Ταινίες που αδικήθηκαν ενώ άξιζαν μια υποψηφιότητα στα φετινά Όσκαρ

Τα φετινά Όσκαρ είναι πολύ διαφορετικά από ό,τι έχουμε συνηθίσει, γράφοντας ιστορία με δύο γυναίκες, την Chloé Zhao και την Emerald Fennel, υποψήφιες για το Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας, τον Riz Ahmed να είναι ο πρώτος Μουσουλμάνος ηθοποιός με υποψηφιότητα στην κατηγορία Α’ Ανδρικού Ρόλου, τον Steven Yeun να είναι ο πρώτος Ασιάτης-Αμερικανός ηθοποιός με υποψηφιότητα στην ίδια κατηγορία και έχοντας γενικά περισσότερη ποικιλομορφία από ποτέ. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά βήματα που δείχνουν πως η Ακαδημία αλλάζει.

Μια ακόμη σημαντική αλλαγή στα φετινά Όσκαρ είναι ότι το «πάγωμα» πολλών παραγωγών μεγάλων στούντιο, έδωσε την ευκαιρία σε ανεξάρτητες παραγωγές να καταλάβουν θέσεις υποψηφιοτήτων.

Σίγουρα, στις φετινές υποψηφιότητες υπάρχουν πολλές σημαντικές και ευχάριστες εκπλήξεις, αλλά από την άλλη υπάρχουν και ταινίες που προσωπικά θεωρώ ότι αδικήθηκαν με αποτέλεσμα να μην τους δίνεται η δυνατότητα να διεκδικήσουν το χρυσό αγαλματίδιο.

1. I’m Thinking of Ending Things

Μια γυναίκα πηγαίνει με το αγόρι της στο σπίτι των γονιών του, παρά τους προβληματισμούς της για τη σχέση τους, και εγκλωβίζονται εκεί λόγω μιας χιονοθύελλας. Τότε, αρχίζει να έχει αμφιβολίες για όλα όσα πίστευε πως ήξερε.

Ο Charlie Kaufman είναι, πολύ αντικειμενικά, ο καλύτερος σεναριογράφος της τελευταίας εικοσαετίας. Ή και όχι. Είναι πάντως ο αγαπημένος μου. Η τελευταία του ταινία I’m Thinking of Ending Things, βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Iain Reid, κυκλοφόρησε στο Netflix το περασμένο Φθινόπωρο, αφήνοντας μια πλήρη σύγχυση και χιονοθύελλα αντιδράσεων στο πέρασμα της. Μια σουρεαλιστική, βαθιά υπαρξιακή ταινία, που, για να είμαστε ειλικρινής, απαιτεί την προσοχή του θεατή σε κάθε της δευτερόλεπτο. Κάτι που ίσως δεν έχουμε συνδέσει με το περιεχόμενο του  Netflix. Η ταινία θεωρώ ότι αδικήθηκε, τόσο από το κοινό, όσο και από τις κριτικές επιτροπές και κατά τη γνώμη μου άξιζε, τουλάχιστον, μια υποψηφιότητα στην κατηγορία Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και μια στην κατηγορία Α’ Γυναικείου Ρόλου για την Jessie Buckley.

2. The Forty Year Old Version

Μια θεατρική συγγραφέας, η Radha, προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει μια θεατρική επιτυχία πριν τα 40. Νιώθοντας καταπιεσμένη καλλιτεχνικά, επαναπροσδιορίζει τον εαυτό της ως ράπερ και βρίσκει την πραγματική της φωνή ανάμεσα στο χώρο του θεάτρου και της ραπ.

Μα τι ωραία, φρέσκια ταινία και τι κρίμα που δεν έλαβε την αναγνώριση που της αξίζει. Ανήκει σίγουρα στα φετινά highlights, όχι μόνο εντός Netflix, αλλά και γενικά. Είναι τρομερά αστεία, αυθεντική και αληθινή. Βασισμένη στη ζωή της Radha Blank, η οποία την έγραψε, την σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε. Εύκολα θα μπορούσε να βρίσκεται ανάμεσα στις υποψηφιότητες Α’ Γυναικείου Ρόλου (τουλάχιστον είναι υποψήφια στην αντίστοιχη κατηγορία των BAFTA), αλλά και στην κατηγορία Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.

3. Palm Springs

Δυο καλεσμένοι σε έναν γάμο, αναπτύσσουν μια ερωτική σχέση, παγιδευμένοι μέσα σε μια λούπα  και ζώντας την ίδια μέρα ξανά και ξανά και ξανά.

Η μέρα της Μαρμότας είναι ένα θέμα που χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά στον κινηματογράφο και, αν και κινδυνεύει να γίνει τετριμμένο, έχει δώσει την ευκαιρία να δημιουργηθούν πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες και σειρές (πχ Russian Doll). Το Palm Springs πατά σαφώς σε δρόμους οικείους της θεματικής αυτής, καταφέρνει όμως να παραμείνει αυθεντικό και φρέσκο, δίνοντας στην κατηγορία των Ρομαντικών Κομεντί μια ανανέωση και μια αναγκαία αναβάθμιση. Η ταινία είχε δύο υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες, τρείς νίκες και δύο υποψηφιότητες στα Critic’s Choice Awards και το σενάριο της ήταν υποψήφιο στα βραβεία του Σωματείου Αμερικανών Σεναριογράφων. Θα μπορούσε να είναι υποψήφιο και στην κατηγορία Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου στα Όσκαρ.

