Αγοράζοντας βινύλια και πικάπ: Μία τάση που συνεχίζει να απογειώνεται

Σε μικρά στενά, στο απόκεντρο στη Θεσσαλονίκη, πέφτει το μάτι σου επάνω σε μικρά μαγαζιά, βιβλία σκονισμένα 2 ευρώ, και κάτω στο πάτωμα, τεράστιες κούτες και καλάθια με δίσκους μεταχειρισμένους, μερικοί σε άριστη κατάσταση και άλλοι ελαφρώς γρατζουνισμένοι.

Όλα τα πράγματα έχουν ανάγκη για μία δεύτερη ζωή, εξάλλου η τάση του second hand, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί και πια έχει ριζώσει στην κουλτούρα των νεότερων παιδιών! Κάπως έτσι, το πικάπ ξαναζωντάνεψε, εξελίχθηκε και πλέον υπάρχει σχεδόν σε όλα τα σπίτια.

Τα 80’s ένας δίσκος μπορεί να κόστιζε και 60 ευρώ, αυτή την στιγμή ωστόσο, η τιμή τους έχει κατέβει περίπου 20 ευρώ, σύμφωνα με πωλητές της Θεσσαλονίκης. Λόγου χάριν μπορείς να βρεις έναν δίσκο της Arianna Grande, που μόλις κυκλοφόρησε, μόλις 44.50 ευρώ. Είναι αρκετοί επίσης, οι μουσικοί και οι παραγωγοί που επέστρεψαν στις εκδόσεις των βινυλίων και αυτό διότι παρουσιάζεται μία αύξηση στην ζήτηση αυτών, κυρίως όπως εξηγούν οι πωλητές από νέα παιδιά. Επίσης, αυτή την στιγμή, υπάρχουν δίσκοι μεταχειρισμένοι σε εξαιρετική κατάσταση τους οποίους, μπορείς να αγοράσεις μόλις 5 ευρώ, να προμηθευτείς δηλαδή, 10 δίσκους, στην τιμή του ενός καινούριου.

Υπάρχει κάτι μαγικό στο να κρατάς έναν δίσκο βινυλίου στα χέρια σου. Ίσως είναι το βάρος του, η αίσθηση του χαρτονιού από το εξώφυλλο ή ακόμα και η μυρωδιά του παλιού βινυλίου που σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή. Και παρά την ακατάπαυστη πρόοδο της τεχνολογίας, οι νέοι φαίνεται να έχουν ανακαλύψει ξανά αυτή τη μαγεία, φέρνοντας πίσω στη μόδα τα πικάπ και τους δίσκους βινυλίου.

 Ο κ. Παύλος, ιδιοκτήτης καταστήματος μεταχειρισμένων δίσκων στην Θεσσαλονίκη αναφέρει πως: “Oι δίσκοι βινυλίου, προσφέρουν μια αίσθηση αυθεντικότητας και δεσμού με τη μουσική. Κάθε δίσκος είναι ένα φυσικό αντικείμενο που μπορείς να κρατήσεις, να αγγίξεις και να εκτιμήσεις. Αυτή η αίσθηση του “πραγματικού” κάνει τη μουσική εμπειρία πιο προσωπική και συναισθηματική. Η διαδικασία του να βάζεις έναν δίσκο στο πικάπ και να κατεβάζεις προσεκτικά τη βελόνα είναι μια τελετουργία που απαιτεί προσοχή και σεβασμό και τώρα τελευταία έχουν αρχίσει και οι νέοι να την εκτιμούν κι αυτό πραγματικά μου κάνει εντύπωση!

