Elvis Presley: Ο λαθρεπιβάτης του αµερικάνικου οvείρου

Μικρός, ήθελε ποδήλατο, αλλά του πήραν κιθάρα. Ο νεαρός που τραγουδούσε στη χορωδία της εκκλησίας, λατρεύτηκε όσο κανένας. Προκάλεσε φρενίτιδα µε τη ζωή και τον θάνατό του, τον οποίον δεν αποδέχθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. 25 χρόνια αφότου πέρασε στην αθανασία, η Αµερική τύπωσε δολάριο µε το πρόσωπό του! Πέθανε σαν σήμερα πριν 40 ακριβώς χρόνια…

Η πρώτη φορά στην ιστορία της Αµερικής που κυκλοφόρησε ένα δολάριο, το οποίο δεν είχε τυπωμένο πάνω του το πρόσωπο του Τζορτζ Ουάσινγκτον, ήταν γεγονός. Βεβήλωση; Κάθε άλλο. Η πολιτεία του Μέμφις τίμησε τον μεγαλύτερο θρύλο της αμερικάνικης ιστορίας, ακριβώς εικοσιπέντε χρόνια από τον θάνατό του. Έχουν προηγηθεί η έκδοση γραμματοσήμου, η πώληση περισσότερων του ενός δισεκατομμυρίου δίσκων του, τριάντα μία ταινίες, οι 600 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο στον τόπο που έζησε τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής του, οι πλαστικές εγχειρίσεις δεκάδων ανθρώπων, ανάμεσά τους και μιας γυναίκας, που ήθελαν να του μοιάσουν και η μόνιμη αίσθηση πως ο «βασιλιάς» ζει. Το πιστεύει ένας στους πέντε αμερικάνους! Ίσως γι’ αυτό στο ετήσιο Candlelight Vigil, κάθε 16η Αυγούστου, στις 9 το βράδι, έξω από το σπίτι του, χιλιάδες άνθρωποι συναντιούνται σιωπηλοί κρατώντας κεριά και προσεύχονται περπατώντας, να γυρίσει.

Η γέννηση του θρύλου

Στις 8 Ιανουαρίου του 1935 στο Τούπελο του Μέμφις, η Γκλάντις Πρίσλεϊ παντρεμένη με τον μικρότερό της, Βέρνον, έναν μονόχνωτο άνθρωπο, έφερε στον κόσμο δύο δίδυμα, ένα από τα οποία ήταν νεκρό. «Το ζωντανό μου παιδί θα πάρει όλη η δύναμη και των δύο» είπε μόλις το αντίκρισε και έθαψε το άλλο σε ένα κουτί παπουτσιών τυλιγμένο με κόκκινη κορδέλα. Το πατρικό του ήταν μια ξύλινη παράγκα 40 τετραγωνικών. «Θέλω να γίνεις επιπλοποιός και να πουλάς λαμπατέρ» είπε στον Άαρον Έλβις σε πολύ τρυφερή ηλικία. Τον μεγάλωσαν με τις αυστηρές αρχές του Νότου και μια έντονη θρησκοληψία. Τραγουδούσε συχνά σε εκκλησιαστικές χορωδίες. Επιθυμούσε πολύ ένα ποδήλατο, αντ’ αυτού του πήραν μια κιθάρα. Στα οκτώ του χρόνια κέρδισε πέντε δολάρια σε έναν σχολικό διαγωνισμό τραγουδιού, ενώ στα 19 του χτύπησε την πόρτα της «Sun Recods» και ζήτησε την άδεια να ηχογραφήσει ένα τραγούδι για τη μητέρα του που λάτρευε μέχρι το τέλος και εξαρτιόταν από αυτή. Οι ηχογραφήσεις συνηθίζονταν πολύ. Αν πλήρωνες την κοπή του δίσκου, το κόστος ήταν 4 δολάρια. Αυτό ήταν η αρχή για τον νεαρό φορτηγατζή που ντυνόταν με μαύρα και ροζ ρούχα. Τον δίσκο άκουσε ο ιδιοκτήτης της εταιρείας, ο πασίγνωστος Σαμ Φίλιπς, και κατάλαβε πως έπεσε σε φλέβα χρυσού και τον πλάσαρε στην αρχή σαν καλλιτέχνη της κάντρι. Όταν πρωτοπαίχτηκε από το ραδιόφωνο, έγινε πανηγύρι.

Στις 8 Ιουλίου του 1954 έδωσε την πρώτη του συνέντευξη και όλα είχαν αρχίσει. Οι ταινίες, οι συναυλίες και οι πωλήσεις των δίσκων του έγιναν αντικείμενο μελέτης της ιστορίας. Ο ίδιος δήλωνε πως το μόνο που τον απασχολούσε ήταν να παραμείνει ο εαυτός του. Κάθε εμφάνισή του στην τηλεόραση ήταν ένα εγκεφαλικό για τη συντηρητική Αμερική. Το 1957 πήγε φαντάρος στη Γερμανία. Υστερικά χρόνια για τους θαυμαστές του. Γνώρισε την Πρίσιλα. Η επιστροφή του ήταν θριαμβευτική.

Το ιδιαίτερο βασίλειο

Το σπίτι του, η θρυλική Graceland, που πήρε το όνομά της από την Γκρέις Τουφ, θεία του πρώτου ιδιοκτήτη, αγοράστηκε το 1957, όταν επέστρεφε από το Χόλιγουντ στην Καλιφόρνια με το τρένο. Το τίμημα, 100.000 δολλάρια. Έχει 23 δωμάτια με δημοφιλέστερο για τον ίδιο εκείνο των γονιών του. Φέρει τη σφραγίδα της υπερβολής της εποχής. Χτισμένο σε ένα λόφο, πάνω σε κολόνες και γεμάτο κιονόκρανα. Μια γαλάζια κρεβατοκάμαρα – φετίχ, με μαύρα έπιπλα, καθρέφτες και χαλιά, χρώματα που άλλαζαν ανάλογα με τις διαθέσεις και τις εποχές, ένα δωμάτιο ζούγκλα για ξεκούραση και πολλά άλλα ακραία. Φτιάχτηκε στο πρότυπο των σπιτιών των αστικών δραμάτων με τη Λάνα Τέρνερ, ενώ κράτησε κάτι από την αγροτική του καταγωγή στο πίσω μέρος του σπιτιού, όπου του άρεσε να απλώνει τη μπουγάδα, ενώ στα πόδια του έπαιζαν πάπιες!

Στις ντουλάπες εξωφρενικά κοστούμια, που τα ονόμαζε «τρελός τίγρης», «μεξικάνικο ηλιακό ρολόι», «προϊστορικό πουλί». Έξω στον δρόμο παρκαρισμένη μια «κάντιλακ» ροζ, που έκανε δώρο στη μητέρα του, η οποία, όμως, δεν ήξερε να οδηγεί, και μια άλλη χρυσή, πασπαλισμένη με διαμάντια και λέπια φωσφοριζόντων ψαριών από θάλασσες της Ανατολής, που είχε στον ουρανό της χρυσούς δίσκους. Κιτς; Απλώς, Έλβις. Ή όπως έγραψε το «Newsweek», «αυτός ο τύπος έμοιαζε σαν μια κανάτα με κρασί από καλαμπόκι σε ένα πάρτι με σαμπάνιες».

Show business

Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλει σε πολύ µεγάλο βαθµό την επιτυχία του είναι ο αποκαλούµενος και συνταγµατάρχης, Τοµ Πάρκερ, που φρόντισε για τη συντήρηση του µύθου πολλά χρόνια µετά τον θάνατό του. Αν σκεφτείς ιδιαίτερα ότι ήδη από το 1957 πωλoύνταν στην αγορά περίπου 40 προϊόντα Έλβις, από κολόνιες µέχρι τσιχλόφουσκες… Παπατζής σε λούνα παρκ, στην αρχή, έβαλε σκοπό της ζωής του να τον κάνει θεό, µε το αζηµίωτο, βέβαια, αφού έφτασε το ’60 να παίρνει το 50 των εισπράξεών του. ‘Ισως, γι’ αυτό τον υποχρέωνε να κάνει περίπου 150 εµφανίσεις τη χρονιά. Μετανάστης παράνοµος ο ίδιος, φρόντισε να µη βγει ποτέ από τη χώρα, απαγορεύοντας και στον Έλβις να ταξιδεύει, πλην µιας περιοδείας στον Καναδά. Κάποτε, ο «βασιλιάς» αποφάσισε να δείξει ένα πολιτικοποιηµένο προφίλ και συναντήθηκε στις  21 Δεκεµβρίου του ’70 µε τον πρόεδρο Νίξον, όπου µιλώντας για το πρόβληµα των ναρκωτικών, άρθρωσε την αµίµητη ατάκα: «Τα τελευταία δέκα χρόνια µελετάω την κουλτούρα των ναρκωτικών». Ο Νίξον κάποια στιγµή αργότερα θέλησε να οργανώσει µια συναυλία και να τον καλέσει να παίξει. Στο τηλέφωνο απάvτησε ο δαιµόνιος Πάρκερ και είπε στον εµβρόντητο πρόεδρο: «Λυπάµαι πολύ, ο Έλβις δεν παίζει ποτέ δωρεάν, η ταρίφα είναι 25 χιλιάδες δολάρια, ειδική τιµή για τον πρόεδρο». Παρ’όλα αυτά αρεσκόταν να µοιράζει δώρα σε φτωχούς θαυµαστές του, από ένα ρολόι έως µια «κάντιλακ», αν του έκανε κέφι.

