Φοίβος Δεληβοριάς: Δεν καταλαβαίνουν και δεν πονάνε τον τόπο και τους άλλους

“Δεν θυμάμαι ποτέ τόσο ασύμμετρη κατευθυνόμενη καταστροφή στο θέατρο, στο τραγούδι, στο σινεμά, στο βιβλίο. Ένα ΥΠΠΟ που από το πρώτο δευτερόλεπτο της θητείας των σημερινών “ιδιοκτητών” του πολέμησε με πάθος, συνέπεια, κακία, ψέματα και κυνισμό οποιονδήποτε τομέα της Τέχνης αντιμετώπιζε πρόβλημα.

Παρότι ήμουν από τους πρώτους που λόγω θέσης εκείνη την περίοδο το διαπίστωσα και μίλησα δημόσια γι’αυτό -για να μην τολμήσει κανείς να με κατηγορήσει αργότερα πως δεν μίλησα την ώρα του κακού-, αισθάνομαι τύψεις για όσες φορές είχα την αυταπάτη ότι μπορεί εγώ κάτι να μην καταλαβαίνω καλά και πως κάποιος υπερβάλλων συναισθηματισμός μπορεί να με παρέσυρε. Ηλίθιος. Οι άνθρωποι μέχρι την τελευταία μέρα που θα κάτσουν εκεί θα καταστρέφουν. Δεν καταλαβαίνουν και δεν πονάνε τον τόπο και τους άλλους. Ζουν ντιλάροντας και αυξάνοντας τις περιουσίες τους, αυτό είναι μόνο, είναι αστείο και απλοϊκό, αλλά αυτό είναι. Κάποια στγμή θα τα μαζέψει κάποιος όλα με ψυχραιμία και δεν θα πιστεύουμε στα μάτια μας. Κρίμα για όσους ειλικρινώς ή τάχαμου μετριοπαθείς δεν παίρνουν θέση. Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα με 4 σινεμά στο κέντρο της; Είναι κάτι για το οποίο αισθάνονται “κανονικοί”;

*Το κάλεσμα στο Ιντεάλ και στο Άστορ την Κυριακή είναι πολύ σημαντικό. Το λινκ στα σχόλια”

Το ίδιο θέμα σχολιάζει με ανάρτηση του και ο σκηνοθέτης και παραγωγός Βάσος Γεώργας, βάζοντας τίτλο : “Γιατί η καταστροφή του ΙΝΤΕΑΛ για κάποιους από εμάς σημαίνει την καταστροφή αυτού του κόσμου”

Η ανάρτηση

έχω πονέσει όσο λίγοι σε άλλες επίσης δύσκολες εποχές για να πάρει μια ανάσα ζωής το Ιντεάλ [μάρτυς μου ο θεός] – την εποχή που ακόμα έπαιζε δυο έργα [σεξ καράτε απ το πρωί ως το βράδυ]

έχω ματώσει στα σκαλοπάτια του – έχω ερωτευθεί – έχω τσακωθεί – έχω κάνει φίλους – έχω κάνει εχθρούς- έχω αγκαλιαστεί – με έχουν μαχαιρώσει – έχω αφήσει την καρδιά μου να κατρακυλήσει στα σκαλοπάτια του – απώλεσα φίλους χαρές έρωτες νιάτα ομορφιές ακόμα και την αθωότητά της ψυχής μου – όπου και αν πάω στοιχειώνει τις νύχτες μου αυτή η κάποτε ταπεινή αίθουσα που φιλοξένησε τα όνειρά μας προτού μετατραπεί στην πιο πανέμορφη εμβληματική αίθουσα κινηματογράφου σε όλη τη χώρα

