Ηνωμένες πολιτείες της αγάπης: Τα όνειρα μιας χώρας σε πλαστικές λεκάνες εμετού

Ο Τέλλος Φίλης μιλάει για μια ενδιαφέρουσα νέα προσθήκη στις σκοτεινές μας αίθουσες.

21 Απριλίου 2017, 4:03 μμ

21 Απριλίου 2017, 4:03 μμ

Πόση ασφυξία μπορεί να δημιουργήσει μια κατάρρευση ιδεολογική, που σαν τοξική ύλη έχει από χρόνια δηλητηριάσει την καθημερινότητα των πολιτών με την γραφειοκρατία της και τις κατασκευασμένες αξίες ζωής και καθωσπρεπισμού που φαντάζουν γραφικές σε πολλούς, αν όχι απάνθρωπες;

Τρεις δεκαετίες σχεδόν, μετά την πτώση του σοβιετικού μοντέλου διακυβέρνησης, το τρομερό παιδί του σύγχρονου Πολωνικού κινηματογράφου έρχεται με τη βοήθεια του «χειρουργού» διευθυντή φωτογραφίας Όλεγ Μούτου, που γνωρίσαμε απο τον άλλο χειροτέχνη σκηνοθέτη του σύγχρονου Ρουμάνικου κινηματογράφου, τον Κριστιάν Μουντζίου, να απομονώσει και αποστειρωμένα, με μια σχεδόν ιατρική ματιά, την κάμερα στο ύψος του σώματος σαν μια παράλληλη ιστορία, ή την κάμερα πίσω από την πλάτη των ηρώων να ακολουθεί με περιέργεια κι ανυπομονησία, να διαγνώσει τα όρια της καταπιεσμένης επιθυμίας τεσσάρων γυναικών υπεράνω κάθε υποψίας, που οδηγούνται σε ένα συναισθηματικό περιθώριο χωρίς ίχνος ελπίδας διαφυγής.

Το καθεστώς καταρρέει, μένουν μόνο τα σιωπηλά κτίρια σε σιωπηλές πόλεις αποχρωματισμένες σαν κάδρα μιας εποχής που κυριαρχούσε ο φόβος κι η σιωπή, κτίρια φτιαγμένα για τις ανάγκες μιας εργατικής τάξης που κλεισμένη στα πνιγηρά διαμερίσματα της και διαμοιρασμένη σε κοινωνικές νόρμες φλέγεται με τα ανθρώπινά της συναισθήματα, που είναι πολύ δύσκολο και βεβαίως κοινωνικά ανεπίτρεπτο με την ελευθερία που τους πρέπει, να εκφράσει.

Μια οξύμωρη συνθήκη ελευθερίας που κάνει ακόμη πιο οδυνηρή την μετεξέλιξη του πολιτικού μοντέλου εισβάλλοντας με βία στα μυαλά γυναικών που πρόσκαιρα πίστεψαν ότι μπορούν τώρα πια να εκφράσουν το γιατί της αγάπης τους…

Δημιουργώντας τη νέα πραγματικότητα, κάτι χάνεται. Η ελπίδα του συναισθήματος. Η προοπτική μιας αποδοχής. Το μέλλον όπως τους το υποσχέθηκαν οι καιροί κι Ιστορία.

Κι αφήνονται να εκτροχιαστούν, αφήνονται γυμνές στις ματαιώσεις τους, χωρίς καμιά ελπίδα, σε ό,τι πόθησαν, αλλά ποτέ δεν θα ανταποκριθεί, όπως αυτές θα το ήθελαν . Ωσπου ανάμεσα στα κλειστά τους διαμερίσματα με τις κλειδαρότρυπες παντού στη ζωή τους, καταλήγουν με απόγνωση σε προσπάθειες σωτηρίας , ζαλισμένες να ξερνούν την ελευθερία που τους έταξαν σαν μια άχρηστη ελπίδα, σε πλαστικές λεκάνες.

Κι έξω η σιωπή, τα κτίρια, η ακινησία. Εξω η απάθεια, η αδιαφορία κι η μοναξιά.

Οι τέλειες συνθήκες για τον ερχομό του νέου Φασισμού.

Ενα προφητικό Ευρωπαϊκό αριστούργημα.