Γιάννης Χαρούλης στην Parallaxi: Η παρέα είναι αντίδοτο, η ζωή μοιάζει με μια κυλιόμενη σκάλα

Η «σύνδεση» για τον Γιάννη Χαρούλη είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα.

Και όταν ο αγαπημένος μουσικός μιλά για σύνδεση, εννοεί αυτή τη μαγική επαφή, την ιδιαίτερη σχέση που έχει χτίσει όλα αυτά τα χρόνια με το κοινό του, που παραπέμπει σε μία μεγάλη παρέα, μια τεράστια αγκαλιά που ένα τρίωρο αποτελεί το «αντίδοτο», απέναντι στις δυσκολίες που ζούμε.

«Αρκεί να συνδέεσαι». Αυτή είναι η φράση κλειδί. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τις συναυλίες, αλλά για την ευρύτερη έννοια της παρέας.

Συνδεόμαστε λοιπόν και αύριο Δευτέρα (7/7) στο γήπεδο του Απόλλωνα στην Καλαμαριά, στη συναυλία του Γιάννη Χαρούλη, ο οποίος, μιλώντας στην Parallaxi, δεν το κρύβει, είναι άλλωστε κοινό μυστικό μεταξύ των καλλιτεχνών, ότι είναι «διαφορετικά στην Θεσσαλονίκη». 

Μία συνέντευξη σε μορφή κουβέντας, στην οποία ο Κρητικός καλλιτέχνης επιβεβαιώνει για ακόμη μία φορά την αγαπημένη του φράση, από το Χρόνη Μίσσιο. Η τρυφερότητα και η ευγένεια είναι επανάσταση. Ειδικά σε μια σκληρή εποχή, όπως αυτή που ζούμε.

Και μας λέει και μία μαντινάδα, βγαλμένη από ένα από τα τραγούδια που πρόκειται να κυκλοφορήσει.

Ακόμη και πολλοί μη Κρητικοί αγαπούν τα κρητικά τραγούδια. Πώς εξηγείται αυτό;

«Αλήθεια είναι και το βλέπω σε συναυλίες παίζοντας κρητικά. Και από πιο παλιά, όχι μόνο τώρα που ούτως ή άλλως υπάρχει μια στροφή στην παράδοση και στους παραδοσιακούς χορούς. Στην Κρήτη χορεύαμε και από πιο παλιά (γέλια). Έχουν μια διεισδυτικότητα τα κρητικά τραγούδια και κάτι που σε παίρνει και σε εξυψώνει. Με τους στίχους, που είναι χαρμολύπη. Αυτό το έχει όλη μας η παράδοση».

Είναι και η μαντινάδα, που είναι το δικό μας free style…  Έχει τύχει πολλές φορές σε παρέα να λέμε μαντινάδες και ο ένας να πιάνεται από μια λέξη και να συνεχίζουμε.

Υπάρχουν κι άλλες παρέες, πιο σπάνιες, που βγάζουμε εκείνη την ώρα μαντινάδες, οι οποίες είναι καινούργιο πράγμα, εκείνης της στιγμής, το πρωτόλειο. Είναι πιο ιδιαίτερο. Όσες παρέες έχουν κάνει τέτοια, τις θυμάμαι για πάντα. Περίπου έτσι θεωρώ ότι γράφονται και τα τραγούδια κι ας τα γράφει ένας.

Κάποια παρέα ήταν και θα είναι, η δημιουργία έχει ξεκινήσει ή θα συνεχίσει από μια παρέα.

Ούτε καν φανταζόμαστε πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της παρέας. Ζούμε σε μια εποχή ατομικότητας, αναγκαστικά, για να τα βγάλουμε πέρα επειδή δεν προλαβαίνουμε, συμπιεζόμαστε και συχνά ξεχνάμε τη δύναμή της».

