Πώς να κλέψετε μια καρέκλα. Γιατί να δείτε αυτή την ταινία αν ζείτε σε αυτή την πόλη.
Η ταινία του Κωνσταντίνου Καμπούρογλου για τον 73χρονο designer, συλλέκτη και δάσκαλο Στέργιο Δελιαλή.
Λέξεις: Τέλλος Φίλλης
Ένας μύθος της γενιάς του, για έναν μύθο της προηγούμενης γενιάς, σε μια ταινία για ένα μουσείο που δεν έγινε ποτέ. Και ταυτόχρονα όλη αυτή η ομάδα της πόλης που παραμένει κι επιμένει σε μια προοδευτική πλευρά πέρα από κόμματα και πολιτικές με μόνο κριτήριο και συνδετικό κρίκο έναν αστικό κοσμοπολιτισμό που όλο και συρρικνώνεται από την γενιά μου που απαξιώνει την αισθητική, τον Πολιτισμό και την παρηγορία της Τέχνης.
Ο Κωνσταντίνος Καμπούρογλου χρειάστηκε να νιώσει την απόσταση από την πόλη του, για να μπορέσει να αναγνωρίσει το αναγκαίο, το απαραίτητο που όφειλε να καταγράψει, κι αυτό από μόνο του πέρα από μια ταινία με ιδιαίτερη συγκινησιακή δυναμική αποτελεί και μια ένδειξη της ιθαγενούς μας απαξίωσης, της ευκολίας που προσπερνάμε εμμονικούς συμπολίτες μας με καταστροφικά αποτελέσματα πάνω στη μνήμη της πόλης, πάνω στο μέλλον της, πάνω στις ψυχές μας, που ανικανοποίητες περιφέρονται ζητώντας μια στοιχειώδη ασφάλεια αρχών, ιδεών και οραμάτων.
Βρίσκω την ταινία του Κωνσταντίνου Καμπούρογλου ένα απαραίτητο βότσαλο μέσα στη λίμνη του καιρού μου, που ταράζει τα νερά, μας δίνει μια αφορμή να ξανασκεφτούμε εμείς οι βιαστικοί κριτές των social media, ποια ακριβώς πόλη θέλουμε, ποια μουσεία μας είναι απαραίτητα ποιες μνήμες κρατάμε για μια ελάχιστη προοπτική και πυξίδα μέλλοντος. Ο φακός του κυκλοφορεί ανελέητος πάνω στα πρόσωπα και τις σιωπές τους.
Κυρίως στις σιωπές τους και γίνεται το πιο εύγλωττο σχόλιο για την ευτέλεια που αφεθήκαμε αμέριμνοι, στα χρόνια που μειώσαμε τον χώρο μας στους άλλους, στα χρόνια που παρασυρθήκαμε σε μια ασήμαντη καθημερινότητα όλοι μας αγνοώντας ότι αν το σημαντικό δεν είναι και καθημερινό κάτι χάνουμε από την ανθρωπιά μας γιατί η τελειότητά μας, έγκειται στην… ελαττωματικότητα του καθενός μας.
Ο Κωνσταντίνου Καμπούρογλου μας λέει πεντακάθαρα πως ο άνθρωπος είναι ένα μοναδικό έργο Τέχνης, ο καθένας μας ξεχωριστά, σαν την καρέκλα που αξίζει να την κλέψεις για να την σώσεις, σε ένα μουσείο που ακόμη κι αν δεν έγινε, αξίζει από αύριο κιόλας να αγωνιστείς για να γίνει.
Η ταινία παίζεται από σήμερα στον κινηματογράφο Παύλος Ζάννας στις 7 το απόγευμα.
