Η Ανάκριση: Είμαστε πολύ παλαιότεροι της ημερομηνίας γέννησής μας

Λέξεις: Χρήστος Ωραιόπουλος | Εικόνες: Motion Team

Τα ωραία βιβλία, ωραίες ταινίες γίνονται. Είναι πολύ όμορφο συναίσθημα, το βιβλίο ενός συγγραφέα που αγαπάς να μεταφέρεται στην οθόνη. Ειδικά, όταν αυτό συμβαίνει στο πλαίσιο του 60ο επετειακού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, που είναι ένα γεγονός ούτως ή άλλως ευχάριστο και συγκλονιστικό για μια πόλη ολόκληρη. Έχεις μια αγωνία για το πώς αποτυπώνονται οι εικόνες που έπλασες στο μυαλό σου, καθώς το διάβαζες. Μια χαρούμενη περιέργεια και μια περίεργη χαρά για την οπτική με την οποία θα το διαβάσεις για δεύτερη φορά πριν δεις την ταινία και μια γενικότερη προσμονή.

Η νέα ταινία του Παναγιώτη Πορτοκαλάκη «Η ανάκριση» βασίζεται στην ομότιτλη νουβέλα του Ηλία Μαγκλίνη, με τον οποίο γράψανε και το σενάριο. Η Μαρίνα, ένα νεαρό κορίτσι γίνεται -θέλοντας και μη- η κληρονόμος των ψυχικών τραυμάτων του ζωντανού πατέρα της , ο οποίος βασανίστηκε σκληρά στη Χούντα. Κι εδώ φαίνεται ένα ερώτημα που απασχόλησε το συγγραφέα: αν ένας τόσο τραυματισμένος άνθρωπος θα μεταβιβάσει δια του σπέρματος στο παιδί του έναν ήδη φθαρμένο ψυχισμό ή αν οι ιδιοτροπίες και οι φοβίες του θα μεταδοθούν στο παιδί, καθώς μεγαλώνει. 

Ο Κωστής, ο πατέρας της Μαρίνας, στοιχειώνεται από εφιάλτες τα βράδια, ξυπνάει κάθιδρος και φοβάται τη σωματική επαφή. Η κόρη που στερήθηκε την αγκαλιά του πατέρα έρχεται αντιμέτωπη με τις επιδράσεις αυτής της έλλειψης στο κορμί και την ψυχή της. Κυρίως στη σχέση της με τα αρσενικά.

Η ηρωίδα ακολουθεί το δρόμο του αυτοτραυματισμού, τιμωρεί το σώμα της και μέσα από τον πόνο προσπαθεί να ανακαλύψει αυτό που επέδρασε και διαμόρφωσε καταλυτικά τον πατέρα της. Οι απαντήσεις παρά το ψάξιμο δεν βρίσκονται. Ο χαμός της μητέρας της, τη στρέφει αποκλειστικά στον πατέρα της, ο οποίος σιωπά επίμονα. Η Μαρίνα βλέπει τη ζωή της σε αλλόκοτη τροχιά και σύγχυση να οδηγείται είτε στην τρέλα είτε σε αδιέξοδο γι’ αυτό και η επιμονή της να μάθει αυξάνεται. Οι ερωτήσεις προς τον πατέρα της παίρνουν τελικά τη μορφή ανάκρισης.

Ο βασανισμένος Κωστής νιώθει ξανά να βασανίζεται και τότε συνειδητοποιεί ότι ορισμένα πράγματα είναι μόνο γι’ αυτόν που το έζησε. Τα κουβαλάει μοναχός του όλη του τη ζωή, επειδή τον διαμόρφωσαν, τον έπλασαν και θα τα πάρει μαζί του μέσα στο χώμα. Ή μήπως τελικά δεν είναι έτσι;

Το βιβλίο του Μαγκλίνη, όπως συμφωνήσαμε και με τον ίδιο, είναι ένα δύσκολο βιβλίο. Γράφτηκε από την οπτική του πατέρα, αλλά, όπως είπε ο σκηνοθέτης, στον κινηματογράφο για να μη βαρεθεί το κοινό πρέπει να εστιάσουμε στο πρόσωπο που ενεργεί, που δρα. Εν προκειμένω τη Μαρίνα. Γι’ αυτό και το έργο του Πορτοκαλάκη ήταν απαιτητικό και ζόρικο. Έπρεπε να αντιστρέψει τον προβολέα σε άλλο πρόσωπο και τα κατάφερε. Σημειωτέον, πως αν και ο τίτλος κάθε κεφαλαίου του βιβλίου είναι ένα τραγούδι, στην ταινία η εύκολη λύση της μουσικής είναι εντελώς απούσα, για να αποτυπωθεί ο σκληρός ρεαλισμός και η ρεαλιστική σκληρότητα της σχέσης πατέρα και κόρης.

Αν και η Ανάκριση του Μαγκλίνη είναι από τα βιβλία που δεν διαβάζει κανείς για αεροπλάνα, μια από τις μεγάλες αγάπες του συγγραφέα, ο Πορτοκαλάκης με τη σκηνοθεσία του το απογείωσε.

ΔΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ:

Οι κάθετες του κέντρου μάς όρισαν τα χρόνια