Δεν προλαβαίνουμε, ενώ η τεχνολογία έχει εξελιχθεί και υποτίθεται ότι μπορούμε να τα κάνουμε όλα πιο γρήγορα…

«Είχα αυτή τη κουβέντα με ένα φίλο μου γιατρό και πιάσαμε και το ΑΙ. Λέγαμε ότι  θα εθιστούμε σε αυτό. Και ότι το να γίνουμε επί 50 σε ταχύτητα πιο παραγωγικοί έχει την πλάκα του.  Αλλά ως ον θα αναρωτηθώ πού βρίσκομαι και γιατί και θα προσπαθήσω να πάρω το χρόνο μου, αν και αυτό δε θεωρείται πια παραγωγικό…

Ούτε καν τα παιδιά μας αφήνουμε να ζήσουν στιγμές ελευθερίας, που είναι όμως και κομμάτι δημιουργίας. Έχουμε πλέον συνδυάσει τη δημιουργία με την ταχύτητα και πιστεύω ότι κάτι χάνουμε. Γιατί εμείς τρέχουμε. Ο ήλιος, το φεγγάρι και η φύση έχουν το δικό τους χρόνο από τη γέννησή τους, εμείς έχουμε ξεκουρδίσει με την ταχύτητα.

Σου δίνει δύναμη και παρηγοριά να έχεις ανθρώπους δίπλα σου, γιατί η ζωή είναι για να μοιράζεται. Ό,τι κρατάμε, προς το βάρος πάει. Είναι και λίγο η στημένη η κοινωνία με βάση το συμφέρον, είναι βαρύ το όχημα του συμφέροντος και το αντίδοτο που μας κρατάει είναι η παρέα.

Σου λείπει η φύση κι αυτό που είχες στα παιδικά σου χρόνια στην Κρήτη;

«Ευτυχώς ταξιδεύω συνέχεια, γιατί αν έπρεπε να είμαι σταθερά σε μία πόλη, θα δυσκολευόμουν. Είναι ζωτικής σημασίας το να βρίσκεται στη φύση. 

Όταν πήγα τις προάλλες στο Θανάση, με το που έφτασα στο χωριό κοίταξα την ώρα στο αυτοκίνητο. Την ξανακοίταξα όταν έφτασα στην πλατεία στο Μεγαλόβρυσο, που ήταν 7-8 λεπτά μετά. Ξυπνάς, πίνεις το καφεδάκι και λες άντε να πάω να δουλέψω λίγο, να δημιουργήσω και σε 8 λεπτά είσαι εκεί και με διαδρομή μέσα από δέντρα. Σαφώς έχει κι αυτό κάποιες θυσίες, αλλά έχω αρχίσει να το ζηλεύω».

Εσένα η φύση σου δίνει έμπνευση; Και τι είναι, άραγε, έμπνευση, πώς προκαλείται; 

«Θα το μεταφέρω στη θάλασσα γιατί είμαι και θαλασσινός. Έμπνευση μπορεί να είναι εκεί που είσαι στην τρικυμία, να πιάνεσαι για να φύγεις από εκεί. Μπορεί όμως να είναι κι εκεί που έχει τρικυμία στον αφρό, να καταφέρεις και να κατέβεις στο βυθό, για να δεις την απόλυτη ηρεμία. Και η φουρτούνα, αλλά και η απόλυτη ηρεμία του βυθού μπορεί να είναι έμπνευση».

Πέραν της παρέας που λέγαμε, είναι και μοναχική διαδρομή η δημιουργία; 

«Όπως και το όνειρο. Με την παρέα μπορώ να κάνω πλάνα, όνειρα δεν μπορώ να κάνω. Πρώτα το ζεις μόνος σου και μετά είναι το μοίρασμα, μετά το μοιράζεσαι το όνειρο. Απλά κάποιες φορές το κάνεις μόνο για σένα ή κάποιες άλλες μπορείς να πεις πώς θα ήταν αυτό το ρεφρέν αν το έλεγα στην παρέα μου… 

Στη δημιουργία εκείνες της στιγμές είσαι εσύ και ο εαυτός σου, ένα όργανο και το μολύβι και το χαρτί».

Είναι και μια πορεία προς την αυτογνωσία; Της ανακάλυψης του εαυτού σου; 

«Θεωρώ ότι είναι ένας αγώνας που το υποσυνείδητό μου τρέχει πιο γρήγορα και αργότερα έρχεται αυτό που έχω επιλέξει να τραγουδήσω.

Είναι μια μάχη του παρελθόντος με το παρόν. Αργότερα καταλαβαίνουμε. Έχει επιλέξει ο εαυτός μας κάτι που συνειδητά εμείς δεν το ξέρουμε, υπάρχει πολύ το ασυνείδητο και υπάρχει και το συνειδητό, που προκύπτει με βάση τον ψυχισμό μου. Και τα δύο υπάρχουν».

Μια βουτιά στο υποσυνείδητο;

«Βουτιά ναι, αλλά εσύ την κάνεις ή αυτό σε πάει; Συνεχώς αναγνωρίζεις, μαθαίνεις, ανακαλύπτεις, είναι πολυποίκιλη η ζωή. Όσο δύσκολο είναι να ανακαλύψεις μια άγνωστη περιοχή άλλο τόσο δύσκολο είναι να αποδεχτείς μια περιοχή που την ξέρεις».

Λειτουργείς με το ένστικτο στη ζωή; Είσαι ορθολογιστής στα επαγγελματικά ή στα προσωπικά;

«Συνήθως δεν είμαι ορθολογιστής. Παράδειγμα: Υπάρχουν άνθρωποι που μου δίνουν τραγούδια… Κάθε φορά που μου προτείνει κάποιος ένα τραγούδι, μέσα μου παρακαλάω και λέω ας είναι ο επόμενος σύντροφος αλλά ταυτόχρονα αποκόβομαι και από το συνειδητό και από το υποσυνείδητο, δεν το κάνω με σκέψη. Έτσι πάει αυτό. Δεν πάει με σκέψη. Δεν μπορώ να πω στην καρδιά κάν’ το για αυτό το λόγο.

Μία φορά ήρθε ένα πιτσιρίκι και μου είπε: Τι πρέπει να κάνω για να γίνω τραγουδιστής; Αυτός ξέρει αν ήταν. Δεν μπορώ να το ξέρω. Είναι σαν να λέει: Πώς μπορώ να καώ; Αφού η ζωή είναι και φωτιά. Μπορεί να είμαστε ήδη μέσα στη φωτιά και να έχουμε αρπάξει και να διερωτώμαστε πώς μπορούμε να καούμε.

Οι άνθρωποι πασχίζουμε να είμαστε κάτι. Επειδή είναι πιο εύκολο να βαφτίσουμε τι να είμαστε, είναι πιο εύκολο να πεις θέλω να είμαι τραγουδιστής από το να πεις θέλω να είμαι, γενικά. Και άστο μετά τι είσαι. Αφού ζεις, είσαι. Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για να είμαστε, ενώ ήδη είμαστε».

«Στις συναυλίες τα πόδια γίνονται ελαφριά, πετάω»

Τα κριτήρια στη μουσική είναι υποκειμενικά ή υπάρχουν και αντικειμενικά στοιχεία ποιότητας; Υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός;

«Μπορεί να έχει να κάνει με το αντίτιμο και τη θυσία. Είναι ένας τρόπος να δώσεις αξία στα πράγματα, στη ζωή και στην τέχνη. Το αντίτιμο και η θυσία. Δεν λέω ότι δεν αξίζει κάποιος που σε ένα λεπτό γράφει στιχάκια γιατί μπορεί να είναι εμπνευσμένα και μπορεί εκείνη τη στιγμή να έχει συνδεθεί, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που για να βγάλουν κάτι γδέρνονται.

Τώρα, η αισθητική έχει να κάνει και με το συναίσθημα, τη σύγκριση, το ανήκειν, την παρέα. Για να ανήκουμε κάπου βαφτίζουμε κάτι ωραίο και μόνο γι΄ αυτό. Είναι πολλοί οι λόγοι και πολλά τα κριτήρια. Έχει να κάνει και με την εποχή.

Εν τέλει όμως πιστεύω ότι έχει να κάνει με το βαθύτερο συναίσθημα που σου βγάζει, το βάθος που αναζητά ο καθένας. Έχει να κάνει και μια προσωπική αναζήτηση του παραλήπτη».

Εσύ γδέρνεσαι καλλιτεχνικά αυτή την περίοδο;

«Είπαμε, ή φουρτούνα ή κρατάς αναπνοή και βουτάς…

Αυτό τον καιρό προσκαλούμε τον κόσμο για να έρθει να ανοίξουμε τα σωθικά μας και να χορέψουμε. Το να γδέρνεσαι βέβαια γίνεται και στις συναυλίες, εκεί που υπάρχει μεγάλη χαρά και τα πόδια μου γίνονται ελαφριά και πετάω, μπορεί η κατάσταση να γίνει και μολύβι.