υπήρχε μια εποχή που ζούσα εκεί – κατοικούσα εκεί κυριολεκτικά – μεταμεσονύκτιες προβολές κάθε Παρασκευή και Σάββατο – να κοιμάμαι στα τελευταία καθίσματα – να τρώω δίπλα στο πανέμορφο εστιατόριο των αδελφών Βλασσόπουλου ή λουκουμάδες πιο δίπλα στο Αιγαίον – βόλτες όλη νύχτα στο τετράγωνο στη φειδίου μέχρι που ένα βράδυ με χτύπησε ένα ταξί και με εγκατέλειψε σαν αδέσποτο – περιπολικά της τροχαίας στην πανεπιστημίου γιατί ο κόσμος έκλεινε το δρόμο – αφήνω στην άκρη εκείνες τις αξέχαστες βραδιές που κατέληγα στο αυτόφωρο για δήθεν παραβίαση ωραρίου λειτουργίας – [ο στρατηγός Νίκωνας μου είχε πεί το αμίμητο : εμείς οι δύο πιθανόν να είμαστε και οι μόνοι που νοιαζόμαστε για τον πολιτισμό σε αυτή την πόλη- έχεις ακούσει ποτέ εκείνη τη φράση που λέει πως πρόοδος του πολιτισμού συνίσταται στη διεύρυνση της σφαίρας δράσεως που κάποιοι από εμάς εκτελούμε χωρίς να σκεφτόμαστε;]

μεταμεσονύκτιες προβολές με χορούς της ελληνικής λεβεντιάς του βουνού και του κάμπου με ταινίες πότε βαριάς και ποτέ αέρινης κουλτούρας διανθισμένα με φιλμάκια από επίκαιρα που μόνταρα ανάλογα με τα κέφια μου – με χάπενινγκ όπως με τον τζίμη πανούση ντυμένος τσολιαδίστικα να τραγουδάμε ακαπέλα δημοτικά τραγούδια ή μπάντες της μιας χρήσης που έφτιαχνα από τουρίστες μουσικούς που μάζευα απ τον δρόμο – όλα αυτά σαν έκπληξη άνευ ανακοίνωσης και μαζί με κάθε εισιτήριο ένα μήλο και ένα πορτοκάλι – με τέτοια επιτυχία που αρχίσαμε το ίδιο πρόγραμμα να το μεταφέρουμε στη Θεσσαλονίκη στο σινε Ριβολί

πάντα με κεντρικό σύνθημα – όποιος φοβάται πάει και κοιμάται

και πάντα θα περνούσα μαζί με τον Νίκο τον Κουλαυτάκη να δώσω το παρόν να χαιρετίσω φίλους συντρόφους μέλη της οικογένειάς μου – την Αριστέα – τον Γιάννη – τον Λάζαρο και τα τρία αδέλφια και εξαιρετικούς παντοτινούς φίλους τον Γιώργο τον Σπύρο και τον Αλέξανδρο Σπέντζο

αν με ρωτούσαν ποτέ θα έλεγα πως το Ιντεάλ είναι ίσως ο πιο στιβαρός και ιερός ναός της τέχνης στην χώρα μας – η αξία του είναι ίση όσο η αξία του Μεγάρου Μουσικής ή της Λυρικής Σκηνής ή του Εθνικού Θεάτρου – θα τους έλεγα πως είναι ντροπή και όνειδος για τον ελληνικό πολιτισμό να κλείσει και να μετατραπεί σε ένα ξενοδοχείο – θα τους έλεγα πως η ζωή χωρίς το Ιντεάλ θα είναι αφόρητη για εμάς που το αγαπήσαμε αλλά και πως θα είναι πολύ άδικο για τις νέες γενιές να μη γνωρίσουν όλα αυτά που εμείς χαρήκαμε εκεί – θα τρίζουν τα κόκαλα του Τσίλερ – της Μελίνας Μερκούρη – όλων των γενναίων οραματιστών που στήριξαν με όλο τους το “είναι” και μας κληρονόμησαν ό,τι καλύτερο είχε να αναδείξει η ανθρώπινη σκέψη για ένα πιο όμορφο πιο συναρπαστικό και πιο φιλόξενο αστικό τοπίο

θα έλεγα πως νισάφι πια με αυτό το ασύδοτο κυνηγητό του κέρδους που καταστρέφει αυτή την πόλη και τις ζωές όλων μας – τέλος θα έλεγα πως η εγκληματική και αμφιλεγόμενη απόφαση κάποιων “χαρτογιακάδων” να καταστρέψουν αυτό το μοναδικό και διαχρονικό κόσμημα της Αθήνας θα έπρεπε κάποτε να διωχθεί ποινικά [αν υπήρχε πραγματική ανεξάρτητη δικαιοσύνη] και να λογοδοτήσουν για την αναίτια καταστροφή της νεώτερης ιστορικής μας μνήμης και του πολιτισμού μας για τη στέρηση μας από σύμβολα που θα λειτουργούν σαν αντιστάθμισμα και παρηγοριά για τις απάνθρωπες εποχές που ζούμε