Όταν το σινεμά φανταζόταν σε ταινίες του το 2024 – Πόσο κοντά έπεσε τελικά;

Μπορεί μόλις πριν λίγες μέρες να μπήκαμε στο 2024 και να είμαστε εδώ να το ζήσουμε, με τα καλά και τα άσχημα του, ωστόσο υπήρξαν πολλές φορές κινηματογραφικές ταινίες όπου κάποιοι σεναριογράφοι ή σκηνοθέτες οραματίστηκαν αυτή τη χρονιά, πολλά χρόνια πριν δημιουργώντας το για τις ανάγκες της κάθε ιστορίας με ένας αλλιώτικο τρόπο που απέχει από την πραγματικότητα… Όμως, απέχει όντως τόσο πολύ;

Πόσο μακριά είναι τελικά η κινηματογραφική φαντασία κάποιων από αυτό που πλέον ζούμε όλοι εμείς σήμερα που ήρθε το 2024 και δεν χρειάζεται να μπούμε σε μία σκοτεινή αίθουσα κινηματογράφου για να το… ονειρευτούμε.

Τώρα, αν θα είναι καλό όνειρο ή εφιάλτης, έχουμε καιρό για να το δούμε και να το ζήσουμε, κι ας μην είμαστε στην τελική ο… Highlander!

Beyond The Time Barrier (1960)

Ο “μαέστρος” των B-movies Edgar G Ulmer, δημιούργησε αυτή την περιπέτεια που ταξιδεύει στο χρόνο και πάλευε με βαριά ζητήματα ταξικής ανισότητας και συλλογικής ευθύνης. Ένας πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας πετά με επιτυχία το πειραματικό αεροσκάφος X-80 σε υποτροχιακή διαστημική πτήση , αλλά χάνει την ραδιοεπικοινωνία. Όταν ο Ταγματάρχης Άλισον επιστρέφει στην αεροπορική βάση, φαίνεται εγκαταλελειμμένη, παλιά και έρημη. Μετά την απενεργοποίηση των συσκευών επιτήρησης, οι επιστήμονες εξηγούν ότι ο Άλισον ταξίδεψε στο χρόνο μέχρι το έτος 2024. Οι δοκιμές πυρηνικών όπλων κατέστρεψαν την ατμόσφαιρα της Γης, περνώντας από επικίνδυνες κοσμικές ακτίνες το 1971, με αποτέλεσμα την κοσμική πανώλη.

Οι τελευταίοι ρυθμοί υποδηλώνουν την φανταστική ιστορία του Ulmer ως προειδοποίηση –φυσικά οι δοκιμές ατομικών όπλων απελευθέρωσαν τις ενέργειες που ευθύνονται για την «κοσμική πανώλη» που παραμορφώνει το είδος μας– και προβλέπουν μια απαίσια βραδύτητα στην πράξη, που είναι πιο αληθινή σε κάθε χρόνο που περνάει και συζητάμε για τις περιβαλλοντικές πολιτικές.

A Boy And His Dog (1975)

«Το έτος είναι το 2024…» γράφει το tagline στην αφίσα για την… μετα-αποκαλυπτική κωμωδία του LQ Jones, και συμπληρώνει γράφοντας, «ένα μέλλον που πιθανότατα θα ζήσετε να δείτε». Και όμως υπάρχει ακόμα κάτι λίγο τραβηγμένο και απόμακρο για την οδύσσεια που ανέλαβε ο Vic (Ο Ντον Τζόνσον στα πολύ νιάτα του) και ο πολυμαθής και συμπαθητικός σκύλος του Blood μέσα από ένα βομβαρδισμένο τοπίο επιδρομέων, ρομπότ δολοφόνων που εξαφανίστηκαν. στρατιωτικούς προγραμματισμούς και αιμοσταγείς αηδίες τύπου Hills-Have-Eyes. Τελικά παρασύρεται σε αυτό που πιστεύει ότι θα είναι μια υπόγεια όαση, αλλά δεν γνωρίζει ότι θα του ανατεθεί μια καθημερινή παραγγελία δεκάδων αναπαραγωγικών δειγμάτων που θα συλλέγονται με ηλεκτροεκσπερμάτιση. Η τρελή σάτιρα της μάχης των φύλων λέει βέβαια περισσότερα για τη δεκαετία του ’70 όπου εντάσσεται ακόμα και ως παραγωγή παρά για το επερχόμενο παρόν μας.

Highlander 2: Η επιστροφή (1991)

Έτος 2024. Ο ΜακΛάουντ ως αθάνατος ζει ακόμα, αλλά ο πλανήτης έχει γίνει ένα νεκρό μέρος λόγω της «ασπίδας», μιας τεχνητής επίστρωσης όζοντος, της οποίας την κατασκευή επίβλεπε ο ίδιος. Όμως, στην ίδια εποχή έρχεται και ο στρατηγός Κατάνα, αφού έχει ταξιδέψει στον χρόνο, για να ξεκάνει μια και καλή τον ΜακΛάουντ. Ο τελευταίος επικαλείται το πνεύμα του παλιού του μέντορα, Ραμίρεζ, για να τον βοηθήσει. Μαζί του έχει και την Λουίζ, μια ακτιβίστρια που πιστεύει ότι η ασπίδα δεν είναι πλέον χρήσιμη.