Η αναμονή για τον ήχο της πρώτης νότας καθώς η βελόνα αγγίζει το βινύλιο είναι ανεπανάληπτη. Αυτός ο τρόπος ακρόασης δημιουργεί μια βαθύτερη σύνδεση με τη μουσική, ακούς τον τελευταίο ήχο της μελωδίας και την τελευταία νότα του συνθέτη. Αυξήθηκαν οι πωλήσεις από τους νέους πράγματι το τελευταίο διάστημα, αυτό συνέβη διότι, έχουν βγει στην αγορά pick up αναλογικά, που συνδέονται με το κινητό που ο ήχος τους έρχεται και κουμπώνει στο σήμερα, σε προσιτές τιμές, με ενσωματωμένα ηχεία. Υπάρχουν πικάπ και στα 44 ευρώ ακόμη. Αυτή είναι η νέα φιλοσοφία. Επίσης, οι νέοι προτιμούν τους μεταχειρισμένους δίσκους λόγω κόστους. Ακούνε έντεχνα και κάποια παλιά rock και pop συγκροτήματα.”

O κ. Γ. ιδιοκτήτης παλαιοπωλείου στην Θεσσαλονίκη από την πλευρά του σχολιάζει πως: “Οι νέοι σήμερα δείχνουν έντονο ενδιαφέρον για τη ρετρό αισθητική, είτε αυτό αφορά τη μόδα, τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων ή τη μουσική. Τα πικάπ και οι δίσκοι βινυλίου ενσωματώνουν αυτή τη νοσταλγία για τις περασμένες δεκαετίες, προσθέτοντας έναν αέρα κλασικής κομψότητας σε οποιοδήποτε χώρο. Η ίδια η πράξη της αναζήτησης και της αγοράς δίσκων σε παλαιοπωλεία ή δισκοπωλεία είναι μια εμπειρία που συνδυάζει την αναζήτηση του θησαυρού με την ανακάλυψη σπάνιων και αξέχαστων μουσικών κομματιών. Έρχονται πιτσιρίκια στο μαγαζί και μου λένε ότι η ποιότητα του ήχου από τους δίσκους βινυλίου είναι καλύτερη από τα ψηφιακά μέσα.

Και παθαίνω την πλάκα μου γιατί οι παλιοί καταφέραμε να περάσουμε τα ακουστικά αυτιά μας στους νεότερους κι αυτό είναι σπουδαίο. Είχε έρθει τις προάλλες ένα κορίτσι 20 χρονών και έψαχνε απεγνωσμένα να βρει τον δίσκο “Ξημερώνει” της Χάρις Αλεξίου, είναι κι ένας τρόπος για να μένουν ζωντανοί παλιότεροι καλλιτέχνες της γενιάς μας και να ακούγονται ξανά και ξανά από τα παιδιά. Οι μεταχειρισμένοι δίσκοι στα δισκάδικα έχουν πέσει πολύ σε αξία, βέβαια, παίζει ρόλο και η κατάσταση τους. Αν δηλαδή ο δίσκος είναι γρατζουνισμένος και το εξώφυλλο του έχει σκιστεί η τιμή του πέφτει. Αλλά, πιστεύω πως αυτό είναι το νόημα, να ψάχνεις να βρίσκεις μεταχειρισμένα πράγματα που κάποτε ανήκαν σε κάποιον άλλον. Έρχονται νέα παιδιά και αγοράζουν και τους χαίρομαι πολύ!”

Ο Πέτρος αγόρασε πικάπ φέτος, και όπως λέει ήταν μία από τις καλύτερες επενδύσεις που έχει κάνει: “Στο πατρικό μου είχαμε πικάπ και ο πατέρας μου ήταν τρελαμένος με τους δίσκους, έκανε συλλογή. Στο σαλόνι μας υπήρχε μία μεγάλη ραφιέρα κατηγοριοποιημένη με δίσκους ανά είδος, νομίζω πως από εκεί κόλλησα το μικρόβιο! Όταν μπήκα στο δικό μου σπίτι ξεκίνησα να μαζεύω χρήματα για να πάρω ένα πικάπ εξελιγμένης τεχνολογίας, κόστους 220 ευρώ με ενσωματωμένα ηχεία. Ήταν το καλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου! Ο ήχος που βγάζει ο δίσκος, δεν συγκρίνεται με κανέναν ακούς μέχρι και την τελευταία πνοή του καλλιτέχνη.

