«Δεν είναι καμιά σοπράνο να κλαψουρίζει, έτσι είμαστε εμείς οι βαριές φωνές»
Η Βίκυ Μοσχολιού μέσα από τις λέξεις της μέτζο σοπράνο Μαργαρίτας Συγγενιώτου
Λέξεις: Μαργαρίτα Συγγενιώτου
Συνήθως απέχω από αφιερώματα με αφορμή τον θάνατο ενός καλλιτέχνη, αλλά η Μοσχολιου, που πέθανε σαν σήμερα, είναι από τις τραγουδίστριες που με έμαθαν να τραγουδάω. Ναι, κι ας είμαι “του κλασσικού”, ας έμαθα γράμματα στα ωδεία και στη μελέτη των μεγαθηριων της μουσικής ιστορικής παράδοσης.
Η γείωσή της με τις λέξεις, το δόσιμο της φωνής, είναι κοινά χαρακτηριστικά ο, τι κι αν τραγουδάει κανείς.
Διαλέγω αυτό το διαμάντι του Άκη Πάνου, το τραγούδι που ξεκινάει με επίρρημα. Καμία κλάψα, κανένας οίκτος, μόνο λεβεντιά, θάρρος για το συναίσθημα. Δεν είναι καμιά σοπράνο να κλαψουρίζει, έτσι είμαστε εμείς οι βαριές φωνές, ντανες.
“Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας δούνε παρέα
Επερασαμε ωραία λίγες ώρες μαζί”
(“Κι αν εσύ το ξεχάσεις, η ζωή στο θυμίζει
Και πεθαίνει η αγάπη και σωπαίνει η καρδιά.”
Τι μελόδραμα!)
*Η Μαργαρίτα Συγγενιώτου είναι τραγουδίστρια όπερας
