Μια ντουζίνα λόγοι για να πάτε στο 56ο ΦΚΘ

Μια ντουζίνα λόγοι για να πάτε στο 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (6-15 Νοεμβρίου 2015). Γίνετε κομμάτι του αγαπημένου φεστιβάλ της πόλης σε  ένα δεκαήμερο γεμάτο ταινίες, εκθέσεις, συναυλίες, πάρτι, κινηματογραφικές αναζητήσεις και κυρίως ανθρώπους -θεατές και δημιουργούς- που για 10 μέρες συγχρωτίζονται, συνωστίζονται, ανασαίνουν στο σκοτάδι, δακρύζουν, γελούν, ξενυχτάνε, ζωντανεύουν την πόλη και μοιράζονται έναν κοινό τόπο, την αγάπη τους για το σινεμά.

1. Η αρχή και το τέλος: Στις τελετές έναρξης- λήξης θα δεις διαπιστευμένους και επισήμους και θα περιμένεις υπομονετικά να τελειώσουν οι τελετές των οποίων ο χρόνος πια έχει μειωθεί στο ελάχιστο (η λιτότητα έχει γίνει το μεσαίο όνομα κάθε επίσημου event της πόλης, πια) και όταν οι VIP πάνε στα πάρτι που ακολουθούν την Τελετή και συμβαίνουν στην Αποθήκη Γ’, εσύ μπες στην αίθουσα και δες τις ταινίες που έπονται: Και το όνομα αυτής «Victoria». Η ταινία του ενός πλάνου (μπορείτε να φανταστείτε πόσες εξαντλητικές πρόβες και αυτοσχεδιασμούς απαιτεί μια ταινία 2 ωρών που γυρίζεται μονοκοπανιά και δεν υπόκειται σε μοντάζ και αυτό είναι τελικά που κάνει την ταινία σημαντική) που έκανε τους κριτικούς να παραληρούν στο φετινό Διαγωνιστικό της Μπερλινάλε είναι του γερμανού σκηνοθέτη και ηθοποιού (καταρχήν), Σεμπάστιαν Σίπερ και εμπνέεται απ΄τα σημάδια των καιρών. Η νεαρή ηρωίδα είναι μια Ισπανίδα που μετακομίζει στο Βερολίνο, τριγυρνά στην πόλη, ενθουσιάζεται, φλερτάρει και τελικά εμπλέκεται σε μια μεταμεσονύχτια περιπέτεια με 4 άγνωστους άντρες, που εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο. «Η ζωή είναι παράξενη» λέει συχνά ο ήρωας της ταινία του Αρνό Ντεπλεσάν, Πολ Ντενταλούς (στο ρόλο ο Ματιέ Αλμαρίκ, ο μόνιμος ερμηνευτής στις ταινίες του Ντεπλεσάν) sτην ταινία λήξης του φεστιβάλ, “My golden years”. Φυσικά είναι παράξενη και ο κινηματογράφος είναι αυτό το επίσης παράξενο μέσο που μας εμπλέκει πιο άμεσα από όλα τα υπόλοιπα στις ζωές των άλλων. Στο τέλος του φεστιβάλ, εσύ ήδη θα έχεις δει πολλά παράξενα, κοίτα λοιπόν να έχεις δει και τις ταινίες του γάλλου σκηνοθέτη τον οποίο το φεστιβάλ τιμά με ειδικό αφιέρωμα. Ο Αρνό Ντεπλεσάν επανέρχεται στον ήρωα του, καθηγητή Ντενταλούς, 20 χρόνια μετά το “My Sex Life, or … How I Got Into an Argument.” Σε μια ταινία ενηλικίωσης, βαθιά συναισθηματική, αφού ουσιαστικά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ο ήρωας ανατρέχει στα εφηβικά του χρόνια. Παλιός γνωστός των Καννών από το 1991 με 6 συνολικά υποψηφιότητες για τον Χρυσό Φοίνικα, στο φετινό επιτέλους κέρδισε με αυτήν του την ταινία το βραβείο στο 15θήμερο των σκηνοθετών.
