The Father: Ο Anthony Hopkins στην ερμηνεία της ζωής του

H προσωπική μου γνώμη είναι ότι η χρονιά που μας πέρασε, έδωσε ένα σύνολο εξαιρετικών ταινιών. Σίγουρα, πολυαναμενόμενες ταινίες και μεγάλα blockbuster καθυστέρησαν να ολοκληρωθούν ή ανέβαλαν την πρεμιέρα τους, αφήνοντας ένα κενό στον κινηματογραφικό χώρο, όμως αυτό δε σημαίνει ότι οι ταινίες που κυκλοφόρησαν είναι αδιάφορες. Κάθε άλλο, απόλαυσα πολλές από αυτές.

Η ταινία που μάλλον βρίσκεται περισσότερο στο περιθώριο της κούρσας των Όσκαρ είναι το The Father του Florian Zeller, με τον Anthony Hopkins και την Olivia Colman. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στις συνθήκες και όχι στην ποιότητα της ταινίας, την οποία θα έβαζα πολύ ψηλά στη λίστα μου.

Το The Father είναι διασκευή του ομότιτλου θεατρικού του Florian Zeller, για έναν ηλικιωμένο άντρα, τον Anthony (Anthony Hopkins), που δυσκολεύεται να περιηγηθεί στα γνώριμα κάποτε μονοπάτια της ζωής του, καθώς η άνοια καλύπτει σιγά σιγά κάθε τι οικείο με τον μανδύα της αβεβαιότητας. Μαζί του σε αυτό τον αγώνα είναι η κόρη του, Anne (Olivia Colman), η οποία με τη σειρά της καλείται να διαχειριστεί την δύσκολη και επώδυνη κατάσταση του να χάνει κάποιος που αγαπάς επαφή με την πραγματικότητα.

Στην αρχή της ταινίας γνωρίζουμε τα εξής: Ο Anthony Hopkins είναι ο Anthony, η Olivia Colman είναι η κόρη του, που, χωρισμένη εδώ και χρόνια, έχει γνωρίσει έναν άντρα και ετοιμάζεται να φύγει μαζί του στο Παρίσι. Το διαμέρισμα είναι του Anthony. Σύντομα όμως τα δεδομένα αρχίζουν να αλλάζουν. Η Anne δεν είναι χωρισμένη, ούτε την υποδύεται η Colman, δεν σκοπεύει να φύγει, ο άντρας της είναι ο Paul, ή ο James, το διαμέρισμα δεν είναι του Anthony, αλλά της Anne. Θα συνεχίζουν να αλλάζουν έτσι ξανά και ξανά και ξανά. Τι είναι πραγματικότητα; Δεν ξέρουμε, γιατί βλέπουμε τον κόσμο από τα μάτια του Anthony και βιώνουμε τη σύγχυση που βιώνει εκείνος. Τα μόνα πράγματα που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ο Anthony οδήγησε σε παραίτηση και την τελευταία γυναίκα που τον φρόντιζε, βρίζοντας, απειλώντας και κατηγορώντας την για κλοπή και ότι δεν μιλάνε Αγγλικά στο Παρίσι.

Με αυτό τον τρόπο η ταινία θυμίζει ταινία μυστηρίου, που τα δεδομένα συνεχώς ανατρέπονται, μπερδεύοντας τον θεατή, αφήνοντας τον να πασχίζει να ανακαλύψει την αλήθεια. Ο λόγος όμως που συμβαίνει αυτό δεν είναι για να χτίσει suspense (αν και σίγουρα το καταφέρνει), ούτε και υπάρχει κάποια μεγάλη απόσβεση στο τέλος με την αποκάλυψη της αλήθειας. Ο λόγος είναι η ταύτιση με τον πρωταγωνιστή και η κατανόηση του τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι του.

Αυτό που κλήθηκε η ταινία να καταφέρει είναι ιδιαίτερα δύσκολο και απαιτητικό και της αξίζουν εύσημα για τον βαθμό στον οποίο το πέτυχε. Πράγματι, ο θεατής είναι τόσο διχασμένος ανάμεσα στο τι είναι αλήθεια και τι όχι, όσο και ο Anthony. Για μένα  θα λειτουργούσε ακόμα καλύτερα αν η αφήγηση ήταν εξ ολοκλήρου από το οπτική του Anthony, χωρίς τις λίγες σκηνές που είναι απών και αν υπήρχε περισσότερη αμεσότητα στη σκηνοθεσία, εννοώντας ότι, σε μεγάλο κομμάτι της, αισθανόμουν παρατηρητής, ενώ, ιδανικά, για ένα τέτοιο θέμα, θα ήθελα να νιώθω μονίμως ότι βρίσκομαι μέσα στην αφήγηση.

