Ποιο υποψήφιο Animation θα μαγέψει τα φετινά Όσκαρ;

Στα φετινά Όσκαρ, στην κατηγορία Καλύτερου Animation, διαγωνίζονται πέντε πολύ διαφορετικές μεταξύ τους ταινίες. Το Over the Moon, μια ταινία του Netflix για την δύναμη της αγάπης και την οικογένεια, το A Shaun the Sheep Movie: Farmageddon, με το αγαπημένο πρόβατο πολλών σε νέες περιπέτειες, το Onward, ένα μαγικό ταξίδι για την διαχείριση της απώλειας, το υπαρξιακό, μουσικό Soul της Pixar και το Ιρλανδικό Wolfwalkers, με ένα από τα ομορφότερα animation των τελευταίων χρόνων.

Ορισμένες από αυτές τις ταινίες είναι πολύ καλές, άλλες πάλι με άφησαν να θέλω περισσότερα. Το μεγάλο ντέρμπι είναι ανάμεσα στο Soul και το Wolfwalkers, τα δύο animation που ξεχώρισαν περισσότερο. Ας δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά τις πέντε υποψηφιότητες.

Over The Moon

H κυριαρχία του Netflix στα φετινά Όσκαρ φτάνει και στην κατηγορία Καλύτερου Animation, με το musical Over The Moon.

Η Fei Fei μεγάλωσε ακούγοντας τις ιστορίες της μητέρας της και τον αγαπημένο της μύθο για τη θεά Chang’e, που ζει μόνη της στη Σελήνη, θρηνώντας το χαμό του αγαπημένου της Hou Yi. Προκειμένου να αποδείξει την ύπαρξη της θεάς, η Fei Fei χτίζει ένα πύραυλο και εκτοξεύεται στο φεγγάρι, όπου θα ζήσει μια περιπέτεια.

Σίγουρα η ταινία έχει κάποια πολύ δυνατά στοιχεία. Μας μεταφέρει στην Κίνα και η κεντρική της ιδέα είναι βασισμένη στην Κινεζική μυθολογία. Ξεκινάει πολύ δυναμικά, με μια τρυφερή, οικογενειακή σκηνή, που η μητέρα της Fei Fei αφηγείται με ένα τραγούδι το μύθο της θεάς Chang’e, ο οποίος οπτικοποιείται με πολύ όμορφο animation, που απευθείας προσελκύει το ενδιαφέρον του θεατή. Ένα δεύτερο δυνατό χαρτί της ταινίας είναι ότι διαχειρίζεται το οικουμενικό θέμα της οικογένειας και της απώλειας, με έναν τρόπο που να μπορεί να είναι εύπεπτος για τα μικρά παιδιά, στα οποία και απευθύνεται. Υπάρχει επίσης μια ενδιαφέρουσα σκηνή στο τέλος της ταινίας.

Έτσι, λοιπόν, έχει χτίσει μια γερή βάση για μια καλή ταινία. Παρ’ όλα αυτά, το κομμάτι που εξελίσσεται στο φεγγάρι δεν είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικό. Το ταξίδι της πρωταγωνίστριας δεν έχει αρκετό ενδιαφέρον και όλα επιλύονται κάπως επιφανειακά. Επίσης, τα pop κομμάτια που ερμηνεύει η Chang’e δεν λειτουργούν για μένα και είναι οριακά ενοχλητικά. Βέβαια αυτό έχει να κάνει ίσως με τα προσωπικά μου γούστα. Θα ήταν προτιμότερο αν η ταινία έμενε πιο κοντά στον δρόμο που ξεκίνησε στην πρώτη της πράξη.

Συνολικά, μια ταινία με ενδιαφέρουσα αρχή και ικανοποιητικό τέλος, όμως η μέση της, που είναι και το σημαντικότερο κομμάτι της, δεν κατάφερε να με κρατήσει.