2. Το Φεστιβάλ τους ανήκει: Οι νέοι σκηνοθέτες είναι φυσικά η ουσία του Φεστιβάλ. Είναι ο κινητήριος μοχλός αυτού του φεστιβάλ που σκύβει πάνω στο καινούργιο, στο άγνωστο, το υποσχόμενο, το μέλλον. Το κεντρικό τμήμα του φεστιβάλ είναι αυτό που δικαιώνει το προσωνύμιο Διεθνές από το 1992. 14 πρώτες ή δεύτερες ταινίες μυθοπλασίας σκηνοθετών απ’ όλο τον κόσμο, θα διεκδικήσουν το Χρυσό («Θόδωρος Αγγελόπουλος»), τον Αργυρό και τον Χάλκινο Αλέξανδρο-Ειδικό βραβείο επιτροπής για πρωτοτυπία και καινοτομία, καθώς και πέντε ακόμη βραβεία (σκηνοθεσίας, σεναρίου, ανδρικής ερμηνείας, γυναικείας ερμηνείας, καλλιτεχνικού επιτεύγματος), τα οποία θα απονείμει η πενταμελής διεθνής κριτική επιτροπή μέσα από το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα. Must η παρακολούθησή του αλλά και ρίσκο. Δεν είμαστε όλοι έτοιμοι για το καινούργιο που συνήθως προσπαθεί να γεννηθεί κάτω από έναν ασφυκτικά μικρό οικονομικό προϋπολογισμό. Η τελική επιλογή ανήκει στο έμπειρο μάτι του διευθυντή του φεστιβάλ, Δημήτρη Εϊπίδη. Σ΄αυτόν ανήκουν και τα εύσημα και τα παράπονα όσων θα παρακολουθήσουμε.

3. Αντέχεις τις ουρές; Αν έχεις υπομονή και δεν σε πειράζει το στριμωξίδι έχεις την ευκαιρία να δεις ταινίες πρώτης προβολής πριν από όλους. Μιλάμε για τα Special Screenings φυσικά που τα αγαπούν όλοι ανεξαιρέτως και όχι μόνο οι φανατικοί σινεφίλ. Το θέμα είναι να βρεις θέση. Φέτος έχουμε “Francofonia” του ρώσου Αλεξάντρ Σοκούροφ -ένα ιδιόμορφο μείγμα μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ και video art, με θέμα τη συνεργασία του διευθυντή του Μουσείου του Λούβρου Ζακ Ζοζάρ και του γερμανού αξιωματικού Φραντς Γκραφ Βολφ-Μέτερνιχ κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με στόχο τη διάσωση των θησαυρών του μουσείου από τους ναζί. “Taxi” (Χρυσή Άρκτος και βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ Βερολίνου), του αντιφρονούντα Ιρανού Τζαφάρ Παναχί. “Ο γιος του Σαούλ” του πρωτοεμφανιζόμενου Ούγγρου σκηνοθέτη Λάζλο Νέμες με θέμα το Ολοκαύτωμα, που έκανε πάταγο στις Κάννες και τιμήθηκε στο τελευταίο Φεστιβάλ Κανών με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής και το Βραβείο Fipresci. “Cemetery of Splendor” μια ονειρική, αλληγορική ταινία του Απιτσατπόνγκ Βιρασεττάκουν, “The Treasure” (Βραβείο Ένα Κάποιο Βλέμμα, Φεστιβάλ Κανών) του ρουμάνου σκηνοθέτη, Κορνέλιου Πορουμπόιου,  “Our Little Sister” του αγαπημένου γιαπωνέζου σκηνοθέτη, Χιροκάζου Κόρε-Έντα και “An” της γιαπωνέζας Ναόμι Καουάσε. Αν είναι να διαλέξετε, προτείνω Λάζλο Νέμες και Τζαφάρ Παναχί.

