Η φράση «απαγορεύεται η μουσική» είναι τρομακτική

Μετά από μια σειρά αλλοπρόσαλλων μέτρων για περίπου 6 μήνες, με την πανδημία να καλπάζει και τους νεκρούς να έχουν ξεπεράσει τις 10000 ενώ καθημερινά το νούμερο αυτό αυξάνεται, η κυβέρνηση εν όψει της έλευσης τουριστών για το περιβόητο greek summer που δεν είναι απλώς summer αλλά state of mind, αποφασίζει να ανοίξει τα πάντα.

Λέξεις: Δημήτρης Μυστακίδης

Τα πάντα όμως; Όχι. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ. Σαν φράση είναι τρομακτική. Δεν έχει ακουστεί ποτέ από κανέναν. Ακόμη και από τα χειρότερα φασιστικά καθεστώτα. Μπορεί να επιβάλλονταν περιορισμοί στα διαστήματα ακόμη και στους στίχους αλλά καθολική απαγόρευση δεν έγινε ποτέ.

Οι δικαιολογίες της επιστημονικής επιτροπής που δεν ξέρω πια τι ρόλο ακριβώς παίζει σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, είναι τουλάχιστον αστείες και φανερώνουν ανθρώπους που δεν έχουν καμία επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα. Δεν ξέρω τι εικόνα έχουν για τους χώρους που έχουν μουσική, δεν ξέρω τις προτιμήσεις τους και δεν με ενδιαφέρει κιόλας.

Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι ένας πόλεμος που έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό, πριν ακόμη η πανδημία κάνει την εμφάνισή της, βρίσκεται τώρα στην κορύφωση του ακολουθώντας το δόγμα του σοκ. Μια τακτική που αναπτύχθηκε και τελειοποιήθηκε στα χρόνια του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που διανύουμε. Εργαλειοποίηση μιας οποιασδήποτε μορφής φυσικής καταστροφής προκειμένου να επιταχυνθούν οι διαδικασίες πραγματοποίησης ενός σχεδίου αποδόμησης του κοινωνικού ιστού. Και σε αυτό το σχέδιο οι τέχνες είναι ο εχθρός.

Οτιδήποτε κάνει τον άνθρωπο να σκέφτεται με διαφορετικό τρόπο, να προβληματίζει αλλά και να δίνει λύσεις, να αμβλύνει διαφορές, να κοινωνικοποιεί και στο τέλος να αλαφρώνει τις ψυχές των ανθρώπων, είναι εχθρός. Γιατί οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται σαν ένα γρανάζι που πρέπει μόνο να παράγει. Δεν υπάρχει χρόνος και τόπος για οτιδήποτε άλλο.

Είναι ο δυτικός τρόπος σκέψης; Είναι ένα πρότυπο που πρέπει και η Ελλάδα να ακολουθήσει εάν θέλει να βρίσκεται μέσα σε αυτό που ονομάζουμε αναπτυγμένες χώρες με εύρωστες οικονομίες αλλά δυστυχισμένους πολίτες;

Από την αρχή της πανδημίας φάνηκε ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες. Καμία πρόβλεψη για το πώς θα επιβιώσουν αυτοί οι άνθρωποι και καμία κατανόηση στις ιδιαίτερες επαγγελματικές συνθήκες που υπάρχουν στον χώρο. Οτιδήποτε δεν ακολουθεί τον political correct τρόπο του νεοφιλελεύθερου μοντέλου απλώς δεν υπάρχει. Είναι αόρατο. Πόσο μάλλον όταν βοηθά τους ανθρώπους να αντισταθούν σε αυτό το μοντέλο. Τότε όχι μόνο δεν υπάρχει αλλά γίνεται και εχθρός που πρέπει να υποταχθεί. Νομίζω ότι έχουμε περάσει σε αυτό το τελευταίο στάδιο. Της καθολικής υποταγής.

Ο χώρος της τέχνης βάλλεται πλέον απροκάλυπτα. Και όχι μόνο βάλλεται αλλά και στοχοποιείται σαν επικίνδυνος, ενεργοποιώντας επικίνδυνους κοινωνικούς αυτοματισμούς. Μόνο που σε αυτό το σχέδιο δεν υπολογίζουν σωστά την δύναμη του αντιπάλου. Γιατί απλώς δεν την ξέρουν. Θα την γνωρίσουν όμως.

*Ο Δημήτρης Μυστακίδης είναι μουσικός, καθηγητής στο τμήμα μουσικών σπουδών του πανεπιστημίου Ιωαννίνων.