Έχω καινούριους δίσκους από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, όμως προτιμώ τους μεταχειρισμένους. Μου αρέσει πολύ να πηγαίνω βόλτα στα δισκάδικα και να ψάχνω με τις ώρες, στην Θεσσαλονίκη εξάλλου έχουμε και πολλά. Εκεί μέσα, πραγματικά, μπορείς να βρεις τα πάντα, από Beatles μέχρι Άννα Βίσση. Ας πούμε πως είναι κάτι σαν χόμπι. Το πίκαπ το έχω στο σαλόνι και έχω αποκτήσει μαζί του μία άλλη σχέση. Ξυπνάω το πρωί βάζω μία κούπα καφέ κι ανάλογα την διάθεση μου βάζω και τον δίσκο στην βελόνα, κάθομαι στην πολυθρόνα από δίπλα και χαζεύω τους κύκλους που κάνει το βινύλιο μέχρι να φύγω, αυτό μου το μετέφερε ο μπαμπάς μου. Γενικά όμως, όλοι μου οι φίλοι έχουν αρχίσει και παίρνουν πικάπ γιατί πλέον είναι φθηνά και σαν χόμπι η αλήθεια είναι πως δεν κοστίζει πολύ, οπότε συχνά ανταλλάσσουμε και δίσκους μεταξύ μας.”

Το αγόρι της Eλεάνας της πήρε δώρο πικάπ στα γενέθλια της: “Είναι κάτι που ζήλευα πολύ από τους φίλους μου κι αυτό συνέβαινε λόγω του ήχου και λόγω της αισθητικής. Δεν είχαμε στο πατρικό μου, είχε όμως ο θείος μου στο σπίτι του, πάνω σε μία αντίκα και κρεμασμένα στον τοίχο βινύλια, πάντα με ενθουσίαζε, αλλά ποτέ δεν το είχα ψάξει γιατί θεωρούσα πως ήταν ακριβό σπορ. Μέχρι που μία μέρα χωθήκαμε με το αγόρι μου σε ένα βιβλιοπωλείο και βρήκα έναν δίσκο της Μέριλιν Μονρό με ένα απίστευτο εξώφυλλο που κόστιζε μόλις 7 ευρώ. Τον αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη, μπορεί να μην είχα πικάπ, όμως ο δίσκος αυτός ήταν κόσμημα και όντως τον βάλαμε σαν διακοσμητικό σε ένα ράφι στο σαλόνι, έπειτα από αυτή την βόλτα πάντοτε έριχνα κλεφτές ματιές στα παλαιοπωλεία και έλεγα στο αγόρι μου ότι αν είχαμε πικάπ θα ήμουν φτωχή.

Μέχρι που μου έφερε ένα ε και αυτό ήταν, καθιερώσαμε κάθε Σάββατο πρωί τις βόλτες στα δισκάδικα μέχρι που αναγκαστήκαμε να πάρουμε μία ολόκληρη βιβλιοθήκη γι αυτά. Έμαθα να ξεχωρίζω τον ήχο κι αυτό γιατί σε ορισμένα τραγούδια που ακούω από το κινητό δεν παρατηρούσα ποτέ τις νότες και τον ήχο ενώ τώρα ας πούμε πως όλα είναι πιο καθαρά, όσον αφορά την τονικότητα και τις μελωδίες. Προτιμούμε τους μεταχειρισμένους, γιατί κοστίζουν λιγότερο και γιατί μας αρέσει να ψαχουλεύουμε και να βρίσκουμε διαμάντια. Έχουμε καινούριους δίσκους, νομίζω 5 και είναι όλοι από μουσικούς που αγαπάμε και τους θέλαμε απεγνωσμένα. Η τελευταία αγορά που κάναμε ήταν το ΑΝΙΜΕ του Φοίβου Δεληβοριά. Είμαι πλέον δεμένη συναισθηματικά με το πικάπ, μου φέρνει μία νοσταλγία που την είχα ανάγκη και μία αυθεντικότητα ως προς την μουσική! Επίσης, κακά τα ψέματα, είναι ένα από τα πιο κομψά πράγματα που υπάρχουν αυτή την στιγμή μέσα στο σπίτι μας ακόμη και τους δίσκους μας τους έχουμε πάνω σε καβαλέτα στον τοίχο, κι αυτό εγώ το απολαμβάνω.”