4. Ένα ζωντανό φεστιβάλ: …βλέπει εικόνες του σήμερα και αφουγκράζεται τον κόσμο. Εικόνες μετανάστευσης ονομάζεται το κινηματογραφικό αφιέρωμα στη σύγχρονη μετανάστευση. Ξεχωρίσαμε το «One Breath» του Κρίστιαν Ζούμπερτ, που έχει ελληνικό ενδιαφέρον, μια ταινία γυρισμένη στην Φρανκφούρτη και την Αθήνα, που επικεντρώνει στο ταξικό και οικονομικό χάσμα μεταξύ πλούσιου Βορρά και φτωχού Νότου για μια νεαρή ελληνίδα που αναζητά καλύτερη τύχη στη Γερμανία και το «Rising Voice» των Μπενεντίκτ Λιενάρντ και Μέρι Χιμένες (Βέλγιο), μια επίκαιρη, καθηλωτική ιστορία μετανάστευσης με ήρωες πρόσφυγες από χώρες της Μέσης Ανατολής που καταφθάνουν στη Δύση και διεκδικούν άσυλο καταφεύγοντας στην ύστατη λύση: την απεργία πείνας.

5. Πειραματισμοί και LUX: Η ενότητα «Currents» / «Ρεύματα» των Ανοιχτών Οριζόντων παρουσιάζει ταινίες που αφηγούνται γνώριμες ιστορίες με ριζοσπαστικό τρόπο. Ανάμεσά τους, το Hopefuls του Ίβες Ρόζενφελντ, με πρωταγωνιστή ένα νεαρό, φιλόδοξο ποδοσφαιριστή που βρίσκεται αντιμέτωπος με κρίσιμα διλήμματα, το “Lost and Beautiful” του Πιέτρο Μαρτσέλο, που με πειραματική διάθεση και ποιητική ματιά αφηγείται ένα σύγχρονο παραμύθι με φανταστικά στοιχεία, καθώς και το “Where There Is Shade” του Νατάν Νικόλοβιτς, με ήρωα έναν Γάλλο που βλέπει τη ζωή του να αλλάζει στους δρόμους της σύγχρονης Καμπότζης. Για τέταρτη συνεχή χρονιά, οι θεατές του 56^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης θα έχουν την ευκαιρία να δουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τις τρεις ταινίες που διαγωνίζονται για το βραβείο LUX, το οποίο απονέμει κάθε χρόνο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Έχουμε και λέμε: Από την Μουργκίνα Φάσο στην γείτονα Ιταλία, δυο μετανάστες αντιμετωπίζουν την ευρωπαϊκή πραγματικότητα στο “Mediterranea” του Τζόνας Καρπινιάνο (Ιταλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Γερμανία, Κατάρ). Το εξαιρετικό ντεμπούτο της Τουρκάλας Ντενίζ Γιαμζέ Εργουβέν, “Ατίθασες /Mustang” (συμπαραγωγή: Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία, Κατάρ) που κέρδισε το Europa Cinemas Label Award στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κανών αφού ξεκίνησε την πορεία του απ’ το Crossroards του 53^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και επικεντρώνει μέσα από την ιστορία τριών αδελφών κοριτσιών στα ασφυκτικά ήθη που θέλουν τη γυναίκα υποταγμένη σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο (επίσημη υποψηφιότητα της Γαλλίας για το φετινό ξενόγλωσσο όσκαρ). Στο “Μάθημα / The Lesson” των Κριστίνα Γκρόζεβα  και Πέταρ Βαλτσάνοφ (Βουλγαρία-Ελλάδα), το οποίο συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του 55^ου ΦΚΘ, οι δύο σκηνοθέτες πειραματίζονται με την έννοια του «μαθήματος» σε πολλαπλά επίπεδα, δημιουργώντας μια ταινία στο ύφος του σινεμά βεριτέ.

6. Άνοιξε τα μάτια: Τους γνωρίσαμε σαν Νέους Ορίζοντες, αργότερα σαν Μέρες Ανεξαρτησίας. Το αγαπημένο τμήμα του φεστιβάλ έχει αλλάξει πολλά ονόματα αλλά όχι ύλη και ουσία ακούει πια στο όνομα Ανοιχτοί Ορίζοντες. 40 περίπου ταινίες από το παγκόσμιο κινηματογραφικό χωριό που καταγράφουν τάσεις και δημιουργικές καινοτομίες. Εδώ συνήθως στέκεσαι αμήχανα μπροστά στην ατέλειωτη λίστα. Τι να χωρέσεις στις 10 μέρες του φεστιβάλ. Να σε βοηθήσω λοιπόν. Δες το οικογενειακό δράμα “Louder Than Bombs” του Νορβηγού Γιοακίμ Τρίερ («Όσλο, 31 Αυγούστου») με το καραμπινάτο καστ όπου οι άντρες (Γκάμπριελ Μπερν, Τζέσε Άιζενμπεργκ και Ντέιβιντ Στράδερν) μιας δυσλειτουργικής οικογένειας συναντιούνται ξανά, τρία χρόνια μετά το θάνατο της συζύγου/μητέρας τους (Ιζαμπέλ Ιπέρ), “Chronic” του μεξικανού Μισέλ Φράνκο («Μετά τη Λουτσία») με τον Τιμ Ροθ, το δραματικό θρίλερ “Queen of Earth” του αμερικανού Άλεξ Ρος Πέρι και το ρομαντικό “The Diary of a Teenage Girl” της νεαρής αμερικανίδας Μαριέλ Χέλερ. Αν είστε από αυτούς που κυνηγούν τη σιγουριά των βραβείων στα διεθνή φεστιβάλ δείτε το 2^ο μέρος (τριλογία για την σύγχρονη πραγματικότητα στην Πορτογαλία) του «Arabian Nights» Μιγκέλ Γκόμες (επίσημη υποψηφιότητα της Πορτογαλίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας). το εξαιρετικό δράμα ενηλικίωσης «Me and Earl and the Dying Girl» του αμερικανού Αλφόνσο Γκόμεζ-Ρεχόν (Μεγάλο Βραβείο Επιτροπής και Βραβείο Κοινού για δραματική ταινία στο Φεστιβάλ Σάντανς), το πολωνέζικο «Body» της Μαλγκορζάτα Σουμόφσκα και το εξαιρετικά ενδιαφέρον για την κουλτούρα των Ινδιάνων της Λατινικής Αμερικής «Ixcanul Volcano» του πρωτοεμφανιζόμενου Χάιρο Μπουσταμάντε (επίσημη υποψηφιότητα της Γουατεμάλας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας). Δεν σας φτάνουν αυτά; Ε τότε δείτε και το σκληρό «Let Them Come» του Σαλέμ Μπραχιμί (Γαλλία), φιλμ που προκάλεσε αίσθηση στο πρόσφατο φεστιβάλ του Τορόντο, με φόντο την Αλγερία του ’90, είναι μια βαθιά ανθρώπινη ταινία σε ένα τοπίο θρησκευτικού φανατισμού, παράνοιας και βαρβαρότητας. Η αντίσταση, η αλληλεγγύη, αλλά και η ελπίδα εναλλάσσονται στις ζωές των ηρώων καθώς προσπαθούν να επιβιώσουν από την φρικιαστική βία.

 7. Meet Αρνό Ντεπλεσάν: Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και διευθυντής φωτογραφίας, ετών 55, σπουδαγμένος στη Σορβόννη. Έχει σχέση με Ελλάδα; Και όμως ναι. Δούλεψε μαζί με τον Άρη σταύρου ως διευθυντής φωτογραφίας στη «Φωτογραφία» (1986) του Νίκου Παπατάκη. Το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο σινεμά μεγάλου μήκους ήταν το 1992 με την ταινία «La Sentinelle» και τον έστειλε κατευθείαν στις Κάννες με υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα (δεν τον κέρδισε ποτέ – ακολούθησαν άλλες 4- αλλά δεν είναι και λίγο να εισχωρείς στις υποψηφιότητες με την πρώτη). Θα καταλάβετε το γιατί αν δείτε προσεκτικά τις 7 ταινίες του αφιερώματος. Ανθρωποκεντρικό σινεμά με ιδιαίτερο και προσωπικό ύφος και φιλοσοφικές αναζητήσεις και την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία σε πρώτο πλάνο. Εμμένει επίσης και στην επιλογή του καστ αφού εργάζεται σταθερά με ηθοποιούς όπως ο Ματιέ Αμαλρίκ, η Εμανουέλ Ντεβός και η Κατρίν Ντενέβ. Έχουμε και λέμε: “La Sentinelle” (1992), ένα θρίλερ που ανατέμνει τον Ψυχρό Πόλεμο και τις πρακτικές του, «My Sex Life… or How I Got into an Argument» (1996) μια δραματική κομεντί με ήρωα έναν αθεράπευτα ρομαντικό πανεπιστημιακό, «Kings and Queen» (2004), focus σε ένα χωρισμένο ζευγάρι και τη ζωή του καθένα τους μετά τον χωρισμό, «A Christmas Tale» (2008) ένα οικογενειακό δράμα που θυμίζει πολύ ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά χαρακτήρων, «Jimmy P: Psychotherapy of a Plains Indian» (2013) βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Ινδιάνου Τζίμι Πικάρντ, βετεράνο του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου και τη σχέση του με τον ψυχίατρό του στη διάρκεια του εγκλεισμού του σε στρατιωτική ψυχιατρική κλινική το 1948 (must see).

8. Νέο αυστριακό σινεμά: Το παρακολουθούμε καιρό τώρα το αυστριακό σινεμά για δυο πολύ σοβαρούς λόγους, τον Μίκαελ Χάνεκε και τον Ούλριχ Ζάιντλ. Πέρσι λατρέψαμε και το «Dark Valley», το αυστριακό γουέστερν του Andreas Prochaska και κάθε χρόνο περιμένουμε πολλά από αυτό. Βήμα στους νέους και υποσχόμενους λοιπόν με το Spotlight στο νέο αυστριακό σινεμά με ταινίες που εστιάζουν στις ανθρώπινες σχέσεις, την οικογένεια, σε περιθωριοποιημένες ομάδες, στον καταναλωτισμό και τη μετανάστευση: Επιλέγω ανάμεσα στις 5 ταινίες του αφιερώματος το «Chucks» των Σαμπίνε Χιέμπλερ και Γκέρχαρντ Ερτλ που αφηγείται μια ιστορία ενηλικίωσης με θέμα την απώλεια και κεντρική ηρωίδα, τη νεαρή Μέι η οποία περιφέρεται στους δρόμους της Βιέννης φορώντας τα παπούτσια του νεκρού αδερφού της και το ψυχολογικό θρίλερ «Jack» της ντοκιμαντερίστριας Ελίζαμπεθ Σαράνγκ που σκιαγραφεί το πορτρέτο του δολοφόνου (και αληθινού προσώπου) Τζακ Ούντερβίγκερ, ο οποίος στη διάρκεια του 15ετούς εγκλεισμού του για το φόνο ενός κοριτσιού, άρχισε να γράφει ποιήματα, τα οποία εξέδωσε όταν αποφυλακίστηκε, κέρδισε την εύνοια του λογοτεχνικού κόσμου και σκότωσε άλλες 11 γυναίκες σε Αμερική και Ευρώπη.