Ο γάµος του µε την Πρισίλα Μπολιέ ήταν ένα από εκείνα τα στοιχεία της ζωής του που µάλλον µπερδεύουν παρά ξεδιαλύνουν το παζλ. Έγινε τον Μάιο του ’67 σε µια σουίτα ξενοδοχείου στο Λας Βέγκας, όπου πήγαν και οι δύο µε έντονα βαµµένο µαλλί. Εκεί στο Λας Βέγκας το 1967 τραγουδώντας για µια ακόµη φορά το «Αre you lonesome tonight», έβαλε δυνατά γέλια και είπε: «Δεκαπέντε χρόνια τώρα κρατιέµαι να µη µε πιάσουν τα γέλια». Το 1968 γεννήθηκε η κόρη τους, Λίζα Μαρί, και πέντε χρόνια µετά χώρισαν. Εκείνη βρήκε την ευκαιρία να ξεσπαθώσει λέγοντας πως κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή έβαζε στο παντελόνι του το ρολό από το χαρτί τουαλέτας ή ένα λαγοπόδαρο για να µοιάζει προικισµένος. Εκείνος άκουγε απαθής. Προσπάθησε να την ξεπεράσει µε τη νεαρή Τζίτζερ Άλντεν, στην οποία πρόσφερε τα πάντα, αρκεί να τον παντρευόταν, και αργότερα µε την Αλίσια Γκέρσουιν, που, όµως, έφυγε γρήγορα από κοντά του τροµαγμένη από την υπερβολική κατανάλωση ναρκωτικών. Μεσολάβησαν δεκάδες νεαρές γκρούπι, έτοιµες για όλα που, όµως, απογοητεύονταν από την αδυναµία του να τις ικανοποιήσει ερωτικά εξαιτίας των προβληµάτων υγείας. Νοσηλεύτηκε πολλές φορές µε πνευµονία, ηπατίτιδα, πλευρίτιδα και πολλές άλλες αρρώστιες, που έπλητταν τον ευάλωτο οργανισµό του.

Το χλωµό τέλος

Η περίοδος της πτώσης θεωρείται η εποχή από το ’69 µέκρι το ’77. Ο παχύσαρκος νεαρός, που ελάχιστα θύµιζε το σέξι σύµβολο που κουνούσε προκλητικά τους γοφούς, ήταν πια σκιά του εαυτού του. Έπαιζε σε αδιάφορες ταινίες, εµφανιζόταν σε παρακµιακά καζίνο του Βέγκας, φορώντας τα κοστούµια – χριστουγεννιάτικα δέντρα του Τόνι Άλαµο, κατανάλωνε µανιωδώς αλκοόλ και ναρκωτικά, εξασκoύνταν αποτυχηµένα στο καράτε, φιλοσοφούσε και περίµενε στωικά το τέλος. Πού και πού ερχόταν στο µυαλό του κάποια εξωφρενική επιθυµία, όπως το να φάει ένα χάµπουργκερ που του είχε αρέσει κάποτε στο Κολοράντο, οπότε έπαιρνε το τζετ που διέθετε µαζί µε τους φίλους του, πήγαιναν επί τόπου, το δοκίµαζαν και επέστρεφαν.

