγμα, έπεσε σε μια στιχουργία του γλυκού νερού, «σ’ αγαπώ, θα στο πω». Αλλά ο Χατζιδάκις μου το είπε μ’ ένα τρόπο απολογητικό: Τι κρίμα, δυστυχώς, γιατί να μην σε γνωρίσω νωρίτερα.».
Το δελτίο τύπου, αναφέρει: «Με σεβασμό και συγκίνηση, παρουσιάζουμε αυτό το ξεχωριστό έργο, Μ.Τρίτη 15 Απριλίου στην Μικρή Σκηνή , έτσι όπως δισκογραφήθηκε σε μορφή για Φωνή: Ανδρέας Καρακότας και Πιάνο: Σάκης Κοντονικόλας»
Ώρα έναρξης: 22:00 | Τιμή εισόδου: 10€ | Μικρή Σκηνή, Επταλόφου 14, Κ. Τούμπα | Πληροφορίες-Κρατήσεις: 6944503542 και με μήνυμα στο fb