A Shaun the Sheep Movie: Farmageddon

Ο Σον το Πρόβατο κάνει μια καινούργια φίλη, όταν η εξωγήινη Λου-Λα, που έχει ασυνήθιστες δυνάμεις, προσγειώνεται καταλάθος δίπλα στη φάρμα. Ο Σον προσπαθήσει να βοηθήσει τη σκανταλιάρα εξωγήινη να επιστρέψει σπίτι της, ενώ, παράλληλα, ένας οργανισμός τους καταδιώκει, προκειμένου να την αιχμαλωτίσει.

Ένα stop motion animation από την Aardman Animations, χωρίς διάλογο, άριστο από άποψη τεχνικής, αστείο και διασκεδαστικό. Μπορεί κανείς να το δει ευχάριστα, είτε μικρός, είτε μεγάλος, αν και απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, και υπάρχουν μια δυο στιγμές που εύκολα σε αγγίζουν. Τα αστεία του είναι κατά βάση οπτικά, καθώς οι χαρακτήρες επικοινωνούν κυρίως με κραυγές και, παρά τη δυσκολία μιας τέτοιας επιλογής, είναι πετυχημένα. Έχει αντλήσει το υλικό του από το sci-fi είδος και έχει σαφείς αναφορές στο E.T. the Extra-Terrestrial.

Κατά τη γνώμη μου οι δημιουργοί έκαναν εξαιρετική δουλειά στο να προσαρμόσουν την ταινία στο κοινό που απευθύνεται και πιστεύω ότι τα περισσότερα παιδιά θα την έβρισκαν απολαυστική.

Onward

Δύο αδέρφια ξωτικά, ξεκινάνε ένα μαγικό ταξίδι, με σκοπό να περάσουν μια τελευταία μέρα με τον πατέρα τους, που έχει πεθάνει. Στο ταξίδι τους θα κληθούν να ξεπεράσουν εμπόδια, θα περπατήσουν σε ξεχασμένα, μαγικά μονοπάτια και θα δυναμώσουν τον αδερφικό τους δεσμό.

Σε αντίθεση με άλλες ταινίες της Pixar, η ταινία ακολουθεί την κλασσική αφήγηση, όμως αυτό δεν είναι κακό, από τη στιγμή που η πεπατημένη δεν χρησιμοποιείται επιφανειακά, αλλά υπάρχει ουσιαστικό βάθος στην εξέλιξη των χαρακτήρων και των σχέσεων τους.  Η ταινία είναι πάνω απ’ όλα μια σπουδή  στην απώλεια και την αδελφική σχέση και αυτά τα θέματα τα διαχειρίζεται περίφημα. Από εκεί και πέρα, θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το θέμα της μαγείας που πεθαίνει στη σύγχρονη κοινωνία ξεπερασμένο, είναι όμως όντως έτσι; Όσο εξακολουθούμε να είμαστε εγκλωβισμένοι στη φρενίτιδα της σύγχρονης κοινωνίας, της εκμετάλλευσης και του καταναλωτισμού, έχοντας απομακρυνθεί από ένα σημαντικό κομμάτι της αθρώπινης φυσης, θα παραμένει επίκαιρο. Μπορεί από αφηγηματικής άποψης η ταινία να μην προσφέρει τίποτα καινούργιο, όμως σε καμία περίπτωση δεν θα την έλεγε κανείς μια περιττή εκτέλεση μιας χιλιοδοκιμασμένης και ήδη τελειοποιημένης συνταγής. Καλογραμμένοι, συμπαθητικοί χαρακτήρες, που σε κρατάνε μαζί τους μέχρι το τέλος, ενδιαφέροντα τεχνάσματα και αστείες στιγμές, αναφορές στο παρελθόν, κινηματογραφικό και μη, και η κατάλληλη δόση συγκίνησης, σίγουρα δεν αφήνουν την ταινία αδιάφορη.

Συνολικά, είναι μια ταινία που λέει κάτι για μια θεμελιώδη αλήθεια της ανθρώπινης φύσης και το λέει καλά, οπότε είμαι καλυμμένη.

