Η Ευανθία Ρεμπούτσικα κάνει όνειρα από τη μέρα που γεννήθηκε

Όταν μιλάς με την Ευανθία Ρεμπούτσικα, είναι σαν να ακούς τη μουσική της κι όταν ακούς τη μουσική της, είναι σαν να ακούς να σου λέει λέξεις. Ίσως αυτό να ξεχωρίζει στην σπουδαία μουσικό και συνθέτρια και ο κόσμος την αγαπάει τόσο. Αυτά τα όρια μεταξύ του ανθρώπινου και του καλλιτεχνικού που μοιάζει να έχει πλέξει μεταξύ τους και να έχει εφεύρει έναν επιπλέον τρόπο επικοινωνίας με το κοινό της. Βραβεία, soundtracks, προσωπική δισκογραφία, συναυλίες, ταξίδια, διεθνή αναγνώριση, φωνές και χειροκροτήματα είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν την πορεία της στη μουσική.

Ο μπαμπάς της, ήταν ιδιοκτήτης κινηματογράφου και αυτή μαζί με τα αδέρφια της (την Ιωάννα, τον Πλούταρχο και την Μαρία), μεγάλωσαν μέσα σε αυτόν τον χώρο που ταινίες, μουσικές και ρόλοι περνούσαν για χρόνια από μπροστά της σε μία σκοτεινή αίθουσα. Εκεί άκουσε τα πρώτα τραγούδια, εκεί έμαθε τον κινηματογράφο από νωρίς και την γοήτεψε.

«Από την παιδική μου ηλικία στο σινεμά του πατέρα μου που ακούγαμε τις μαγικές κινηματογραφικές μουσικές έως την ημέρα που παρουσιάζω τις δικές μου συνθέσεις στο κοινό, είναι ένα αίσθημα συγκίνησης που δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια. Ο σπουδαίος Νίκος Καζαντζάκης έγραψε, «Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε». Και είναι υπέροχο να έχεις προλάβει τα πιο σημαντικά, δηλαδή αυτά που αγαπάς πραγματικά. Από τα πρώτα βήματα είχα συνειδητοποιήσει πως η μουσική θα είναι κομμάτι της ζωής μου, δεν ήξερα ακόμα πώς, αλλά το καταλάβαινα. Όλα τα αδέρφια μου γραφτήκαμε στο Ωδείο για να σπουδάσουμε μουσική επηρεασμένοι από τον πατέρα μας και την δική του αγάπη για την μουσική ο οποίος ήταν ένα εξαιρετικός Βυζαντινός ψάλτης. Μπορώ να πω πως με επηρέασαν τα ακούσματα που είχα από εκείνον.  Δημιουργήσαμε μάλιστα και ένα κουαρτέτο δίνοντας τις πρώτες μας συναυλίες.»

Στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση αλλά και σε δικές της ορχηστρικές δισκογραφικές δουλειές, η Ευανθία Ρεμπούτσικα γράφει συχνά μουσικές που έχουν αναφορές στην ιστορία της χώρας και όχι μόνο.  Κάπου εκεί την ρωτάω αν η Θεσσαλονίκη, μπορεί να είναι πηγή έμπνευσης της…

«Τα ιστορικά γεγονότα σε όποια περίοδο και να ανήκουν, είναι πάντα πηγή έμπνευσης.  Διαβάζοντας την ιστορία νιώθεις σαν να συμμετέχεις σε όσα έχουν συμβεί. Οι αποχωρισμοί μας από τόπους και ανθρώπους είναι πάντα μια περίοδος σκληρή και ευαισθητοποιούμαι από τις ιστορίες και τα γεγονότα τα οποία μεταφέρω μέσα από τις εικόνες της μουσικής μου. Η πολυπολιτισμική Θεσσαλονίκη με το δικό της μοναδικό χρώμα και ιστορία θα είναι πάντα η νύμφη που εμπνέει την τέχνη. Όσες φορές βρίσκομαι στην πόλη αυτή μου αρέσει να περπατώ σε γειτονιές γεμάτες ανθρώπινες ιστορίες και προσφυγικό παράπονο.

Ξεκίνησα γράφοντας μουσική για την τηλεόραση που ήταν για μένα ένα μεγάλο σχολείο. Έχω γράψει μουσική για πολύ ωραίες σειρές στο παρελθόν και σαφώς δεν είναι κάτι που έχω αφήσει πίσω. Απλά κάποιες άλλες προτάσεις με οδήγησαν να ασχοληθώ περισσότερο με αυτές τελευταία. Μόλις πέρυσι είχαμε συνεργαστεί για την τηλεοπτική σειρά «Αγγελική» με την Λίνα Νικολακοπούλου, τον Γιώργο Περρή και τον Γιώργο Νταλάρα για το τραγούδι τίτλων «Καρδιά κοίτα» που αγαπήθηκε πολύ.

Πάντα μια ιδιαίτερη θέση θα έχει στην καρδιά μου ο πρώτος μου ορχηστρικός δίσκος «Το αστέρι κι η ευχή». Είναι οι μελωδίες που δημιούργησα όταν άρχισα να συνθέτω για πρώτη φορά και θα είναι πάντα σαν την πρώτη μου αγάπη.»

Η συζήτηση πάει στην περίοδο της καραντίνας και τον περιορισμό μας. Πώς πέρασε εκείνη τη χρονική περίοδο;

«Όπως όλοι μας, αντιμετώπισα μεγάλη δυσκολία να προσαρμόσω την καθημερινότητα μου που συνήθως είναι γεμάτη από τους φίλους και τις δραστηριότητες μου, τις συναυλίες μας, σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Απομονωθήκαμε, σταματήσαμε να είμαστε αυθόρμητοι και όλα αυτά με την ελπίδα να βγούμε σύντομα από αυτή την υγειονομική περιπέτεια. Η επαφή και επικοινωνία που έχω διατηρήσει εδώ και πολλά χρόνια με το κοινό είναι κάτι που έχει χτιστεί με απόλυτο σεβασμό, αγάπη και ειλικρίνεια. Χαίρομαι πολύ για τα όμορφα συναισθήματα που εισπράττω στις συναυλίες μου και προσπαθώ πάντα να δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Άλλωστε, αυτός είναι ένας διάλογος που αναπτύσσω με το κοινό μέσα από την μουσική και τα συναισθήματα που μοιραζόμαστε κατά την διάρκεια μιας συναυλίας. Δεν θα μπορούσα αν δεν διατηρούσα αυτό τον διάλογο, αυτή την επαφή με τον κόσμο. Είναι κάτι που μου αρέσει και αγαπώ βαθιά στην τέχνη μου, να μιλάμε, να μοιραζόμαστε σκέψεις και στιγμές και ας μην γνωριζόμαστε.»

Την ρωτάω, τι είναι το βιολί γι’ αυτήν και αν το κόκκινο χρώμα του, είναι το δικό της αγαπημένο.

«Το βιολί είναι ένα κομμάτι του σώματος μου, η προέκταση της ψυχής μου. Ο τρόπος να ξεπερνώ τα προβλήματα μου, να συνομιλώ με τους ανθρώπους και την φύση, να εκφράζω την χαρά και την λύπη μου. Να αναπολώ και να ονειρεύομαι. Σε κάθε άνθρωπο, τα χρώματα έχουν έναν ιδιαίτερο και θεραπευτικό ρόλο. Το κόκκινο είναι ένα χρώμα που με ακολουθεί στην ζωή μου, μαζί με άλλα χρώματα, ιδίως τα χρώματα της φύσης που μου δημιουργούν το  φως της ανάτασης και της ψυχικής μου διάθεσης.»

