Η Κλαίρη, τι κάνει; Μια από τις πιο συγκινητικές ιστορίες του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Η Χρύσα Τζελέπη καταγράφει με πολύ τρυφερό τρόπο αυτή την δύσκολη καθημερινότητα στην ταινία που είδαμε και σχολιάζουμε
Μπαίνοντας στο μικρό διαμέρισμα της Βάγιας και της Μαρίας, κοντά στο Διοικητήριο, σκέφτεσαι αμέσως πως αυτός ο μικρόκοσμος κρύβει μια από τις συγκινητικές ιστορίες του Φεστιβάλ.
Και πράγματι φτάνοντας στο τέλος της ταινίας αυτή η αίσθηση επιβεβαιώνεται. Το μεγάλο ατού της ταινίας είναι φυσικά οι δύο πρωταγωνίστριες της.
Από τη μια έχουμε τη Βάγια, μια ηλικιωμένη γυναίκα που παλεύει με την άνοια και από την άλλη υπάρχει η Μαρία, η κόρη της, η οποία έχει αναλάβει το ρόλο νοικοκυράς και της φροντίδας της Βάγιας. Να σημειώσουμε εδώ πως η Μαρία παρά τις προσωπικές της ανησυχίες αποδέχεται τον ρόλο της νοσηλείας και φροντίδας που της έλαχε και το κάνει με ευθύνη και αγάπη.
Έχει βέβαια ξεχωριστό ενδιαφέρον η προσπάθεια που κάνει μέσα στην ταινία να αποστασιοποιηθεί όσο μπορεί από αυτή την εμπειρία της, που είναι δύσκολη για τον οποιοδήποτε βιώνει με τόσο έντονο βιωματικό τρόπο την φθορά του χρόνου. Ένα από τα σημεία που φανερώνουν αυτή την ανάγκη της είναι ίσως οι διάλογοι με την μητέρα της, διάλογοι που θα μπορούσαν να σταθούν και σε μια ταινία μυθοπλασίας αλλά αποτελούν πέρα για πέρα κομμάτι μιας δύσκολης πραγματικότητας. Και οι δύο γυναίκες βέβαια έχουν φοβερό ενδιαφέρον ως χαρακτήρες.
Η Βάγια λ.χ. μας λέει κοιτώντας την κάμερα σε κάποια σκηνή πως «Το ξεχνώ… γιατί δεν θέλω να το θυμάμαι» – ατάκα με νόημα για την αποδοχή της πραγματικότητας από ένα άτομο που βιώνει τις δυσκολίες της άνοιας – αλλά πολύ αντιφατικά σε αρκετά σημεία της ταινίας αναρωτιέται – σχεδόν μονολογεί με παράπονο – «Η Κλαίρη, τι κάνει;», μια αναφορά σε μια παλιά παιδική φίλη της με την Μαρία να προσπαθεί εδώ να την επαναφέρει στην πραγματικότητα (λέγοντας της ότι έχει πεθάνει).
Η Χρύσα Τζελέπη καταγράφει με πολύ τρυφερό τρόπο αυτή την δύσκολη καθημερινότητα. Αγαπάει τα πρόσωπα των ηρωίδων της και αναδεικνύει προσεκτικά, με πολύ σεβασμό αλλά και με απόλυτη ευθύτητα και με ελάχιστη επιτήδευση την σχέση τους και τις δυσκολίες που αυτός ο μικρός γυναικοτοπικός κόσμος περνάει. Μια εξαιρετικά ανθρώπινη στιγμή του Φεστιβάλ με αμεσότητα στην κινηματογράφιση που δίνει την ευκαιρία στον θεατή σαν να είναι κι αυτός στο μικρό διαμέρισμα της Βάγιας και της Μαρίας.