9. Καιρός να γνωρίσετε τον Μίρτσεα Ντανελιούκ: …και μαζί του τη χώρα του τη Ρουμανία. Ο 72χρονος πια σκηνοθέτης είναι επιτυχημένος συγγραφέας (έχει σπουδάσει γαλλική φιλολογία στο Παρίσι), ηθοποιός, ενώ γράφει και σκηνοθετεί και για το θέατρο. Οι ταινίες του, ανατρεπτικές αλλά με τρόπο υπαινικτικό, απέφυγαν τη λογοκρισία του καθεστώτος της χώρας του επί Τσαουσέσκου και λειτούργησαν ως καθρέφτης ενός ολόκληρου λαού και της σύγχρονης ιστορίας του. Από τις οκτώ ταινίες που περιλαμβάνει το αφιέρωμα θα σας κάνω τη ζωή λίγο πιο εύκολη επιλέγοντας τρεις από τις πιο σημαντικές του: «Ιάκομπ/ Iacob» (1988), για έναν εργάτη χρυσωρυχείου που κατηγορείται για κλοπή χρυσού και για τιμωρία εξορίζεται σε ένα μακρινό ορυχείο, «Συζυγική κλίνη/ The Conjugal Bed» (1993), όπου ένας ιδιοκτήτης ενός κινηματογράφου στο Βουκουρέστι, γίνεται ο άξονας μιας ξέφρενης πορείας προς την τρέλα. Ταινία που καταγράφει την καθημερινότητα στην μετά Τσαουσέσκου εποχή και τα προβλήματα μιας κοινωνίας σε μετάβαση και «Ο γερουσιαστής των σαλιγκαριών/ The Snails’ Senator» (1995) με ήρωα ένα πρώην στέλεχος του κομμουνιστικού κόμματος και νυν μέλος της δημοκρατικής παράταξης που βρίσκεται αντιμέτωπος με τη διαφθορά που ο ίδιος υπηρέτησε.

 10. Εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε: Γειτονιά μας είναι και η αλήθεια είναι πως μετά τον εμφύλιο ο κινηματογράφος τους γνώρισε ιδιαίτερη άνθιση και παγκόσμια αναγνώριση. Αυτό το Τμήμα, λοιπόν, μην το προσπεράσετε ελαφρά τη καρδία. Σκηνοθέτες νέοι και καταξιωμένοι υπογράφουν φέτος τις ταινίες του βαλκανικού προγράμματος, 12 ταινίες περιλαμβάνει το κεντρικό πρόγραμμα. Ανάμεσά τους ξεχωρίζω: Το ρουμάνικο “Άφεριμ!/Aferim!”, ένα βαλκανικό γουέστερν του Ράντου Ζούντε που διαδραματίζεται στον 19^ο αιώνα και ταυτόχρονα μια ανθρωπολογική και πολιτισμική καταγραφή του ρατσισμού κατά των Ρομά που απέσπασε το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη στο 65^ο Φεστιβάλ Βερολίνου και είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Ρουμανίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Ο «Καυτός ήλιος/ The High Sun» του Ντάλιμπορ Μάτανιτς (Κροατία) με πρόσχημα μια ερωτική ιστορία σχολιάζει τον εμφύλιο και τα απομεινάρια του, σε τρεις διαφορετικές περιόδους, το 1991, το 2001 και το 2011 και κερδίζει το Βραβείο Επιτροπής, Ένα κάποιο βλέμμα, στο 66^ο Φεστιβάλ Κανών αλλά και ξεχωρίζει ως επίσημη υποψηφιότητα της χώρας του στα φετινά όσκαρ.