Wolfwalkers

Σε μια εποχή που η προκατάληψη κυριαρχεί και η μαγεία κινδυνεύει, οι λύκοι καταδιώκονται από τους ανθρώπους ως ένα κακό που πρέπει να εξαλειφθεί. Η Robyn, μια μαθητευόμενη κυνηγός λύκων, μετακομίζει στην Ιρλανδία με τον πατέρα της, που δουλειά του είναι να εξαλείψει την τελευταία αγέλη λύκων. Σύντομα όμως η Robyn θα κάνει μια καινούργια φίλη, που μετατρέπεται σε λύκος όταν κοιμάται και θα γίνει κομμάτι του κόσμου που ο πατέρας της καλείται να καταστρέψει.

Μετά το The Secret of Kells και το Song of the Sea o Tomm Moore και η Cartoon Saloon φέρνουν άλλη μια ταινία βασισμένη σε Ιρλανδικούς μύθους, την τελευταία της τριλογίας. To animation είναι 2D, σχεδιασμένο στο χέρι και πραγματικά μαγικό, θυμίζοντας μου κατά κάποιο τρόπο την παιδική μου ηλικία. Λιτό και όμορφο, λέει αυτό που θέλει να πει χωρίς να στηρίζεται σε φανταχτερά τεχνάσματα. Σε σύγκριση με άλλα 3D animation που βλέπουμε στις μέρες μας, το Wolfwalkers φαίνεται να έχει περισσότερη ζωή και ψυχή και σίγουρα είναι από τα καλύτερα animation που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Η έκβαση της ιστορίας μπορεί να είναι προβλέψιμη, υπάρχει όμως αρκετή περιπέτεια και δράση, για να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση . Όλη η ταινία διακατέχεται από ζεστασιά και τρυφερότητα, στη σχέση των κοριτσιών μεταξύ τους και με τους γονείς τους, αλλά και μέσα στην αγέλη. Στην απέναντι πλευρά από αυτή την τρυφερότητα, βρίσκεται ο Άρχοντας της πόλης, σκληρός και αδίστακτος, που βλέπει τους λύκους σαν εχθρούς και στόχο έχει να τους αφανίσει. Έτσι, η ταινία δε μιλάει φυσικά μόνο για τη φιλία και την οικογένεια, αλλά και για την αποικιοκρατία. Η πόλη προεκτείνεται όλο και περισσότερο, ενώ το δάσος καταστρέφεται προκειμένου να εκμεταλλευτούν τις περιοχές για κτηνοτροφία. Η αλαζονεία του ανθρώπου έχει εδώ και καιρό φτάσει στο σημείο που πιστεύει ότι κάθε τι στη φύση του ανήκει και, όχι μόνο μπορεί, αλλά είναι και χρέος του να το εκμεταλλευτεί και να το υποτάξει, δικαιώνοντας συχνά τις πράξεις τους στο όνομα του Θεού.

Τόσο η Robyn, όσο και η Mebh και φυσικά ο πατέρας της Robyn, Bill Goodfellowe, έχουν να αντιμετωπίσουν σοβαρά διλήμματα και να λάβουν σημαντικές αποφάσεις. Ο Bill ξέρει ότι τις περισσότερες πιθανότητες να ζήσει μια ήσυχη ζωή και να προστατέψει την κόρη του, τις έχει αν υπακούει. Φτάνει όμως κάποια στιγμή που διακυβεύονται τόσο πολλά, που οι χαρακτήρες δεν έχουν πλέον παρά μόνο μια επιλογή.

Μια ταινία πλούσια σε νοήματα, με animation που θα τρίβεις τα μάτια σου από την ομορφιά και αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους, θα θες και συ να τρέξεις ελεύθερη στο δάσος με μια αγέλη λύκων.

