Γιατί το τελευταίο 24ωρο μιλούν όλοι για την Μαρίνα Σάττι… πάλι;

Σχεδόν ένα 24ωρο από τότε που κυκλοφόρησε το καινούριο video clip της Μαρίνας Σάττι για το τραγούδι της «Αχ Θάλασσα» και για ακόμα μία φορά – σε συνέχεια όλων των προηγούμενων αντιδράσεων για εκείνη – τα social media γέμισαν με αναρτήσεις για την τραγουδίστρια που μετά την Eurovision  δεν έχει σταματήσει να απασχολεί με τη μουσική της.

Ξεκινώντας λοιπόν με αυτό το τελευταίο, σκέφτομαι τελικά πόσο ωραίο είναι για έναν καλλιτέχνη να απασχολεί ένα μεγάλο κοινό με την τέχνη του και να μη χρειάζεται να ανακαλύψει άλλους τρόπους για να τον προσέξουν. ‘Όταν μάλιστα όλοι αποδέχονται την καλλιτεχνική του αξία, ακόμα και οι διαφωνούντες έχουν λόγο να υπάρχουν και να εκφράζουν την άποψη τους. Κι αυτό φαίνεται όχι μόνο να το ξέρει η Σάττι, αλλά να το χρησιμοποιεί συχνά και να το στρέφει σε καλό, φτιάχνοντας «φίλους» της τους εχθρούς της (πρόσφατο παράδειγμα η Έφη Θώδη).

Το τελευταίο 24ωρο ωστόσο, ίσως στα τόσα χρόνια που η Μαρίνα Σάττι απασχολεί – ακόμα από τον καιρό της «Μάντισσας» που και πάλι είχε ακούσει πολλά – να είναι η πρώτη φορά που τα σχόλια και οι αναρτήσεις να είναι θετικά για εκείνη. Κι όλο αυτό το οφείλει στην σπουδαία έμπνευση του «Αχ Θάλασσα» που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύγχρονο μοιρολόι που όταν κυκλοφόρησε στο EP «Π.Ο.Π.» έγινε γνωστό πως αφιερώθηκε τότε στον Σύριο πατέρα της που είχε χάσει πρόσφατα. Βάζοντας λοιπόν εικόνα στο τραγούδι που έγραψε μαζί με την Λένα Κιτσοπούλου, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να μιλάει με τον δικό της τρόπο για όλες εκείνες τις χαμένες ψυχές στη Μεσόγειο σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, δίνοντας μάλιστα όπως διαβάσαμε, τα έσοδα από το τραγούδι, τόσο της Μαρίνας Σάττι όσο και της Madhouse Records για την υποστήριξη των παιδιών προσφύγων.

Το βίντεο αποτελεί μια σκληρή υπενθύμιση ότι οι θάλασσές μας έχουν γίνει το αιώνιο σπίτι για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και στρέφει τον προβολέα σε μια συνεχιζόμενη τραγωδία που τείνουμε να ξεχνάμε. Όπως αναφέρουν και οι στίχοι του τραγουδιού:

…Χωρίς αγάπη

Δεν θέλω εδώ να ζήσω στη στεριά

Μα εσύ είσαι τόσο ατάραχη θάλασσα μου

Γυαλί που καθρεφτίζεις πουλιά

Μα εγώ είμαι κύμα…

Είναι επαναστατική κίνηση για έναν καλλιτέχνη να κυκλοφορεί στην καρδιά του καλοκαιριού λοιπόν, ένα κινηματογραφικό καρέ από το ελληνικό καλοκαίρι, αποτυπώνοντας εξαιρετικά τους δύο – ίσως και παραπάνω – κόσμους που έχει η θάλασσα. Δείχνοντας εξιαρετικά από τη μία τους τουρίστες και τους έλληνες που κάνουν τα μπάνια τους και μαυρίζουν κορμιά και από την άλλη, τα σκόρπια ρούχα στον βυθό ενός ωκεανού από ψυχές που ρούφηξε το νερό. Κι εκείνη, πάνω σε μία βάρκα στη μέση του πουθενά. Μία βάρκα που λέγεται «ΖΩΗ». Ειρωνικό; Αν όχι, σίγουρα ανατριχιαστικό. Για μία πορεία που όλα είναι με συμβολισμούς κι ας το φωνάζουμε από την εποχή του «Ζαριού» και ας μη μας ακούν όλοι κι ας μιλούν για ρηχά νοήματα. Το «Αχ Θάλασσα» και η Σάττι απευθύνονται σε όλες τις γενιές. Κι αυτό είναι ακόμα μία δική της κατάκτηση. Δε θυμάμαι πότε ξανά ποπ τραγουδιστής είχε τόση μεγάλη ηλικιακή γκάμα ανθρώπων που να τον στηρίζουν τόσο φανατικά. Δεν υπάρχει στην ιστορία της ελληνικής ποπ μουσικής, καλλιτέχνης που να έχει ασχοληθεί με όλα αυτά τα κοινωνικά ζητήματα στα τραγούδια του, τοποθετώντας την αποψη του με ένα δημιουργικό θράσος στη μουσική του. Και σε όποιον αρέσει άλλωστε.

Κάνει γκρο πλαν στους φράχτες, στα σωσίβια και στα σπαράγματα ανθρώπινης ζωής που επιπλέουν στις θάλασσες που κολυμπάμε, απευθύνοντας φόρο τιμής στους τουλάχιστον 29.984 καταγεγραμμένους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στη Μεσόγειο μόνο την τελευταία δεκαετία – ανάμεσά τους 1.274 παιδιά. Και μιλάει απευθείας σε γενιές που μέχρι πριν από αυτήν, εκφραζόταν μονάχα με τραγούδια και καλλιτέχνες της τραπ. Και πήρε αυτές τις γενιές από το χέρι και τις έμαθε να τραγουδούν παραδοσιακά από την Ήπειρο. Τους έμαθε να χορεύουν με τραγούδια από την Τουρκία. Να μαθαίνουν αράβικες μουσικές. Χωρίς να κάνει καμία έκπτωση στις συναυλίες της για να αρέσει.

Από χθες χιλιάδες αναρτήσεις στα social media ποστάρουν το «Αχ θάλασσα». Πολλοί από αυτούς που το ανεβάζουν, σχεδόν απολογούνται, επειδή μέχρι πριν λίγες μέρες την κατηγορούσαν για φθήνια. «Αυτό είναι η Μάρινα» λένε τώρα.

Μια Μαρίνα Σάττι όμως που ποτέ δεν ζήτησε να συστηθεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να πούμε «αυτό είναι η Σάττι». Πάντα ήθελε να κάνει αυτό που γουστάρει, να τραγουδάει όπως θέλει, να γράφει τα τραγούδια που θέλει, να μιλάει με τη μουσική της για όσα την πονάνε, να κλαίει όταν θέλει στη σκηνή, να γελάει με την «τάπα» της, να γράφει από τη μία το «Ζάρι» και από την άλλη τη «θαλασσα».

Για όλα αυτά λοιπόν και ακόμα περισσότερα που θα μάθουμε για εκείνη στο μέλλον, η Μαρίνα Σάττι είναι μία σπουδαία περίπτωση για την ελληνική μουσική αυτή τη στιγμή. Ας κρατήσουμε το πολύτιμο της στιγμής και ας ελπίζουμε πως θα συγκινηθούμε μαζί της – ή και χορέψουμε μέχρι τελικής πρώτης – και αργότερα.

Όλα καλά!