11. Φοβού τους Έλληνες: Ο Δημήτρης Εϊπίδης και η προσήλωσή του στον χαρακτηρισμό Διεθνές έκανε τους έλληνες σκηνοθέτες τους φτωχούς συγγενείς του φεστιβάλ από την εποχή της κατάργησης των Κρατικών Βραβείων και του μποϊκοτάζ των Κινηματογραφιστών της Ομίχλης. Μετά το κρίσιμο 2009 (αποχή των «κινηματογραφιστών στην ομίχλη») και το μεταβατικό 2010 (κατάργηση των Κρατικών Βραβείων, δημιουργία Ακαδημίας Κινηματογράφου, ψήφιση νόμου), η ελληνική συμμετοχή είναι μικρότερη τα τελευταία χρόνια και σ΄αυτό φταίει το βέτο που θέτει ο καλλιτεχνικός διευθυντής Δημήτρης Εϊπίδης να προβάλλει μόνο πρεμιέρες (επί Κρατικών Βραβείων συμμετείχαν όλες οι ταινίες, άσχετα αν είχαν προβληθεί σε αίθουσες), ακολουθώντας την πολιτική των ξένων φεστιβάλ αλλά και η αποδέσμευση των Ελλήνων σκηνοθετών από τη Θεσσαλονίκη (αρκετοί σήμερα υποστηρίζονται από τις μεγάλες εταιρίες και βρίσκουν μόνοι τους διανομή στις αίθουσες). Φέτος όμως τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν λίγο και εντός Φεστιβάλ 77 συνολικά ταινίες θα μιλούν ελληνικά. Δείτε τα πάντα για το ελληνικό τμήμα εδώ

12.  Φεστιβάλ δεν είναι μόνο ταινίες…: Είναι κυρίως ταινίες βέβαια δε λέω, αλλά πόσες ώρες μπορείς να αντέξεις μέσα στη σκοτεινή αίθουσα χωρίς διάλειμμα. Το Φεστιβάλ απλώνει την ατμόσφαιρά του και εκτός των αιθουσών. Masterclasses (σε φωτεινές αίθουσες αυτή τη φορά, τα πρωινά) και εκθέσεις, συναυλίες και πάρτυ και μπόλικο πήγαινε έλα και πηγαδάκια. Αν θέλετε να αφιερώσετε μερικές νύχτες στη καθαρόαιμη ψυχαγωγία για να ξεπιαστείτε και να δείτε και λίγο κόσμο εκτός σκοτεινής αίθουσας (τον ίδιο που βλέπατε και εντός, αλλά σε άλλο φόντο), πάτε σε ένα από τα πάρτι που είναι στο πρόγραμμα από την πρώτη μέρα και μέχρι τη λήξη. Αν η ενεργητικότητά σας έχει πιάσει πάτο και στην τελευταία παράσταση πήρατε έναν υπνάκο και χάσατε το τέλος, μην το παρακάνετε. Πατήστε το pause… Καιρός για ένα καφέ, ένα σνακ, ένα ποτό. Γύρω από τους χώρους του Λιμανιού και του Ολύμπιον, όπου δηλαδή χτυπά η καρδιά του φεστιβάλ, έχει πλήθος μέρη χαλάρωσης, όπου θα συναντήσετε διάσημους και φίλους και θα κρυφακούσετε και tips για τις ταινίες που παίζονται. Σε κάποια εστιατόρια, καφέ μπαρ και ταβέρνες τα λεγόμενα festival spots, οι θαμώνες του Φεστιβάλ θα έχουν ειδική έκπτωση, όπως κάθε χρόνο: 15-20% οι διαπιστευμένοι, και οι κάτοχοι CINECARTA F και 10% με απλή επίδειξη του εισιτηρίου της ημέρας οι υπόλοιποι και θα ενημερωθείτε γι΄αυτά από τα κισέ του φεστιβάλ. Τα δικά μου αγαπημένα: Θερμαϊκός, On the Road, Βασιλικός, Ερμής, Haven, Τσέρκι, La doze, Slag, Roots, Πίτσα Poselli, Pasta Flora Darling, Kήπος του Θερμαϊκού, 4 εποχές, Ακαδημία, Πανελλήνιον, Stretto, Basta… Και φροντίστε φυσικά να πετύχετε τουλάχιστον ένα ηλιοβασίλεμα αραχτοί στην Πρώτη Προβλήτα. Καλά να περάσετε.