Στο όραμά του σκηνοθέτη Russell Mulcahy για το 2024, η στιβάδα του όζοντος εξαφανίστηκε στη δεκαετία του ’90, οδηγώντας σε εκατομμύρια θύματα από την υπερβολική έκθεση στις ακτίνες του ήλιου. Τα καλά νέα; Ο Connor MacLeod, ο ίδιος ο Highlander, έχει εφεύρει μια ασπίδα που μπορεί να προστατεύσει τη Γη από την αέρια σφαίρα της καταστροφής. Τα άσχημα νέα; Η Γη έχει βυθιστεί σε μια κατάσταση παρατεταμένου σκότους, ακραίας αλλά βιώσιμης ζέστης και καταπιεστικής υγρασίας. Και τα χειρότερα νέα; Η άθλια Shield Corporation έχει καταλάβει την ιδιοκτησία του φραγμού και επιβάλλει βαριά φορολογία σε χώρες. Η σπανιότητα και η εκμετάλλευση δεν είναι τόσο μακρινές ανησυχίες για εμάς στο παρόν. Ρίξ’τε μια ματιά γύρω σας και θα καταλάβετε πως είστε όντως στο 2024 για τα καλά και χωρίς τον Highlander να μας σώσει

Illang: The Wolf Brigade (2018)

Το στήσιμο για αυτό το live-action remake του αναγνωρισμένου anime του Mamoru Oshii προβλέπει ένα ολόκληρο χάος ασιατικής αναταραχής: Οι εσωτερικές εντάσεις αναγκάζουν την Ιαπωνία να επαναστρατιωτικοποιηθεί, οι ΗΠΑ και η Ρωσία κινούνται για να επιβάλουν τάξη στην περιοχή. Στη συνέχεια, η δράση προχωρά για πέντε χρόνια, καθώς οι δυσαρέσκειες Βορρά-Νότου που διαπερνούν απειλούν να εκραγούν στον εμφύλιο πόλεμο στη χερσόνησο, ένα πλαίσιο αυριανής πολιτικής κερδοσκοπίας με το ένα πόδι στη διεθνή πραγματικότητα. Μόλις λίγες ώρες πριν από τη συγγραφή αυτού του άρθρου, η κυβέρνηση του Κιμ Γιονγκ-ουν εξέδωσε την τελευταία της δήλωση για επικείμενο πόλεμο στην Αμερική, μια ανησυχητική υπενθύμιση της δυνατότητας της ΛΔΚ ως πυρηνικής ωρολογιακής βόμβας. Αλλά στην ταινία, η πραγματική απειλή προέρχεται από την υπέρβαση του κράτους της Νότιας Κορέας, το οποίο επικαλείται το στρατιωτικό προνόμιο για να δημιουργήσει μια ομάδα σαδιστών μισθοφόρων με μάσκες αερίων με δαιμονικά κόκκινα μάτια. Μην πολεμάτε με αυταρχικά καθεστώτα, μήπως γίνετε αυταρχικό καθεστώς κ.λπ.

The Last Days of American Crime (2020)

Η ταινία Τhe Last Days Of American Crime διαδραματίζεται στο κοντινό μέλλον, στο 2024, όπου η κυβέρνηση των ΗΠΑ καταπολεμά την τρομοκρατία και την εγκληματικότητα και σχεδιάζει να εκπέμψει ένα σήμα το οποίο καθιστά αδύνατο για οποιονδήποτε να διαπράξει εν γνώσει του παράνομη πράξη. Στην πρώτη συνεργασία του Netflix με τον Olivier Megaton, το έγκλημα έχει εξαλειφθεί μέσω ενός «συναπτικού αποκλεισμού» που έχει εγκατασταθεί σε όλους τους ανθρώπινους εγκεφάλους από κάποιους που προφανώς δεν είχαν δει το “Κουρδιστό πορτοκάλι” του Κιούμπρικ. Στο τέλος, όλα τα φάρμακα έχουν νομιμοποιηθεί, προς μεγάλη απογοήτευση των μαύρων αγορών και την χαρά των μεγάλων φαρμάκων. Και στις δύο περιπτώσεις, η προοπτική ενός φωτεινότερου αύριο σκοτεινιάζει σήμερα, αυτές οι εξελίξεις για την ανθρώπινη φυλή επιτρέπονται μόνο επειδή θα καλύψουν τις τσέπες και θα ενισχύσουν την εξουσία όσων βρίσκονται ήδη στην κορυφή της κοινωνικής δομής. Αν και παρουσιάζεται αδέξια, είναι ένα γερό μάθημα που επαναλήφθηκε πρόσφατα στις φιλικές προς τη φορολογία «πράσινες πρωτοβουλίες» και την ανάκληση της απαγόρευσης της μαριχουάνας: καμία κυβέρνηση ή όμιλος ετερογενών δραστηριοτήτων δεν κάνει καλό μέχρι να επωφεληθεί από αυτό…

Με στοιχεία των ταινιών από The Guardian