Η πόλη “Κάτω” για δέκα μέρες

Λέξεις: Έλενα Αρτζανίδου

Όταν ήμουν 10 χρονών, είχαμε επιστρέψει από την Γερμανία, ξετρελαινόμουν όταν η μητέρα μου από το βράδυ μας ανακοίνωνε:

«Αύριο πρωί πρωί παιδιά θα κατέβουμε με το λεωφορείο “Κάτω” για ψώνια».

Αυτό το “Κάτω” μας έκανε να πανηγυρίζουμε και να χοροπηδάμε από χαρά με τον αδερφό μου, γιατί αυτό το “Κάτω” σήμαινε θα φύγουμε από το χωριό και θα πάμε στην πόλη και όχι σε μια οποιαδήποτε πόλη, αλλά σε αυτήν της Θεσσαλονίκης.

Αυτήν τη Θεσσαλονίκη από την πρώτη επίσκεψη μας την αγάπησα. Στα μάτια μου ήταν μαγευτική, κυρίως γοητευτική όταν αντίκρυσα τη θάλασσα της, ενώ εξ αρχής το φως της ήταν διαφορετικό και οι άνθρωποι της φιλικοί. Εκεί που η παιδική ψυχή μου σκίρτησε ήταν όταν πρωτοαντίκρισα το περιστρεφόμενο γοβάκι του Καρύδα, θυμάμαι πως πάγωσα στη θέση μου και ξύπνησα μόνον σαν η μαμά μας κάλεσε να μπούμε μέσα για να αγοράσουμε εκείνα τα “λευκά πάνινα”.

Και σε αυτήν την πόλη, την “Κάτω”, η μέρα μας συνέχιζε με ποδαρόδρομο από την Εγνατία έως την παραλία με τις τσάντες γεμάτες ψώνια μέχρι που φτάναμε μπροστά στον Λευκό Πύργο και εκεί σε αυτήν την στάση μας ξεκινούσαν τα παρακαλετά στη μαμά για να μας ανεβάσει στην κορυφή του, όμως έπρεπε να επιλέξουμε “Πύργο ή καραβάκι για Μηχανιώνα θέλετε;” και η θάλασσα κέρδιζε.

Χρειάστηκαν κάποια χρόνια μετά για να ανέβω μόνη στην κορυφή του και από εκεί ψηλά να ονειρεύομαι αντικρίζοντας τον Θερμαϊκό και να παίρνω το βλέμμα για να δω αυτήν την πόλη, για κάποιους “μαγεύτρα”.

Πέντε χρόνια μετά, μόλις στα 15 μου, έφυγα από το χωριό με προορισμό το “Κάτω” για να φοιτήσω στο Λύκειο της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής και γρήγορα μυήθηκα στην ζωή του “Κάτω”. Σιγά σιγά γνώρισα κάποια θεάματα, μικρές μουσικές σκηνές, τα σινεμά, πολύ σινεμά και έμαθα, όσο πρόλαβα για το Φεστιβάλ, μιας και ξανά έφυγα για άλλη πόλη, άλλο νησί…

Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ξεκινά σήμερα και η μνήμη μου θυμίζει αυτό που έγραψε η αείμνηστη Γιώτα Φώτου στο βιβλίο της “Το τίμημα της προδοσίας”.

“…Όταν ήμουν μικρός, βιαζόμουν να μεγαλώσω. Όπως όλα τα παιδιά, έτσι και εγώ δεν μπορούσα να εκτιμήσω την ασφάλεια του μικρόκοσμου μέσα στον οποίο ζούσα .Το σπίτι μου, στην ελληνική παροικία της Αγίας Πετρούπολης ήταν ένα παλάτι οχυρωμένο. Δεν είχε τείχη, δεν είχε φρουρούς είχε όμως τριγύρω δικούς μου ανθρώπους, εκείνους που φρόντιζαν να διώχνουν μακριά μου την ασχήμια…”

Και σήμερα, σε αυτήν την πόλη “Κάτω” με ή δίχως φρούριο, με ομορφιά ή ασκήμια, με ανθρώπους ή καρντάσια ξεκινάει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, και η πόλη εδώ “Κάτω” ή καιρό στα κάτω θα βιώσει για 10 μέρες κινηματογραφικές στιγμές, θα γοητεύσει επισκέπτες και κυρίως θα μυρίσει Τέχνη.

*Η Έλενα Αρτζανίδου είναι συγγραφέας