Τα σινεμά είναι οι πόλεις, αχόρταγοι άνθρωποι…
Το ιστορικό Ιντεάλ, ο παλαιότερος κινηματογράφος σε λειτουργία στην Ελλάδα από χθες είναι πια κλειστός.
Το ιστορικό Ιντεάλ, ο παλαιότερος κινηματογράφος σε λειτουργία στην Ελλάδα από χθες είναι πια κλειστός. Παρά τις προσπάθειες πολλών ανθρώπων να αποτρέψουν την απώλεια του δεν κατέστη δυνατό. Οι νέες προτεραιότητες της ανάπτυξης τα σαρώνουν όλα. Κυρίως τη μνήμη. Μερικές συγκινητικές και καίριες αναρτήσεις για τη χθεσινή μέρα.
H καθηγήτρια Αρχιτεκτονικής Ίρις Λυκουριώτη:
Το ζήτημα με το Ιντεάλ είναι ότι είναι δημόσιο ακίνητο. Ανήκει στα ασφαλιστικά μας ταμεία, των οποίων την ύπαρξη πληρώνουμε με την καθημερινή μας δουλειά. Η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων πραγμάτων είναι το μεγαλύτερο έγκλημα όλων και όσοι βάζουν υπογραφές σε αυτό θα πρέπει να δικαστούν για εγκλήματα κατά των κοινωνιών τους.
Η χρηματοπιστωτική νεοφιλελεύθερη οικονομία είναι ένα μεγάλο έγκλημα κατά των κοινωνιών, των πόλεων και της ζωής. Δεν έχουμε πιο μετρημένα λόγια πια για αυτά τα μαφιόζικα αίσχη. Το να μετατρέπεις την ιδιοκτησία της κοινωνικής ασφάλισης σε τουριστική αθλιότητα είναι ενδεικτική κίνηση σε αυτό το έγκλημα, του οποίου τους συμβολισμούς πρέπει να μάθουμε να διαβάζουμε. Τελείωσε το παραμύθι. Καλή Χρονιά χωρίς τουρισμό μόνο ανθρωπιά και υψηλό πολιτισμό. Τους χρηματιστές στα τάρταρα, Τζήζους, 🙏 πλζ.
Η αρχιτέκτονας Τζίνα Σωτηροπούλου
Ιντεάλ (1921-2023)
Νομίζω ότι αν είχαμε ειδοποιήσει τον Ταραντινο ότι ξεπουλάνε ένα σινεμά 102 ετών σε ξενοδοχειακή επιχείρηση, παίζει να το αγόραζε και ο ίδιος. Πριν λίγο καιρό αγόρασε & ανακαίνισε το Vista Theatre, ένα ιστορικό σινεμά στο Λος Άντζελες του 1923 που ξαναλειτουργησε τέλος Νοεμβρίου.
Γιατί ο Ταραντινο είναι πραγματικός λάτρης των σινεμά. Όχι μόνο των ταινιών αλλά και των ίδιων των αιθουσών. Γιατί η μαγεία της μεγάλης οθόνης δεν συγκρίνεται με τίποτα.
Οπότε ναι, τo Pulp Fiction, που παίχτηκε μάλιστα στην ίδια αυτή αίθουσα νομίζω το 1995 και το ειχα δει τότε και ίσως είναι από τα συγκλονιστικοτερα πράγματα που έχω δει στην ζωή μου και από τότε λάτρεψα τον Ταραντινο για αυτό το αναπάντεχο, βίαιο & ωμό σύμπαν του που πλημμυρίζει από μουσικές και καλτ αναφορές, το Pulp Fiction ήταν η ιδανική ταινία για να κλείσει ένας ολοζώντανος κύκλος του σινεμά Ιντεάλ.
Ήταν sold out, όμως ήθελα πάρα πολύ να πάω την τελευταία νύχτα του Ιντεάλ. Κάθισα στο παγκάκι εκεί απέναντι από το ταμείο της κυρίας Αριστέας, ο κύριος Γιάννης πάνω κάτω να υποδέχεται τον κόσμο όπως πάντα, τα παιδιά από τις Νύχτες Πρεμιέρας κουστουμαρισμενα αλά Pulp Fiction, κόσμος πολύς έμπαινε και ρωτούσε τι θα γίνει, αν όντως θα κλείσει το σινεμά, φωτογράφοι & κάμερες ανεβοκατεβαιναν τις σκάλες προς το κυλικείο για συνεντεύξεις, όλη η οικογένεια Σπεντζου φανερά συγκινημένη να δηλώνει απογοήτευση που η πολιτεία μετράει κέρδη ανά τετραγωνικό μέτρο λες και το νόημα του πολιτισμού είναι η οικονομική ανταπόδοση, δίνοντας μας την υπόσχεση ότι το Ιντεάλ δεν θα χαθεί και κάπου θα ξανασυναντηθουμε και μάλιστα σύντομα. Συγκίνηση, δάκρυα στα μάτια, αγκαλιές στήριξης.
Ανταμείφθηκα για την υπομονή μου. Ημουν εκεί από τις 6.30 χαζοδιαβαζοντας “Την ιστορία της Βίας” του Εντουάρ Λουί που μόλις είχα πάρει από τους Αντίποδες, αλλά κυρίως παρατηρώντας το κτίριο αυτό καθ’ αυτό, την κάθε καμπύλη του, το κτίριο που ανήκει στον e-ΕΦΚΑ παρακαλώ, είναι δημόσιο ακίνητο δηλαδή, & θ’ αλλάξει χρήση και θα γίνει ένα ακόμα βαρετό ξενοδοχείο σε μια πόλη που μεταλάσσεται σε μονοθεματική τουριστική ατραξιόν. Το κτίριο που εμείς οι αρχιτέκτονες δεν κάναμε καμιά προσπάθεια να σωθεί γιατί δεν κινητοποιηθηκαμε όσο έπρεπε. Ποτέ δεν κινητοποιουμαστε. Ζούμε σε έναν παράλληλο κόσμο. Προτιμάμε να γκρεμίζουμε παρά να διατηρούμε. Θλίψη.
Τον Μάιο το Κεντρικό Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας αποφάσισε τον χαρακτηρισμό της χρήσης του κινηματογράφου Ιντεάλ ως διατηρητέας με ανησυχητικους όμως αστερίσκους. Και αυτό γιατί, όπως αναφέρεται στη σχετική απόφαση, ενώ αναγνωρίζεται η διατηρητέα χρήση του σινεμά, ταυτόχρονα “θα επιτρέπεται η λειτουργία και άλλων πολιτιστικών χρήσεων καθώς και η χρήση του Συνεδριακού Κέντρου”. Πρακτικά λοιπόν βρίσκεται στην διακριτική ευχέρεια του αναδόχου του κτιρίου, του ομίλου Mitsis Hotels. Καταλαβαίνετε…
Ο Γιώργος λοιπόν μου έδωσε το πρώτο εισιτήριο που ακυρώθηκε για την χθεσινή προβολή και πέταξα από την χαρά μου και μπήκα σε μια αίθουσα που γέμισε ασφυκτικά και ήταν εκεί και ο κύριος Λάζαρος, οκτακοσίων, με την μαγκουριτσα του και το χαμόγελο του, ο μεγαλύτερος σε ηλικία θαμώνας του Ιντεάλ. Και ήταν εκεί και η Μια & ο Βίνσεντ & ο Τζούλς & ο Μπουτς.
Δεν ήταν χθες μια βραδιά διαμαρτυρίας, ήταν μια βραδιά αποχαιρετισμού. Χρειάζονται και αυτες κατά την γνώμη μου. Ήταν μια ωδή στο Ιντεάλ και στο αποτύπωμα που έχει αφήσει χαραγμένο μέσα μας. Ήταν μια δόση αδρεναλίνης κατευθείαν στην καρδιά.
Δεν ξέρω τι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει για να το σώσουμε. Δεν ξέρω αν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω τώρα. Έξω γράφει: “Ο κινηματογράφος θα παραμείνει κλειστός λόγω ανοικοδόμησης”. Πήξαμε στις αναπλασεις, πήξαμε στους Μεγάλους Περιπάτους και στις νέες ξενοδοχειακες μονάδες. Χάνουμε καθημερινά τα τοποσημα και τις χρήσεις πολιτισμού. Η Αθήνα συρρικνώνεται πολιτιστικά.
Ισως να κάναμε αυτό το τηλεφώνημα στον Ταραντινο; Γιατί από ότι φαίνεται, η Μενδωνη & το Υπουργείο Πολιτισμού απουσιάζουν παντελώς. Μάλλον προγραμματίζουν τις πριβε ξεναγήσεις στην Ακρόπολη και έχουν φόρτο εργασιών.
Κάπως πάντως πρέπει να αντισταθούμε. Να διεκδικήσουμε & να παλεψουμε για όσα αγαπάμε.
Η Ελένη Ζούνη καλλιτέχνης
Τό ΙΝΤΕΑΛ μας, κλείνει. “Πρόκειται για τον παλαιότερο αυτήν τη στιγμή εν λειτουργία κινηματογράφο της Αθήνας, με το όνομά του («Ιδεώδες») να ανταποκρίνεται ανέκαθεν στη μεγαλοπρέπειά του. Ξεκίνησε το 1921 ως «Σαλόν Ιντεάλ» και μέσα στα χρόνια του ευτύχησε όχι μόνο να φιλοξενήσει μεγάλες ταινίες, αλλά και σπουδαίες παραστάσεις. Με μεγαλοπρεπή αίθουσα που προκαλεί ακόμα και στις ημέρες μας δέος, το «Ιντεάλ» είχε αρχικά 2.000 θέσεις, μοιρασμένες στην πλατεία και τον μεγάλο του εξώστη. Πρωτοπόρο στις τεχνολογικές εξελίξεις, το «Ιντεάλ» ήταν ο δεύτερος αθηναϊκός κινηματογράφος που έγινε πλήρως ομιλών με υπερ-σύγχρονα για την εποχή τους συστήματα ήχου της RCA, αλλά και ο πρώτος που σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής εγκατέστησε στερεοφωνικό ήχο” ‘Στεναχωριόμαστε πολύ που γράφουμε τις παρακάτω γραμμές, μετά τον αγώνα που έγινε όλη την χρονιά για να διασωθούν οι ιστορικές κινηματογραφικές αίθουσες του κέντρου της Αθήνας. Και αν το Άστορ τα κατάφερε, δεν συνέβη το ίδιο με το Ιντεάλ. Δυστυχώς, η αγαπημένη αίθουσα θα κλείσει στο τέλος του 2023, για να γίνει ξενοδοχείο, γιατί αυτό έλειπε από το κέντρο της Αθήνας, Ένα ακόμα πολυτελές ξενοδοχείο. Και όσο αναρωτιόμαστε πόσο ασφυκτική θα γίνει αυτή η πόλη για τους κατοίκους της, μια και τα σχέδια εξυπηρετούν τη ξενοδοχειοποίηση της και το να γίνει φιλική μόνο για τους όλο και περισσότερους τουρίστες που θα υποδέχεται” ……………………………………………………………………………………………………………………………… Η Αθήνα, τό κέντρο της, αλώθηκε, σαρώθηκε, καταστράφηκε μέ τίς υπογραφές τών πολιτικών κυρίως τής ΝΔ καί τού προηγούμενου δημάρχου της.¨Ολα τά καλά καί αγαπημένα παλαιά στέκια καταστρέφονται. Διώχνουν τούς πολίτες από τό κέντρο, τούς ¨Ελληνες πολίτες καί ακούμε τήν ανοησία, ότι έτσι γίνεται παντού, αυτό τό μοιρολατρικό σχόλιο πού αφαιρεί τήν δυνατότητα νά ζήσουμε δημοκρατικά καί ελεύθερα. Μία ακόμα ουτοπική ευχή είναι, νά ανατραπεί αυτή η εφιαλτική κατάσταση τό -24
Ο δημοσιογράφος Γιάννης Αλμπάνης