Μπορεί να γίνει κι αυτό, έτσι είναι η ζωή. Εκεί είναι το ωραίο, πώς μέσα από το τραγούδι και την παρέα και τους συναδέλφους μουσικούς, σου λέει αυτή η κατάσταση έβγα έξω. Είναι ωραίο να συμβαίνει. Είναι σαν να λες σε μια παρέα: Μισό λεπτό να σας φέρω από το πιο βαθύ αμπάρι ένα μεζέ να τσιμπολογήσουμε κάτι. Αρκεί να μη μείνει στο αμπάρι».

Ο κόσμος «καταναλώνει» τις συναυλίες σαν αγρίμι…

«Είναι ένα κομμάτι της ζωής κι αυτό. Συζείς με τόσους άγνωστους ανθρώπους αλλά υπάρχει αυτό το κοινό στοιχείο, της μουσικής. Να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και πού είμαστε όταν συμβαίνει, είναι απίστευτο συναίσθημα και στη Θεσσαλονίκη γίνεται συχνά.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω εύκολα αυτό στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει μια συγκίνηση, όχι αυτή που σε καθηλώνει, αυτή που σε κάνει να ορμάς και να πετάς, Το παίρνεις, το δίνεις πίσω. Δεν ξέρω γιατί, είναι χρόνια τώρα. Πολλές είναι οι συναυλίες που κάθομαι στα καμαρίνια και νιώθω τον κόσμο να έρχεται και συγκρατώ το συναίσθημά μου και λέω από μέσα μου αν είναι να πεις κάτι πες το μετά, μπροστά σε όλους. Είναι δύναμη.

Η παράδοσή μας είναι φτιαγμένη έτσι, το ένα δευτερόλεπτο να κλαις και το άλλο δευτερόλεπτο να χορεύεις. Και ξανά το ίδιο».

Το μυστικό για να είσαι το ίδιο ενθουσιώδης, κάθε φορά;

«Δεν έχω βαρεθεί ποτέ στη ζωή μου σε καμία συναυλία. Μία φορά μόνο, όταν ήμουν 2ο χρονών και έπαιζα σε ένα ξενοδοχείο κι εκεί με έπιασα στην πισίνα του ξενοδοχείου να βαριέμαι. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά.

Το πριν και το μετά δεν ξέρω τι να το κάνω. Αν είναι τα φιλαράκια μου εκεί, οκ. Όλος αυτός ο ενθουσιασμός, η συγκίνηση, η φλόγα, η αγωνία πριν και η κατηφόρα μετά είναι τα δύσκολα». 

Πλησιάζετε εκείνη την ώρα σε ένα θεϊκό στοιχείο;

«Εγώ θα έλεγα στο πανανθρώπινο. Το γειωμένο είναι το θεϊκό. Το μυαλό νοιώθει τον ουρανό και τα παιδιά νιώθουν τη γη. Υπάρχουν κάποιες φορές που μετά τη συναυλία, δεν έχει καταφέρει να ανοίξει η καρδιά. Η καρδιά μου να το χωρέσει αυτό, όχι ως μνήμη αλλά ως αίσθηση. Χρειάζεται ένας άνθρωπος για να πάω στο αμπάρι, ένας άνθρωπος που μπορεί να πει ‘έλα ρε Γιάννη’. Υπάρχουν τέτοιες ιδιαίτερες στιγμές που μπορεί μια κατάσταση να απογειωθεί».

Το όνειρο χωρίς το μοίρασμα δεν έχει πλάκα

Περάσαμε και τον κόβιντ, μια δύσκολη κατάσταση. Για σένα πώς ήταν;

«Όταν μας είπαν στοπ, κατάλαβα ότι το όνειρο χωρίς το μοίρασμα δεν είχε πλάκα. Πολλές φορές σκέφτηκα να βάλω κάμερα και να τραγουδήσω, όπως έκαναν άλλοι συνάδελφοι, δεν το έκανα, επειδή ήμουν πεσμένος και δεν ήθελα να δώσω αυτή την εικόνα. Δεν ξέρω αν έκανα καλά, αλλά είμαι τύπος που θέλω να δίνω το έναυσμα, το ‘πάμε ρε παιδιά, από κοντά’».

Πέρασε πια όλο αυτό το ψυχολογικό;

«Ναι μου πήρε 1-2 χρόνια. Δεν είναι μόνο ότι μας κόψανε. Ήμουν στο κέντρο της Αθήνας, περπατούσα και άκουγα τα παράθυρα που τρίζανε και το θόρυβο ενός σκουριασμένου μετάλλου που επίσης έτριζε. Και διασχίζαμε το κέντρο της πόλης, άδειο. Συν τον τρόμο. Που για να ξεπλυθεί, θέλει το χορό, τη μουσική, το κάλεσμα».

Εσύ χορεύεις; 

«Στη σκηνή, ναι. Και κρητικά θα χορέψω… Αν πάω σε ένα κλαμπ, κάτι θα κάνω (γέλια). Είμαι και πολύ ντροπαλός. Όσο μεγαλώνουμε καταλαβαίνουμε ότι ο χορός δεν σε περιμένει. Αν έχεις χορέψει, χόρεψες. Περνάει και τελειώνει το τραγούδι».

Πότε είπες τώρα είμαι τραγουδιστής;

«Ποτέ δεν το είπα, Και μάλιστα μουσικός λέω, όχι τραγουδιστής, το λαγούτο είναι το όργανό μου. Μπορεί να παίξω και κάποιο όργανο από τα παιδιά».

Η ιδιαιτερότητα της φωνής σου, όμως, χτυπά σε ευαίσθητες χορδές. Προσωπικά μου θυμίζει Ξυλούρη, υποθέτω ότι στο έχουν πει κι άλλοι. Πώς νιώθεις αλήθεια όταν στο λένε;

«Το θεωρώ μεγάλη τιμή, ότι με συγκρίνουν με κάτι πανέμορφο. Μεγάλη τιμή και συγκίνηση.

Πάντα λειτουργείς σαν ένα με το θεατή, δεν κρατάς αποστάσεις…

«Δεν μπορώ να λειτουργήσω μακριά από το κοινό. Κι ας είμαι και στο Μέγαρο Μουσικής. Καταλαβαίνεις πώς το λέω. Θα την πω τη βλακεία μου, δεν μπορώ να δεχθώ ότι τα ντουβάρια θα μας κάνουνε καλά…

Θυμάμαι χαρακτηριστικά στη Θεσσαλονίκη το χειμώνα μια κοπελιά μου είπε να τραγουδήσω το Ημερολόγιο του Θηβαίου. Της είπα δεν θυμάμαι καλά τους στίχους. Μου δίνει το κινητό της με τους στίχους και το είπα».

Στο τραγούδι που μου αρέσει πολύ, λέει ο Ξυλούρης «σκέψου φίλε μου, την ώρα που θα φεύγεις… Εσύ το έχεις σκεφτεί;

«Είναι κάτι που πρέπει να το κρατάμε κοντά μας σαν αίσθηση. Σέβομαι τους ανθρώπους που λένε ότι θα ήθελα από το πέρασμά μου να αφήσω κάτι όμορφο πίσω μου».

Προσωπικά πώς θα ήθελες να σε θυμάται η ανθρωπότητα;

«Η σούμα βγαίνει μόνη της, δεν πας να ταράζεις τα νερά, να βγάζεις υλικά, η σούμα βγαίνει μόνη της. Ανεξαρτήτως τι θέλουμε και δεν θέλουμε. Αν χορεύουμε ή δεν χορεύουμε. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να το σκεφτώ, πιστεύω πως θα είναι κάτι όμορφο».

«Η Τζένη είναι ένα ταλαντούχο πλάσμα»

Ως ευτυχισμένος και τυχερός πατέρας πώς νιώθεις; Πώς τα πάει η Τζένη με τη μουσική;

«Ταλαντούχο πλάσμα. Της έχω πει μόνο ένα πράγμα: Ότι το ταλέντο είναι εκεί και σε περιμένει. Όποτε θες, είναι ανοιχτός ο δρόμος, όποτε το προσκαλέσεις.. Το ζει. Της είχα κάνει δώρο μια φλογέρα, μπορεί να με πάρει τηλέφωνο και θα μου πει κάτσαμε με ένα φίλο μου και παίζαμε με κιθάρα και φλογέρα και να μου στείλει ένα τραγούδι».

Θα ήθελες να δημιουργήσετε μαζί;

«Θα ήθελα ως πατέρας να είμαι κοντά και να δημιουργούμε. Μπορεί και να γίνει αυτό, το έχω κάνει ήδη, επειδή παίζει και πιάνο σε μια στιγμή δημιουργίας τραγουδιών της λέω έλα να με βοηθήσεις. Παίζει, το έχουμε κάνει και είναι πανέμορφο. Και είτε και με τις φίλες της, όταν ήταν τα παιδιά σπίτι και καθόμασταν στο δωμάτιο με τα όργανα και παίζαμε, τζαμάραμε. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε μουσικοί. Έχουμε ένα κομμάτι τέτοιο».

Άρα, περιμένουμε μια ωραία έκπληξη…

«Ποτέ δεν ξέρεις, έχω πει να προσέχεις τι εύχεσαι. Γίνονται αυτά. Κάθε κατάστασή μας είναι ένα νόμισμα που έχει δύο πλευρές. Αυτό που μένει είναι η δική μας διαχείριση».

Πιστεύεις στο πεπρωμένο; Αυτό που λέμε ήταν της μοίρας μου; 

«Αναβοσβήνω σε αυτό. Δεν μπορώ να το διαχωρίσω, αν σπρώχνω εγώ την κατάσταση ή το πεπρωμένο.  Οι επιλογές και οι μικροκινήσεις μας μετράνε σε αυτό που λέμε ζωή. Θεωρούμε οι άνθρωποι ότι έχουμε κάποιες τρανταχτές ημερομηνίες, αλλά το πώς φτάσαμε εδώ είναι πράγματα που δε θυμόμαστε.

Κι από την ασυνείδητη ζωή μας, ξεκινάνε πολλά πράγματα. Όταν μπορείς να κάνεις κάτι και το συνειδητοποιείς, μεγαλώνει ο πλούτος της ζωής. Πρέπει να σταματάς 5 λεπτά τη μέρα και να σκέφτεσαι. Να συνειδητοποιείς. Έχει το μυστήριο η ζωή και με κολλάει μερικές φορές. Δεν ξέρουμε το μέγεθός του. 

Τι να λέμε τώρα. Περνάς από ένα στενό και μπορεί να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου, να φύγεις από τη Θεσσαλονίκη και να βρεθείς στην Αυστραλία».

Πολλές φορές γίνεται, αλλά δεν το τολμάμε…

«Αυτό όμως κυλάει.  Πώς είναι στα αεροδρόμια που λόγω των αποστάσεων, ανεβαίνεις στην κυλιόμενη σκάλα.

Πολλές φορές η ζωή μας είναι έτσι, κάποιοι άνθρωποι στέκονται, η σκάλα κινείται, αλλά οι ίδιοι δεν κινούνται. Η ζωή θα σε πάει παρακάτω ακόμη κι αν δεν τολμήσεις. Το αν κινείσαι ή όχι, ή αν το έχεις φτιάξει ώστε να αναλογεί σε σένα να κάνεις την κίνηση. Ή μπορεί να μην σου αναλογεί εσένα, αλλά να σπρώξεις τον επόμενο με την ακινησία σου».

Πώς δημιουργείται αυτή η σοφία στο μυαλό σου;

«Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι, σκέφτομαι και παρατηρώ».

Βρέθηκες ποτέ μπροστά σε διλήμματα στη ζωή σου;

«Πολλά πράγματα δεν γίνονται συνειδητά, σε πάει και η ζωή. Αλλά αρκετές φορές έχω πει όχι, γιατί η καρδιά δεν το ήθελε.

Ακούω την καρδιά μου. Όταν ο κόσμος σταματήσει να έρχεται, θα μου δώσει το σήμα και θα πάω στις ελιές μου και στη βάρκα μου. Όχι ότι δεν θα παλέψω, γιατί γουστάρω και το τσίγκλισμα, την πρόκληση. Είναι ένα μέρος του ψυχισμού μου. Στα πανηγύρια στην Κρήτη ήμουν ο δεύτερος λαγουτιέρης και το στοίχημά μου ήταν να τους κάνω να αρπάξουν φωτιά».

Σου αρέσει να βάζεις φωτιά παρ’ ότι είσαι ντροπαλός…

«Δεν ξέρω πώς εξηγείται. Είμαι και αγοραφοβικός, το έχω παλέψει, μου το λένε οι ζάλες. Η κόρη μου σπουδάζει ψυχολογία, το χειμώνα ήταν Θεσσαλονίκη και περπατούσαμε και στρίβουμε σε ένα πεζόδρομο με φουλ κόσμο. Την πήρα αγκαζέ και της είπα ‘έλα γιατί ζαλίζομαι’. Το έχω παλέψει αυτό. Στα Εξάρχεια περπατούσα επίτηδες μέσα από την πλατεία για να το παλέψω.

Γι’ αυτό χωρίς την αίσθηση της παρέας δεν μπορώ στη συναυλία. Χωρίς σύνδεση δεν μπορώ να το κάνω. Μάλλον αυτό το ζόρι μου, μου έφερε αυτό το αντίδοτο».

Συμβουλή κάποιου έχεις κρατήσει; 

«Δεν είναι μία, πολλές είναι. Πιο πολύ από τις φράσεις όμως είναι οι άνθρωποι που τους αισθανόμουν κοντά. Σαν να μου μιλούσαν εκείνοι μέσα μου. Κάποιοι είναι δίπλα σου. Ακόμη κι αν δεν σου μιλάνε».

Όπως ποιοι;

«Ο πρώτος είναι ο Νίκος ο Μαμαγκάκης. Είναι και ο Θανάσης και ο Σωκράτης. Έβγαινα εξόδους φαντάρος, που τότε οι δυο τους ήταν στην ηλικία που είμαι τώρα εγώ και πήγαινα στο Σταυρό του Νότου.

Να με ανεβάζει τότε ο Σωκράτης πάνω και με πόσο καμάρι με κοίταζαν, όπως και ο Θανάσης. Είναι οι μνήμες, είσαι σαν συγγένεια πια αυτό. Πηγαίνω σε μέρη που έχουν παίξει ο Θανάσης και ο Σωκράτης και λέω τέλεια θα πάει, σαν να το έχουν αγιάσει».

Δισκογραφικά πότε θα δούμε κάτι ξανά; Πέρασαν τρία χρόνια.

«Στις συναυλίες παίζουμε κάποια καινούργια τραγούδια. Εχω και μερικά άλλα και με την Ελένη τη Φωτάκη και με φιλαράκια που γράφουμε καινούργια τραγούδια.

Όμως δεν ξεχνάω ότι πίσω από κάθε τραγούδι υπάρχουν οι άνθρωποι. Μέσα από την ταχύτητα, νόμιζα ο άμυαλος, όπως λέει και ο Θανάσης, ότι η διαδικασία είναι μ’ αρέσει ή δεν μ’ αρέσει. Πίσω από κάθε τραγούδι όμως είναι ένας άνθρωπος.

Να πιάσουμε τα όργανα και να το στήσουμε. Δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα, είναι και οι μνήμες, να το έχω ζήσει, να έχω φάει τη μερίδα μου μέχρι να βγει ο δίσκος.

Έχω ένα καινούργιο τραγούδι με ένα φίλο έγραψε το στίχο και γράφω τη μουσική, μάλλον Αηδόνια μερακλίδικα θα το πούμε ή Ξενιτιά.

Αηδόνια μερακλίδικα πείτε μου να χαρείτε

αμα σας βάλουν στο κλουβί πώς γλυκοκελαηδείτε

και τελειώνει

δεν είναι μόνο η ξενιτιά να βρίσκεσαι στα ξένα

είναι να ζεις και να ξεχνάς πράγματα περασμένα

Μακάρι να είμαι δημιουργός σε τέτοιο βαθμό που να βγάλω υλικό και να το μοιράσω.

Υπάρχει αυτή η σχέση του παρόντος κόσμου με τη μουσική, αναλόγως γράφονται και τα τραγούδια. Με την παρέα γράφεις τα τραγούδια, ο ένας παρακινεί τον άλλον, φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη.

Θα ήθελα να πάω στο χωριό να βρω το Θανάση να πιάσουμε τα όργανα και να γράψουμε» 

Απολαμβάνεις την παρέα μαζί του;

«Όλα τα δευτερόλεπτα τα απολαμβάνω με το Θανάση».

Πιστεύεις στη φιλία και στον έρωτα; Είναι έννοιες που δοκιμάζονται.

«Η φιλία είναι ιερό πράγμα για μένα και πρέπει να τη αναζητά ο άνθρωπος, γι’ αυτό που είναι, όχι γι’ αυτό που υποδυόμαστε ότι είμαστε για να ανήκουμε κάπου. Γι’ αυτό υπάρχουν οι φίλοι και είναι τόσο απαραίτητοι. Για να μας θυμίζουν εμάς».