Όταν μιλάς μαζί της, δε γίνεται η συζήτηση να μη πάει στην σκηνή. Εκεί που την θαυμάζουμε, εκεί που νιώθει ελεύθερη και δημιουργική, εκεί που ξέρει καλά να μοιράζει μουσικές και αισθήματα στο κοινό. Υπάρχουν όμως στοιχεία που να ξεχωρίζουν την συνθέτρια Ρεμπούτσικα από την μουσικό πάνω στη σκηνή;

«Είτε είμαι επάνω στην σκηνή είτε αλλού, είμαι ο ίδιος εαυτός, μια μαχήτρια και όπως έχω πει πολλές φορές νιώθω πως η σκηνή είναι το δωμάτιο μου. Πατάω γερά στα πόδια μου και αισθάνομαι όμορφα, κάτι που φέρνει την αγάπη, την αλήθεια και την αγκαλιά του κόσμου.»

Μιλάμε για τους συνεργάτες της, μουσικούς και ερμηνευτές, που συχνά παραμένουν σταθεροί. Δείχνοντας κι αυτό μία δική της σταθερότητα στα πράγματα και στη ζωή της. Τουλάχιστον ως πρόθεση.

«Είναι πολύ ωραίο να συνεργάζεσαι και να έχεις σχέσεις για πολλά χρόνια, γιατί έτσι δημιουργείς μια άλλη οικογένεια με την οποία μοιράζεσαι την καθημερινότητα και τα συναισθήματα σου. Αλλά η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη που πολλές φορές οι συνοδοιπόροι μας μπορεί να αλλάξουν πορεία…»

Το επόμενο Σάββατο έρχεται στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης με την μουσική παράσταση της «Στους δρόμους της Σμύρνης» ανοίγοντας την αυλαία του προγράμματος του οργανισμού με τίτλο «100 χρόνια Μνήμης» με σειρά εκδηλώσεων που θα πραγματοποιηθούν.

«Με την συμπλήρωση των 100 χρόνων δεν ξεχνάμε την Μικρασιατική καταστροφή και τον ξεριζωμό. Πάντα θα είναι μέσα μας όσα χρόνια και αν περάσουν και πάντα θα μας πληγώνει. Το βράδυ του Σαββάτου, στις 26 Φεβρουαρίου θα βρεθούμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης  με την υπέροχη  Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης MOYSA και τον μαέστρο  Θοδωρή Παπαδημητρίου στην διεύθυνση ορχήστρας και τους σολίστες Στάθη Άννινο στο πιάνο, Ηλία Μαντικό στο κανονάκι, Νίκο Μέρμηγκα σε μαντολίνο και λαύτα, Πέτρο Κούρτη στα κρουστά, Ευθύμιο Κρέτση, Αποστόλη Σαμαρά και Γιώργο Φασόλη στα κρουστά. Θα ταξιδέψουμε με μουσικές που έχουν γραφτεί για κινηματογραφικές ταινίες και ντοκιμαντέρ, κυρίως για την προσφυγιά που δυστυχώς έχει αφήσει ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχή μας, από τους δρόμους της Σμύρνης έως τα σοκάκια της Πόλης.»

Πότε άκουσα πρώτη φορά μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, μη με ρωτάτε. Μάλλον στο πρώτο άλμπουμ του Γιάννη Κότσιρα. Ξέρω όμως σίγουρα πως κάθε φορά που θα επιλέξω να βάλω μία δουλειά της ή θα δω μία ταινία, ντυμένη με τις συνθέσεις της, είναι σίγουρο πως τα ταξίδια και τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα από τις νότες της, είναι σπουδαία. Κάπως σαν κι αυτήν κάθε φορά που ανεβαίνει πάνω σε μία σκηνή μαζί με το κατακόκκινο βιολί της.

