Βραβεία Ίρις 2022: Τα «Μαγνητικά Πεδία» η καλύτερη ταινία της χρονιάς

Πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης (8/6) η 13η απονομή των Βραβείων Ίρις στο Θέατρο Άλσος στο Πεδίον του Άρεως. 

Στη σκηνοθεσία της βραδιάς ήταν ο Στέργιος Πάσχος, με παρουσιαστές την Ηρώ Μπέζου και τον Γιάννη Παπαδόπουλο.

Καλύτερη ταινία της χρονιάς αναδείχτηκε τα «Μαγνητικά Πεδία».

Πρόκειται για την ελληνική ταινία-έκπληξη της χρονιάς. Το απίστευτα lo-fi ντεμπούτο του κομίστα Γιώργου Γούση ακολουθεί έναν άντρα και μια γυναίκα στη διάρκεια λίγων ημερών στην Κεφαλονιά καθώς συναντιούνται και χωρίς καλά-καλά να το καταλαβαίνουν, συνδέονται για ένα μικρό χρονικό διάστημα που θα μπορούσε να είναι και παντοτινό. 

Αυτοσχεδιασμοί, χιούμορ, αισθητική ελευθερία και απρόσμενος συναισθηματισμός σε μια ταινία που σάρωσε τα βραβεία στο τμήμα Film Forward του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ξεκίνησε τη διαδρομή της στις αίθουσες. (19 Μαϊου).

Τα υπόλοιπα βραβεία μοιράστηκαν σε διαφορετικές ταινίες – από τη «Σμύρνη μου Αγαπημένη» του Γρηγόρη Καραντινάκη που σάρωσε στις τεχνικές κατηγορίες κερδίζοντας συνολικά τέσσερα Ιρις (Ειδικών Εφέ, Ενδυματολογίας, Σκηνικών, Φωτογραφίας), την «Αγία Εμυ» της Αρασέλης Λαιμού που χάρισε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στην Αρασέλη Λαιμού και το Β’ Γυναικείο Ρόλο στην Ασμίν Κιλιπ, τη «Σελήνη, 66 Ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου που κέρδισε το Βραβείο Μοντάζ και αυτό του Α’ Ανδρικού Ρόλου για το Λάζαρο Γεωργακόπουλο, το «Monday» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου που κέρδισε το βραβείο Ιρις Καλύτερου Ηχου και την «Αγέλη Προβάτων» που χάρισε στον Αρη Σερβετάλη το Βραβείο Ιρις Β’ Ανδρικού Ρόλου.

Τα τιμητικά βραβεία – όλο συγκίνηση αλλά και σοφία από τις έμπειρες παραλήπτριες τους – δόθηκαν φέτος στην Ξένια Καλογεροπούλου και τη μακιγιέζ Αργυρώ Κουρουπού, για τη συνολική προσφορά τους.

Η Ξένια Καλογεροπούλου κατά την βράβευση της, είπε:

«Είναι πολύ τιμητικό αυτό το βραβείο και με συγκινεί πάρα πολύ. Αγαπώ πάρα πολύ το σινεμά, κατ’ αρχήν σαν θεατής και μου λείπει πάρα πολύ γιατί τώρα δεν μπορώ να το δω, μόνο να το ακούω. Για τις παλιές ταινίες, η χαρά μου ήταν ν’ αυτοσχεδιάζω με τους κωμικούς ηθοποιούς. Στα μελό είχα ένα πρόβλημα, δεν ακουμπούσαν μέσα μου, δεν τα πίστευα. Στεκόμουν μπροστά στην κάμερα με το κολλύριο να τρέχει από τα μάτια μου. 

Ήθελα στις ταινίες να είμαστε μια ομάδα, να δουλεύουμε μαζί, να έχουμε ένα σκοπό. Την ομαδική δουλειά την έζησα μετά τα 70 μου, κοριτσάκι ακόμα, γύρισα το “Πριν τα Μεσάνυχτα” κι ήταν για μένα αποκάλυψη αυτό ακριβώς. Μου άρεσε ο ρόλος αλλά είπα στον Λινκλέιτερ ότι μπορούσα να τον γράψω καλύτερα κι έτσι κι έγινε. Τρεις μέρες πρόβα, τρεις μέρες γύρισμα, για πρώτη φορά όταν κάναμε μια διακοπή συζητούσαμε για την ταινία, όχι για το τι θα φάμε, για τα οικογενειακά μας. 

Με συγκίνησε πάρα πολύ, αυτό το ξαναβρήκα στον “Απόστρατο” του Ζαχαρία Μαυροειδή, όπου εγώ έχω ένα πάρα πολύ μικρό ρόλο αλλά αισθάνθηκα ότι ήμασταν μια ομάδα, που καταλάβαινε τι προσπαθούσε να κάνει. Κι άλλη μια φορά μια ταινία μικρού μήκους που γύρισα με τη Στέλλα Σερέφογλου – αυτές τις τρεις φορές έζησα αυτό που ονειρευόμουν να γίνεται στο σινεμά, να είμαστε μαζί. Ήθελα να το γνώριζα νωρίτερα, γιατί τώρα δεν έχω πολύ καιρό μπροστά μου. Τώρα η δουλειά στο σινεμά γίνεται αλλιώς, γίνεται έτσι όπως μου αρέσει. Εύχομαι ο κινηματογράφος να γίνει όλο και καλύτερος επειδή, ακριβώς, γίνεται μ’ αυτό τον κόσμο. Εύχομαι όλα να πάνε πολύ καλά και να βγουν ωραίες ταινίες».

*με πληροφορίες από flix.gr