Η καλλιτεχνική διεύθυνση της ταινίας είναι σημαντικός παράγοντας στην εξωτερίκευση της σύγχυσης του Antony και δικαίως είναι υποψήφια για Όσκαρ. Όλη η ταινία είναι γυρισμένη σε ένα διαμέρισμα που αλλάζει, όντας άλλοτε το διαμέρισμα του Anthony, άλλοτε της Anne και άλλοτε κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων. Οι αλλαγές γίνονται με μεγάλη προσοχή, έτσι ώστε να αντικατοπτρίζουν κατάλληλα τον χαρακτήρα του εκάστοτε ιδιοκτήτη, έχει υπάρξει όμως τόση πολλή φροντίδα στο πως τα σκηνικά και τα props κάνουν διάλογο με την άνοια του πρωταγωνιστή, που ένας παρατηρητικός θεατής μπορεί να τη δει και σε μικρές αλλαγές στα αντικείμενα, όπως για παράδειγμα σε μια σακούλα που αλλάζει χρώμα.

Ο Anthony Hopkins δίνει εδώ μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Οι εκφράσεις του προσώπου του, οι κινήσεις του, ο τρόπος που μιλάει, είναι όλα ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι μπερδεμένος, θυμωμένος, ανασφαλής. Δεν θέλει τη βοήθεια κανενός, όμως παράλληλα δεν θέλει να μείνει μόνος. Άλλες φορές είναι κακός και σκληρός, άλλες κλαίει σαν παιδί. Ανά διαστήματα γίνεται γοητευτικός και ευχάριστος. Καταλαβαίνει ότι κάτι πάει λάθος, δεν ξέρει όμως πως να τα βάλει όλα σε μια σειρά, έτσι ώστε να βγάζουν νόημα. Κάθε φορά που η κάμερα δείχνει το πρόσωπο του, καταλαβαίνουμε τη δυσφορία που κυριαρχεί μέσα σου. Καταφέρνει να μετουσιώσει την ευθραυστότητα του χαρακτήρα του. Δεν υποδύεται έναν ρόλο, αλλά τον ενσαρκώνει απόλυτα, φαίνεται να έχει γίνει ένα με αυτόν.

Παράλληλα, το υποκριτικό ταλέντο της Olivia Colman καταφέρνει να λάμψει για ακόμα μια φορά. Εξαιρετική όπως πάντα, η Colman καλύπτει όλο το φάσμα των συναισθημάτων που βιώνει ένα άτομο που βρίσκεται στη θέση της, την θλίψη και την απελπισία της, το δίλλημα της σωστής επιλογής, την κρυφή οργή της, αλλά και την καθαρή αγάπη της Anne για τον πατέρα της.  Ερμηνείες σαν αυτές του Hopkins και της Colman είναι αδιαμφισβήτητα άξιες ενός Όσκαρ.

Απ’ όλα τα αντικείμενα που θα μπορούσε να ψάχνει διαρκώς, ο Anthony νομίζει ότι κάποιος του κλέβει το ρολόι του. Σε μια ιστορία που χάνεται εντελώς η αίσθηση του χρόνου, για έναν άντρα που τη μια στιγμή έχει μόλις ξυπνήσει το πρωί και την επόμενη έχει έρθει η ώρα για βραδινό, η επιλογή του συγκεκριμένου αντικειμένου δεν είναι φυσικά τυχαία. Ούτε είναι τυχαίο το CD που κολλάει καθώς ο Anthony ακούει μουσική. Συμβολίζει το μυαλό του.

Συνολικά, είναι μια ταινία που από την πρώτη της σκηνή σε βάζει στα βαθιά και σε αφήνει εκεί μέχρι το τέλος. Η τελευταία σκηνή είναι και πιο δυνατή της και το ζενίθ της ερμηνείας του Hopkins, που με συγκίνησε βαθιά, και, για να είμαι ειλικρινής, με έκανε να δακρύσω. Κατά τη γνώμη μου η σκηνή αυτή δεν δίνει την απάντηση στο τι είναι τελικά αλήθεια, ή, τουλάχιστον έτσι προτιμάω να πιστεύω.

Το The Father είναι υποψήφιο για έξι Όσκαρ, στις κατηγορίες Καλύτερης Ταινίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου, Β’ Γυναικείου Ρόλου, Διασκευασμένου Σεναρίου, Μοντάζ και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης.

Δείτε Επίσης: