Τι ήταν για σένα το Ιντεάλ;
Τα σινεμά ήταν ναοί. Εκκλησίες, που μέσα τους βαφτιστήκαμε στη μαγεία της οθόνης, της συνεύρεσης, του μοιράσματος. Το Ιντεάλ ήταν το δικό μου αγαπημένο ξενυχτάδικο στην Αθήνα...
Εικόνα/Αρχείο: Χαρισιάδη, 1947
Η είδηση του οριστικού κλεισίματος του κινηματογράφου Ιντεάλ, στην Πανεπιστημίου, ήταν για μένα μάλλον αναμενόμενη. Μου είχαν φανεί οι προσπάθειες που είχαν γίνει για τη σωτηρία του μάλλον κάπως καταδικασμένες.
Για έναν κόσμο που μεγάλωσε σε πολυσινεμά και τώρα πια σε πλατφόρμες η είδηση μπορεί να μη λέει και τίποτε. Και το καταλαβαίνω.
Είναι δύσκολο να δεθεί κανείς με ένα απρόσωπο multiplex να δημιουργήσει μνήμες σε αίθουσες απελπιστικά ίδιες. Άλλωστε και οι συνθήκες από προβολή σε προβολή είναι τόσο αποστειρωμένες.
Για τη γενιά μου τα σινεμά ήταν ναοί. Όχι μόνο γιατί εκεί βαφτιστήκαμε σε εικόνες αλλά και γιατί εντός τους ζήσαμε σκηνές απείρου κάλους. Προέκταση όσων συνέβαιναν στην οθόνη. Μη σου πω και κομμάτι τους…
Οι πρώτες μου ανάλογες μνήμες ήταν στον Αστέρα της Τούμπας σε καμπόϊκα και Ζορό, Κυριακή πρωί παιδική, να γίνεται στην αίθουσα το έλα σώσε. Εκεί έσκασα στο σκοτάδι ένα ωραίο φιλί στο στόμα στο κορίτσι που ”τα είχαμε” στην έκτη που το θυμάμαι σαν όνειρο.
Ακολούθησαν στο γυμνάσιο κανονικές τελετουργίες στον Ηδονοβλεψία του Γκουσγκούνη στο Δίον όπου όλο το σχολείο ήταν έτοιμο να τον ρωτήσει: Που είναι τα πουλάκια σου Γκουσγκούνη; Και κείνος να απαντήσει όλο καμάρι: Νάτα τα πουλάκια μου!
Όμως τα ωραία μου βαφτίσια ήρθαν στα χρόνια του Πανεπιστημίου. Τις Παρασκευές. Όταν ανεβαίναμε από τα Πετράλωνα μεσάνυχτα και κάτι στην Ομόνοια και από κει στο Ιντεάλ για τις μεταμεσονύκτιες. Αληθινή μυσταγωγία με δυο ταινίες και άπειρο χαβαλέ που δεν ξέχασα ποτέ. Το ξημέρωμα του Σαββάτου να βγαίνουμε στην Πανεπιστημίου και ο κόσμος να κοιτάζει το πλήθος που είχε περάσει μια νύχτα θεϊκή. Και μετά τον ολοήμερο ύπνο για να ξαναβγούμε το βράδυ στα Εξάρχεια.
Το Ιντεάλ ήταν για μένα όχι μόνο τόπος κινηματογραφικής απόλαυσης αλλά και έμπνευσης για να ξεκινήσουμε δυο χρόνια μετά τις μεταμεσονύκτιες του Έσπερου στη Θεσσαλονίκη, που έχοντας τη φλόγα τις εξελίξαμε σε ένα πάρτι, που κράτησε μια πενταετία και ακόμα υπάρχει κόσμος που μου λέει πόσο του λείπει εκείνη η εποχή των σινεμάδων.
Τα σινεμά ήταν ναοί. Εκκλησίες, που μέσα τους βαφτιστήκαμε στη μαγεία της οθόνης, της συνεύρεσης, του μοιράσματος. Το Ιντεάλ ήταν το δικό μου αγαπημένο ξενυχτάδικο στην Αθήνα. Που μαζί με την Ίριδα με έκανε να λατρέψω τις εικόνες. Αιωνία του η μνήμη. 102 υπέροχα χρόνια τον συνοδεύουν…