Πολλοί παροµοιάζουν αυτή την εποχή µε m ζωή των γάλλων καταραµένων ποιητών. Τις τελευταίες µέρες αναµείγνυε βαρβιτουρικά, ηρεµιστικά και αλκοόλ σε ένα θανατηφόρο κοκτέιλ και οι σωµατοφύλακές του, που αυτοαποκαλούνταν «lifers», έµεναν πλάι στο κρεβάτι του µε βάρδιες για τον φόβο µιας εκτροπής. Έτρωγε ακατάπαυστα trash food, µεγάλα παγωτά και γλυκίσµατα, και µετά ζητούσε επίµονα τις δόσεις του. Έπεφτε σε λήθαργο, ξυπνούσε και η διαδικασία επαναλαµβανόταν. Απλώς, όλα αυτά τα ναρκωτικά καταναλώνονταν πάντα µε την επίβλεψη του γιατρού και όταν οι συνταγές ξεπερνούσαν το όριο που επιτρέπει ο νόµος, το αεροπλάνο του πετούσε σε άλλες πολιτείες, για να τα φέρει. Βουτούσε βαµβάκια µε υγροποιημένη κοκαΐνη στη µύτη του και έλεγε: «Καλύτερα να είµαι φυτό παρά µίζερος». Ο «βασιλιάς» πέθανε πάνω σε έναν ιδιαίτερο θρόνο. Σε µια φερ-φορ-ζε λεκάνη τουαλέτας, διαβάζοντας ένα παραθρησκευτικό βιβλίο, στις 16 Αυγούστου του 1977. Φορούσε µπλε πιτζάµες, ήταν 130 κιλά, τον βρήκε ο γιατρός του Γιώργος Νικολόπουλος σφηνωµένο, ο άνθρωπος που του είχε δώσει συνολικά 19.000 χάπια. Σε όλο τον δρόµο προς το νοσοκοµείο ο γιατρός φώναζε παρακλητικά: «Ανάσανε, ρε Πρίσλεϊ, ανάσανε». Λίγες µέρες πριν είχε εξοµολογηθεί: «Κουράστηκα να είµαι ο Έλβις Πρίσλεϊ».

Η µετά θάνατον ζωή

Πού βρίσκεται, όµως, ο «βασιλιάς»; Εφόσον υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που υπoστηρίζoυν πως είναι ζωντανός, χιλιάδες είναι και οι ερµηνείες για το πού βρίσκεται. Ζει σε ένα τροχόσπιτο στη Φλόριντα, κυκλοφορεί στο µουσείο της Μαντάµ Τισό, πουλά φιστίκια στο στάδιο Τάιγκερ στο Ντιτρότ, έχει απαχθεί από εξωγήινους, είναι παντρεµένος µε µια µαύρη χοντρή κυρία που τραυλίζει, είναι µερικά από τις εικασίες που κυκλοφορούν στην Αµερική.

Στη Ρουµανία ένας άνθρωπος ισχυρίζεται πως ζει στα υπόγεια του Curtea Veche στο Βουκουρέστι και τραγουδά τις νύχτες της Τρίτης το «Ιn the getto». Πολλοί ισχυρίζονται πως έχει απαχθεί από µυστικές υπηρεσίες και οι περισσότεροι πως βρίσκεται κάπου κρυµµένος και διασκεδάζει µε όλους εµάς που τον θεωρούµε νεκρό. Οι δεκάδες διαγωνισµοί σωσιών του, που γίνονται κάθε χρόνο σε όλο τον κόσµο, παρουσιάζουν κάθε λογής αντίγραφα. Καθαρόαιµα, drag queens, χοντρούς που τον µιµούνται στα τελευταία του, ιπτάµενους, γυµνούς και ό,τι άλλο µπορείτε να φανταστείτε. Υπάρχουν εκατοντάδες ιστοσελίδες που εξετάζουν την κατάληξή του. Όπως υπάρχει και η εκκλησία του Έλβις στο Πόρτλαντ του Όρεγκον, για τους πιστούς της θρησκείας του, και άλλες τρεις εκκλησίες αλλού. Ειδικοί εξετάζουν χρόνια τώρα τις ομοιότητές του µε τον Ιησού, τουτίζοντας την Αγία Τριάδα µε το τρίο που ξεκίνησε ο ίδιος και άλλα τέτοια γραφικά.

Τέλος, η οργάνωση «Αµερικανοί για την κλωνοποίηση του Έλβις» θα προσπαθήσει να τον κλωνοποιήσει! Στο ίντερνετ πωλούνται τα πάντα. Από σπόρους μιας λεύκας, που είχε στον κήπο του, η αντζέντα του, το πιάνο του, εισιτήρια για εικονικές συναυλίες, ή ακόμη μπορείτε απλώς να συνομιλήσετε μαζί του στο www.elvispresleyonline.com. Περίπου δέκα άνθρωποι τηλεφωνούν κάθε μέρα στο σπίτι του και τον ζητούν. Περισσότερα από 75 εκατομμύρια δολάρια εισπράττει ετησίως η πρώην γυναίκα του από τις μπίζνες στο όνομά του. Αυτή εν ολίγοις είναι η ιστορία του μεγαλύτερου μύθου στην ιστορία της μουσικής. Κάθε φορά που προσπαθεί κάποιος να την διηγηθεί, νέες λεπτομέρειες κάνουν το αποτέλεσμα πιο εντυπωσιακό.