Soul

O Joe είναι καθηγητής μουσικής σε ένα γυμνάσιο και, μέχρι τώρα, η ζωή του δεν έχει πάρει την τροπή που ήλπιζε. Η τζαζ είναι το πραγματικό του πάθος και το όνειρο του ήταν να παίζει στο jazz club, Half Note. Τη μέρα που τα όνειρα του φαίνεται να αρχίζουν να γίνονται πραγματικότητα, ένα ατύχημα οδηγεί τη ψυχή του σε ένα μέρος, που θα τον βοηθήσει να καταλάβει τι σημαίνει πραγματικά να έχεις ψυχή.

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ταινίες της λίστας, το Soul, που καταπιάνεται με υπαρξιακά ζητήματα, απευθύνεται περισσότερο σε ενήλικες και ύστερα σε παιδιά. Τα ερωτήματα που επιχειρεί να απαντήσει είναι ερωτήματα που, αργά ή γρήγορα, θα απασχολήσουν τον κάθε έναν από εμάς και έχουν να κάνουν με το νόημα της ζωής, με το αν είμαστε όντως όλοι «προορισμένοι» για κάτι και με το τι σημαίνει τελικά να είσαι ευτυχισμένος. Πως ορίζουμε την επιτυχία και την αποτυχία και γιατί συχνά οι άνθρωποι καταλήγουμε εγκλωβισμένοι σε κουτάκια στα οποία μπήκαμε οικειοθελώς;

Καλώς ή κακώς, ζούμε σε μια κοινωνία που έχει εμμονή με την έννοια του προορισμού και με τους στόχους. Υπάρχει αυτή η ιδέα ότι όλοι μας θα πρέπει να έχουμε ένα πραγματικό πάθος, κάτι που είμαστε γεννημένοι για αυτό και χτίζουμε τη ζωή και την ταυτότητα μας γύρω του, με αποτέλεσμα, συχνά, περισσότερο από κινητήριος δύναμη, να καταλήγει να είναι κελί. Ταυτίζουμε την αξία μας με την επίτευξη αυτών των στόχων και νιώθουμε επιτυχημένοι ή αποτυχημένοι ανάλογα. Άλλες φορές πάλι, αισθανόμαστε αποτυχημένοι γιατί δε μπορούμε να βρούμε αυτό το «κάτι» που φαίνεται να βρίσκουν όλοι οι άλλοι.

Παράλληλα, η ταινία είναι και για τους ανθρώπους που κρατιούνται με νύχια και με δόντια στον αγώνα της ζωής, παλεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή για την ανατροπή που θα τους δώσει την δικαίωση που αξίζουν, αλλά και για εκείνους που, φοβισμένοι, δεν συμμετέχουν καν στον αγώνα, πιστεύοντας ότι είναι ανίκανοι να ανταπεξέλθουν. Είναι δηλαδή, λίγο-πολύ για όλους μας, καθώς οι περισσότεροι είμαστε λίγο και από τα δύο. Φοβόμαστε τη ζωή και φοβόμαστε τον θάνατο. Είναι κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης.

Τελικά, ποιες είναι οι στιγμές που μέσα τους εκτιμάμε περισσότερο την εμπειρία της ζωής; Είναι αυτές οι τεράστιες στιγμές, που πετυχαίνουμε επιτέλους τους στόχους μας ή κάτι άλλες, μικρές και φαινομενικά ασήμαντες, που μας κάνουν να νιώθουμε πραγματικά ζωντανοί;

Τέτοια ερωτήματα θέτει η ταινία και με τον τρόπο της τελικά τα απαντά. Δεδομένου του θεματικού της κέντρου είναι αρκετά ανάλαφρη, ανταπεξέρχεται επιτυχώς στις προσδοκίες που τα τελευταία 25 χρόνια έχει δημιουργήσει η Pixar για το έργο της και σε αφήνει με μια ανανεωμένη δίψα για ζωή, που ίσως και να χρειαζόμαστε λίγο παραπάνω τελευταία.

Δείτε Επίσης: