Ιζαμπέλ Ιπέρ: «Ποτέ δεν είναι αρκετές οι φωνές για την Παλαιστίνη»

Κεντρική εικόνα: Eurokinissi

Ολοκληρώθηκε πριν από λίγο η συνέντευξη τύπου της Ιζαμπέλ Ιπέρ, της κεντρικής προσκεκλημένης του φετινού 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Στην αίθουσα του Τζον Κασσαβέτης στο Λιμάνι, η Isabelle Huppert μίλησε χωρίς περιστροφές και πολλά λόγια για τις επιλογές της, για τη θέση της γυναίκας στο σύγχρονο σινεμά, για την Παλαιστίνη, αλλά και για την πορεία της σε έναν κόσμο που συχνά δοκιμάζει τις αντοχές της.

Η Huppert άνοιξε τη συζήτηση αναφερόμενη στο αφιέρωμα του φεστιβάλ, που προβλέπει την προβολή δεκαπέντε ταινιών που καλύπτουν μεγάλο τμήμα της καριέρας της: «βασικά, μου αρέσουν όλες οι ταινίες μου. Μπορούσα να επιλέξω και άλλες», μια φράση που μάλλον φανερώνει τον σεβασμό της προς το σύνολο της δουλειάς της. Στη συνέχεια εξήγησε πως η επιλογή είχε και μια εξαιρετική παράμετρο: «Πιθανόν νομίζω ότι κάνει μια ωραία παραδείγματος, γιατί υπάρχουν και κάποιες ταινίες που έκανα, όχι όλες στην Γαλλία, αλλά στο εξωτερικό, με διαφορετικούς δημιουργούς οι οποίοι επαναλαμβάνουν τις επιλογές μου».

Για να συμπληρώσει σχετικά με την σχέση της με τους δημιουργούς των ταινιών της: Δεν είμαι αρκετά γενναία για να παίρνω ρίσκα. Το να κάνω ταινίες με τον Μίκαελ Χάνεκε ή τον Πολ Βερχόφεν δεν είναι ρίσκο. Είναι το εντελώς αντίθετο. Είναι το πιο ασφαλές πράγμα στον κόσμο. Η εμπιστοσύνη είναι η λέξη κλειδί για τη σχέση του ηθοποιού με τον σκηνοθέτη, αλλά και τη σχέση του ηθοποιού με την ίδια την ταινία. Το πραγματικά δύσκολο είναι να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που δεν καταλαβαίνεις. Ανθρώπους που δεν εμπιστεύεσαι».

Αξίζει να επισημανθεί πως μία από τις ταινίες που ανέφερε ως χαρακτηριστική περίπτωση είναι η Πύλη της Δύσης (Heaven’s Gate) του Μαϊκλ Τσιμίνο. Όπως σημείωσε, «είναι μια ταινία που έχει εξαιρετική σημασία και έχει αναγνωριστεί ως αριστούργημα, αλλά όχι στην εποχή της».

Η αναφορά της στην πολυσυζητημένη αποτυχία του έργου — που στην εποχή της κατέγραψε οικονομική ζημία και αρνητικό αντίκτυπο — είναι χαρακτηριστική: «Ήμουν 7 μήνες στη Μοντάνα και, φυσικά, τώρα η ταινία είναι ιδιαίτερα γνωστή για την αποτυχία της όσο και για την επιτυχία της. Αλλά η επιτυχία έγινε μετά από χρόνια…». Η Ιπέρ τόνισε ότι η αποτυχία δεν την επηρέασε προσωπικά, στοιχείο που δείχνει πως για την ίδια η δημιουργία—και όχι μόνο η αποδοχή—είναι πρωταρχικό στοιχείο: «Δεν κάνουμε ταινίες για να είναι κλεισμένες σε ένα δωμάτιο. Κάνουμε ταινίες για να είναι ανοιχτές όσο γίνεται».

Η Ιπέρ μίλησε και για τη σχέση της με τους ρόλους που επιλέγει: « Δεν ξέρω αν κάνω την υποκριτική να μοιάζει κάτι εύκολο. Το κάνω εύκολα. Κυρίως το κάνω γιατί μου αρέσει. Δεν είναι για μένα δύσκολο να υποδυθώ αυτούς τους χαρακτήρες. Ούτε τους θεωρώ κάποια πρόκληση στην καριέρα μου». Η αναδρομή στη στιγμή της ερμηνείας υπογραμμίζει πως, για εκείνη, ο χρόνος στην υποκριτική είναι παροδικός — η εμπειρία γίνεται μέρος του παρελθόντος μόλις ολοκληρωθεί. Για αυτό και πολύ παραστατικά συμπλήρωσε: «Βέβαια, σκέφτεσαι ότι η ταινία θα είναι αγαπημένη αλλά όπως την κρατάμε, δεν υπάρχει αρκετά χώρος για να κρατήσουμε όλες τις εμπειρίες». Στη συνέχεια ανέφερε: «Το ενδιαφέρον για αυτές τους ρόλους είναι ότι τα όρια μεταξύ του καλού και του κακού είναι ανοιχτά».

Σχολιάζοντας πως δεν θέλει να υπηρετεί απλά «καλούς» χαρακτήρες, αλλά αυτούς που αμφισβητούν, που σχίζουν τη γραμμή ηθικού, που κοιτάζουν την ανθρώπινη σκιά. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν ο χαρακτήρας που θα υποδυθώ κάθε φορά είναι συμπαθητικός ή όχι. Παλιότερα στο σινεμά υπήρχαν οι «καλοί» και οι «κακοί», τώρα τα όρια ανάμεσα τους είναι πιο θολά και γι’ αυτό είναι δύσκολο να ταυτιστείς μαζί τους.

Δεν έλειψε η αναφορά της στην θέση της γυναίκας στο σινεμά: «Πάντα προσπαθούσα να κάνω ταινίες όπου η γυναίκα θα είναι στην κεντρική θέση. Νομίζω ότι είναι ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσω για έναν χαρακτήρα και να μην είμαι πίσω από έναν άντρα. Υπάρχουν περισσότεροι γυναίκες δημιουργοί στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Αυτά είναι τα καλά νέα. Αλλά πρέπει να το βελτιώσουμε, κι άλλο».

Όταν ρωτήθηκε αν είχε ποτέ «φαντασία να επιλέξει» έναν συγκεκριμένο ρόλο αντί για κάποιον άλλο, η ίδια απάντησε: «Δεν είχα ποτέ την φαντασία να επιλέξω ένα συγκεκριμένο ρόλο αντί για άλλο. Ναι, φυσικά, αν μπορούσα θα ήθελα να δουλέψω με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, στο Δεσμώτη του Ιλίγγου. Στην πραγματικότητα σε όλες τις ταινίες. Δεν ξέρω αν θα ήμουν αρκετά ξανθιά γι’ αυτόν». Όσο για το Παλαιστινιακό όταν ρωτήθηκε για την θέση για το θέμα απάντησε πολύ εμφατικά και δηκτικά ότι «Ποτέ δεν είναι αρκετές όσες φωνές και να ακουστούν, ότι και να γίνει, για όσους υποφέρουν στον πλανήτη».

Δείτε εικόνες: