Αφήστε βρε τα σινεμά να ζήσουν
Η μανία να μετατρέψουν και τα τελευταία σινεμά σε λάφυρα του τουρισμού και της κατανάλωσης
Προέρχομαι από τον κινηματογράφο και σε αυτόν χρωστάω ένα μεγάλο κομμάτι της διαμόρφωσης μου. Από παιδί ακόμα και όταν δεν πήγαινα στις αίθουσες θυμάμαι στη γειτονιά μου να αναβοσβήνουν οι ταμπέλες τους: Ελλάς, Δίον, Όσκαρ, Άβα, Αστήρ. Αλλά και τις νύχτες στο κέντρο, στο Αριστοτέλειο, στο Ολύμπιον, στο Ράδιο Σιτι. Στο Ιντεάλ στην ταράτσα, στον Έσπερο. Στο Μακεδονικόν.
Αργότερα μπήκα με τα μπούνια στο όνειρο. Οργανώναμε για χρόνια προβολές σε θερινά, χειμερινά, βγάζαμε περιοδικά κινηματογραφικά, ανοίξαμε μια σχολή κινηματογράφου. Το σινεμά ήταν η ζωή μας. Μέχρι την παρακμή των αιθουσών. Την τηλεόραση, τα βίντεο κλαμπ, τα δορυφορικά, τις πλατφόρμες. Το τέλος.
Και τώρα κοιτάμε τα κλειστά κεπέγκια, τους τελευταίους τολμηρούς που τα κρατάνε ανοιχτά και διαβάζουμε σχέδια για να μετατραπούν ιστορικές αίθουσες παλάτια σε γραφεία, κοιτώνες, σούπερ μάρκετ.
Και ένα κράτος με ένα αφήγημα γελοίο για ανάπτυξη της συμφοράς που τον πολιτισμό, την Ιστορία και το όνειρο τα εξορίζει.
Αφήστε βρε τα σινεμά να ζήσουν. Διαφυλάξτε τα σαν κόρη οφθαλμού. Θα έρθουν μέρες που δεν θα πιστεύετε την αποχαύνωση που σπείρατε.
Εικόνα: motion team
*Το editorial του τεύχους Δεκεμβρίου 2022 της parallaxi
