Evia Film Project: Μια ελπίδα πάνω στα αποκαΐδια

Ξεκινήσαμε το πρωί από την Θεσσαλονίκη, φτάσαμε στο λιμάνι της Γλύφα και από εκεί πήραμε το ferry boat και περάσαμε απέναντι στον Αγιόκαμπο της Εύβοιας στο Λιμάνι της Αιδηψού.

Έναν χρόνο μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές που απογύμνωσαν τη βόρεια πλευρά του, οι κάτοικοι προσπαθούν να επαναφέρουν όλα εκείνα που έχασαν. 

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το «Evia Film Project” διοργανώνει δράσεις τέχνης με περιβαλλοντικό χαρακτήρα και δίνει μία ανάσα ανανέωσης γύρω από τις χιλιάδες καμένες εκτάσεις.

Περάσαμε από τις Ροβιές το χωριό όπου ξεκίνησε η πυρκαγιά, κάναμε μία στάση με το αμάξι, το κάρβουνο σου έσπαγε τη μύτη, η εικόνα των γυμνών δέντρων που έμοιαζαν με πονεμένα κορμιά άδειαζε την ψυχή σου, η καμένη γη προσπαθούσε να ξαναγεννηθεί με μικρές πρασινάδες. 

Η διαδρομή μέχρι τη Λίμνη, γεμάτη εικόνες που βλέπαμε στις ειδήσεις από το περσινό καλοκαίρι. 

Το λιμάνι όπου βλέπαμε πέρσι χιλιάδες οικογένειες να εγκαταλείπουν τον τόπο τους, ανατριχίλα.

Πρώτη μας στάση, η Αγία Άννα, στο χωριό όπου χιλιάδες κάτοικοι πάλεψαν μόνοι για να σώσουν μία ολόκληρη ζωή. 

Σε ένα καφέ το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης οργάνωσε masterclass με τον σπουδαίο δημοσιογράφο Γιώργο Αυγερόπουλο και θέμα «Ο ρόλος της δημοσιογραφίας στην παραγωγή ντοκιμαντέρ για το περιβάλλον», ο βραβευμένος κινηματογραφιστής μίλησε στους συμμετέχοντες κάθε ηλικίας για την παραγωγή ενός film από την αρχή μέχρι το τέλος της.

Ο ίδιος δηλώνει στην Parallaxi: «Το Evia Film Project είναι μία εξαιρετική πρωτοποριακή πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για πολλούς λόγους, φέρνει την Εύβοια στο προσκήνιο και ενδυναμώνει την κοινότητα, αλλά ταυτόχρονα δίνει κι ένα βήμα στην κινηματογραφική βιομηχανία έτσι ώστε να μπουν στο προσκήνιο ταινίες για το περιβάλλον. Με το πόλεμο στην Ουκρανία η κλιματική κρίση έχει ξεχαστεί. Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία φέρνει στο προσκήνιο την κλιματική κρίση, οι ταινίες για το περιβάλλον είναι αμιγώς πολιτικές ταινίες. Είμαι πολύ ευτυχισμένος που είμαι εδώ είναι μία υπέροχη δουλειά», καταλήγει.

Τελειώνοντας το masterclass, λίγο πριν τις προβολές που λαμβάνουν χώρα αυτές τις ημέρες σε πλατείες και εγκαταλελειμμένους θερινούς κινηματογράφους, το κοινό κάθε ηλικίας συζητά με τον κ. Αυγερόπουλο. Ανεβαίνουμε στην πλατεία του χωριού, γύρω από τα παραδοσιακά καφενεία και μπροστά στην εκκλησία έχει στηθεί μία οθόνη, χιλιάδες πλαστικές καρέκλες γεμίζουν σταδιακά, τα φώτα σβήνουν η προβολή ξεκινά, στο χωριό που οι κάτοικοι τέτοιες ημέρες πέρσι ήρθαν αντιμέτωποι με την πύρινη λαίλαπα. Η πλατεία μεταμορφώνεται σε θερινό, με τρεις ταινίες μικρού μήκους που ξετυλίγονται στο λευκό σεντόνι της οθόνης του Φεστιβάλ. Αυτό που συμβαίνει στην Εύβοια αυτές τις ημέρες είναι σπουδαίο, μέρη που το περασμένο καλοκαίρι ερήμωσαν αναβιώνουν από τις στάχτες με την βοήθεια των αγέρωχων κατοίκων και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Η προβολή τελειώνει κάνουμε μία στάση, σε ένα σουβλατζίδικο λίγα μέτρα κάτω από την πλατεία εκεί ο κύριος Δημήτρης κάθεται μόνος με την άδεια της κυράς και πίνει κρασί, καθόμαστε δίπλα του. Δραστήριος 60ρης, ένα βήμα πριν την σύνταξη, ζώντας σε ένα σπίτι στο δάσος μας περιγράφει τι έζησε τον τελευταίο χρόνο.

Με βουρκωμένα μάτια και έναν πόνο για την καμένη γη μας λέει: «Το χειμώνα ακούγαμε το κύμα, δεν είχαμε τα δέντρα να κόβουν τον ήχο. 

Τα παιδιά μου μεγάλωσαν σε αυτό το δάσος, πήγαινα την κόρη μου να δει τα αγριογούρουνα, να ακούσει τα τζιτζίκια, τώρα πια δεν υπάρχει τίποτε. Έκανα δουλειές στο δάσος και τραγουδούσα, τώρα πάλι τραγουδάω μα με έναν κόμπο στο στήθος. Μας ξέχασαν».