Λίγο πριν κλείσουμε τη συζήτηση, την ρώτησα, αν κάνει όνειρα. Η απάντηση της;

«Από την ημέρα που γεννήθηκα…»

*ΕΥΑΝΘΙΑ ΡΕΜΠΟΥΤΣΙΚΑ: ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ Διοργάνωση: ΟΜΜΘ

To 2022 αποτελεί σημείο αναφοράς για την ιστορία, καθώς σηματοδοτεί την 100ή επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής, με αποκορύφωμα την πυρκαγιά στη Σμύρνη. Η μικρασιατική πρωτεύουσα, ο πολιτισμός και η μουσική της έχουν ασκήσει μεγάλη επιρροή στο έργο της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, και θα βρεθεί στην καρδιά της συναυλίας της σπουδαίας συνθέτριας στη Θεσσαλονίκη. Η δημιουργός μεγάλων επιτυχιών στην ελληνική δισκογραφία, η γυναίκα που σφράγισε με τις μελωδίες της τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού σινεμά, έτοιμη να παρασύρει το κοινό σε ένα νοσταλγικό ταξίδι, σε μια ανάταση ψυχής, με τη δύναμη της μουσικής και τη συγκίνηση των αναμνήσεων από ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Γιατί, αν και χάθηκαν όνειρα και πατρίδες, επιβιώνουν οι άνθρωποι που τις αναπολούν. Κάθε μελωδία της Ρεμπούτσικα απλώνεται σαν ουράνιο τόξο πάνω από το Αιγαίο, για να σκαρφαλώσουν οι θύμισες και να φωτιστούν ξανά οι δρόμοι, να ζωντανέψουν οι μουσικές και να ξυπνήσουν οι μυρωδιές και οι γεύσεις αυτής της τόσο κοντινής, της τόσο δικής μας Ανατολής. Την Ευανθία Ρεμπούτσικα συνοδεύουν επί σκηνής οι πιστοί της φίλοι, εξαιρετικοί μουσικοί και τακτικοί συνεργάτες της στις ζωντανές της εμφανίσεις. Ο Στάθης Άννινος στο πιάνο, ο Ηλίας Μαντικός στο κανονάκι, ο Νίκος Μέρμηγκας στο μαντολίνο και τη λαύτα (πολίτικο λαούτο), ο Πέτρος Κούρτης και οι drum base στα κρουστά. Στην παράσταση, τον ήχο της συναυλίας δυναμώνει και χρωματίζει με την παρουσία της η MOYSA, η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, που αποτελείται από νέους έως 25 ετών. Όπως σε κάθε συνάντηση του κοινού με την Ευανθία Ρεμπούτσικα, η συγκίνηση έχει τον πρώτο λόγο. Η ικανότητά της να φέρνει με τις συγκλονιστικές μελωδίες της στο μυαλό αναμνήσεις που δεν ήξερες ότι είχες, να ξυπνά συναισθήματα και λαχτάρα για ταξίδια, είναι απαράμιλλη. Στη συναυλία αυτή, το συναίσθημα συναντά την ιστορική μνήμη και όλα αποκτούν μεγαλύτερες διαστάσεις, τα τραγούδια γίνονται προσευχές κι όλοι εμείς συνομιλούμε με κάτι ιερό. Ευανθία Ρεμπούτσικα Μουσική, βιολί MOYSA – Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης Θοδωρής Παπαδημητρίου Διεύθυνση Ορχήστρας Στάθης Άννινος πιάνο Ηλίας Μαντικός κανονάκι Νίκος Μέρμηγκας μαντολίνο, λαύτα Πέτρος Κούρτης κρουστά Ευθύμιος Κρέτσης κρουστά Αποστολής Σαμαράς κρουστά Γιώργος Φασόλης κρουστά

Υπεύθυνος ήχου Ηλίας Λάκκας ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 35€, 30€, 25€, 20€, 15€ (μειωμένο)

εισιτήρια 26 Φεβρουαρίου 2022 Σαβ 21:00 (ΑΙΘΟΥΣΑ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Μ1) ​

Δείτε επίσης:

Γιώτα Νέγκα: “Τα τραγούδια είναι μωρά και ο κόσμος τα τρέφει”