4. Never Rarely Sometimes Always

Λόγω μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, δύο δεκαεφτάχρονες κοπέλες ξεκινάνε ένα ταξίδι από τη Πενσυλβάνια στη Νέα Υόρκη, προκειμένου να βρουν ιατρική βοήθεια.

Από τις πιο αναγνωρισμένες ταινίες του ανεξάρτητου κινηματογράφου, το Never Rarely Sometimes Always υπήρξε αγαπημένο των κριτικών επιτροπών, αποσπώντας ένα μεγάλο αριθμό υποψηφιοτήτων και αρκετές νίκες, μεταξύ των οποίων και στο Φεστιβάλ Βερολίνου και το Sundance. Στα Ανεξάρτητα Βραβεία Spirit είναι υποψήφιο σε εφτά κατηγορίες. Η ταινία θίγει ένα φλέγον ζήτημα, που καλό είναι να ακούγεται όσο το δυνατόν περισσότερο, και το κάνει με έναν λιτό, όμως ταυτόχρονα δυνατό τρόπο.

5. I’m No Longer Here

Στο Μοντερέι του Μεξικού, μια ομάδα παιδιών περνά τις μέρες της χορεύοντας cumbia. Ύστερα από μια παρεξήγηση με μια συμμορία, ο αρχηγός της ομάδας, Ulises, αναγκάζεται να φύγει στη Νέα Υόρκη.

Η μεγαλύτερη μου απογοήτευση από τις υποψηφιότητες των φετινών Όσκαρ. Όταν έμαθα πως ήταν στο shortlist για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας ενθουσιάστικα. Είναι μάλλον από τις ταινίες που με άγγιξαν περισσότερο, σε σημείο που την είδα ξανά άλλες δύο φορές. Μια ταινία που ειλικρινά δε μπορούσα να πάρω το βλέμμα μου από την τηλεόραση, όχι γιατί έχει πλοκή ή suspense (που η αλήθεια είναι ότι δεν έχει), αλλά γιατί κατάφερε να με κάνει να εμπλακώ απόλυτα συναισθηματικά και να συνδεθώ με τον πρωταγωνιστή. Για μένα είναι μια πραγματική κινηματογραφική εμπειρία.

6. A Sun

Η ιστορία μιας οικογένειας με δύο γιούς, που ο ένας ετοιμάζεται να μπει στην ιατρική, ενώ ο άλλος σε φυλακή ανηλίκων, η ζωή της οποίας αναταράσσεται εξαιτίας των αποφάσεων που παίρνουν τα μέλη της και από ένα τραγικό γεγονός.

Σε αντίθεση με το I’m No Longer Here, που όσο και αν το ήθελα, είχα τις αμφιβολίες μου για το αν τελικά θα πάρει μια θέση ανάμεσα στις υποψηφιότητες, για το  A Sun ήμουν σίγουρη. Αν και είχε παραμείνει για αρκετό καιρό στην αφάνεια, από κάποια στιγμή και μετά έγινε το θέμα πολλών κινηματογραφικών συζητήσεων, λαμβάνοντας επαίνους σε κάθε μια από αυτές. Από την σκηνοθεσία και τη φωτογραφία, στις ερμηνείες των ηθοποιών, η ποιότητα της ταινίας φαίνεται σε όλες της τις πτυχές.

https://youtu.be/LBogLcE2wNQ

7. Babyteeth

Η Μίλα, μια σοβαρά άρρωστη έφηβη, ερωτεύεται τον Μόζες, που αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη των γονιών της, φέρνοντας τα πάνω κάτω στη ζωή της οικογένειας της.

Η ταινία αγαπήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας και η Shannon Murphy είναι δικαίως υποψήφια για το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στα BAFTA. Προσωπικά την βρίσκω μια από τις πιο όμορφα σκηνοθετημένες ταινίες φέτος και θα ήθελα η Shannon Murphy να διαγωνίζεται στην κατηγορία Καλύτερης Σκηνοθεσίας και στα Όσκαρ, αν και αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως υπερβολικά ιδεατό. Όπως και να έχει, από εδώ και πέρα θα έχω το νου μου για την επόμενη ταινία της, με τις προσδοκίες μου μεγάλες.

Κλείνοντας, έχω ένα ακόμη παράπονο από τις φετινές υποψηφιότητες. Μπορεί το Another Round να είναι υποψήφιο στην κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και ο Thomas Vinterberg στην κατηγορία Καλύτερου Σκηνοθέτη, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα, θα ήταν όμως ακόμα καλύτερα αν είχε και ο Mads Mikkelsen μια υποψηφιότητα στην κατηγορία Α’ Ανδρικού Ρόλου. Το βρίσκω οριακά άδικο, καθώς, κατά τη γνώμη μου, ο Mikkelsen συνέβαλε σημαντικά στο να έχει η ταινία το αποτέλεσμα που είχε και με την εξαιρετική του ερμηνεία της έδωσε μεγάλη δύναμη. Η τελευταία σκηνή είναι από τις αγαπημένες μου σκηνές φέτος και μια από τις πιο αξιομνημόνευτες της χρονιάς.

Δείτε Επίσης: