Καινούριες μουσικές που μυρίζουν Θεσσαλονίκη

Λίγες μέρες πριν φύγει ο Φεβρουάριος, και το 2022  έχει δείξει πως θέλει να είναι αρκετά μουσικό, με αξιόλογες δουλειές που κυκλοφόρησαν τον τελευταίο καιρό, ίσως και λόγω της περιόδου της πανδημίας που οι μουσικοί και γενικότερα οι καλλιτέχνες δεν μπόρεσαν να δουλέψουν, με αποτέλεσμα να παρουσιάσουν τελικά ωραίες δημιουργίες.

Σε μία εποχή από την άλλη που το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας αγνοεί συνήθως την καλλιτεχνική ανησυχία και την αναζήτηση των μουσικών, είναι ιδιαίτερα παρήγορο να βλέπεις νέα παιδιά να επιμένουν στην ηχογράφηση μίας ολοκληρωμένης δουλειάς αλλά και εταιρείες που τολμούν (ακόμα) να κυκλοφορούν άλμπουμ, δίνοντας ελπίδα για το μέλλον που θα θέλαμε, ιδανικά, να επιστρέψει η μουσική βιομηχανία στα καλύτερα, παλιότερα, χρόνια της που πόνταρε πάνω σε καλές φωνές και στήριζε τις μεγάλες ιδέες.

Άλλωστε, αν πρέπει να επιλέξουμε στιγμή για το ελληνικό τραγούδι, σίγουρα θα μιλήσουμε για «Μεγάλο Ερωτικό», για «Άγιο Φεβρουάριο», για «Άξιον Εστί», για «Το φορτηγό» και από νεότερα, για «Γερνάω Μαμά», για «Σταυρό του Νότου», για «Σαμποταζ», για «Σαν Ηφαίστειο που ξυπνά», για «Μικρή Πατρίδα» και κάποια άλλα εμβληματικά άλμπουμ που χαρακτήρισαν τους δημιουργούς τους αλλά και την εποχή που κυκλοφόρησαν.

Σήμερα υπάρχουν αξιόλογοι δημιουργοί και τραγουδιστές που επιμένουν στα τραγούδια με ψυχή. Επιμένουν στον αξιόλογο στίχο, στην μελωδικότητα και στον λυρισμό που μπορεί να γεννάει ένα τραγούδι.

• «Βλέμμα στο βυθό» – Δημήτρης Βουτσάς (Μικρή Άρκτος)

Τον Μίμη Νικολόπουλο τον γνώρισα πριν μερικά χρόνια, όταν ήδη ζούσε στη Θεσσαλονίκη και είχε κυκλοφορήσει ένα εξαιρετικό ορχηστρικό άλμπουμ με τίτλο «Deviation» και επιρροές από  world, βαλκανική, μεσογειακή και κινηματογραφική μουσική που τον έκανε πολύ γρήγορα το next best thing της εγχώριας μουσικής. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά, επιστρέφει στη δισκογραφία και πάλι ως δημιουργός, αλλά αυτή τη φορά όχι για έναν ορχηστρικό δίσκο αλλά για τον πρώτο προσωπικό του Δημήτρη Βουτσά, σε στίχους της αγαπημένης στιχουργού Φωτεινής Λαμπρίδη και την συμμετοχή του νέου Γιάννη Βασιλόπουλου με τους στίχους του σε ένα ξεχωριστό τραγούδι.

Οι κοινές αναφορές του συνθέτη και του ερμηνευτή από τα χρόνια τους στη Θεσσαλονίκη, οι καταβολές και οι αναμνήσεις τους φαίνεται πως στάθηκαν σημαντικές ώστε να γεννηθεί μία εξαιρετική δουλειά που θυμίζει σε πολλά σημεία – καλλιτεχνικά και αισθητικά – τις μουσικές δουλειές παλιότερων χρόνων, όταν τα άλμπουμ που κυκλοφορούσαν ήταν «φροντισμένα» όσο θα έπρεπε. Όταν τραγουδιστής και συνθέτης έβρισκαν κοινούς κώδικες και παρέδιδαν μικρά αριστουργήματα.

Είχα τη χαρά, να βρεθώ στην πρώτη παρουσίαση του cd, τις μέρες που κυκλοφορούσε, στο Θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης και να τους απολαύσω επί σκηνής σε μία πρώτη «ανάγνωση» της τέχνης τους. Συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον και παρουσιάζοντας ένα ενιαίο έργο που συγκινεί. Η Μικρή Άρκτος που στέκει ομπρέλα πάνω από αυτή την προσπάθεια, αποτελεί εγγύηση ποιότητας και παραγωγής για αυτό το άλμπουμ αλλά και για κάθε νέα της πρόταση. Μουσικές, δανεισμένες από το «Deviation” αλλά και καινούριες, στίχοι και ενορχηστρώσεις που στολίζουν και ένας Δημήτρης Βουτσάς που ερμηνεύει με υποδειγματική ωριμότητα τα πρώτα του τραγούδια, υποσχόμενος ένα λαμπρό μέλλον.

Το «Σπιρτόκουτο», το «Ξένο αίμα», το «Όταν μου λείπεις», η «Φρίντα», το «Μόνο για σένα» και «Η πόλη σου» είναι σίγουρα από τα τραγούδια που ακούς και ξανακούς, ελπίζοντας πως θα τα ακούσουν και κάποια ραδιόφωνα ώστε να βρουν κι αυτά τον δικό τους δρόμο (γνωστό πρόβλημα κι αυτό στα νέα τραγούδια).

Αγαπημένος στίχος… «Δίπλα μου ψάχνεις το βήμα σου, δίπλα σου βρήκα τον κόσμο που θέλω να ζω»[«Η πόλη σου» – στίχοι: Γιάννης Βασιλόπουλος]

• «Το καλοκαίρι πέρασε σα ρίγος» – Γιώργος Κωστογιώργης (Τσαλαπετεινός)

Πώς είναι να μελοποιείς μέσα σε 10 μέρες, 14 από τα πιο αγαπημένα σου ποιήματα και να κάνεις άλμπουμ, έχοντας στο πλάι σου μία από τις πιο σημαντικές παρουσίες της ελληνικής μουσικής, ερμηνεύοντας τα τραγούδια σου; Ερωτήματα που ζητάνε απάντηση και ο μόνος που θα μπορέσει να το κάνει θα είναι ο χαρισματικός Γιώργος Κωστογιώργης. Συνθέτης της νέας γενιάς που βουτάει γρήγορα στα βαθιά παραδίδοντας μία σπουδαία δισκογραφική δουλειά γεμάτη ευαισθησία, γλύκα και περιγραφές που σε κερδίζουν από την πρώτη κιόλας ακρόαση.

Ο Αργύρης Μπακιρτζής σ την ερμηνεία των τραγουδιών, αναλαμβάνει το βαρύ φορτίο της σύνδεσης δύο τριών γενιών, ενώ από την άλλη δείχνει τόσο μέσα στα νερά του, σε ένα μουσικό σύμπαν που πάντα ήξερε να το φτιάχνει με τους δικούς του όρους.

Το «Καλοκαίρι» του Κωστογιώργη, φιλοξενεί ποιήματα των Ναπολέων Λαπαθιώτη, Κώστας Ουράνη, Τέλλο Άγρα, Αργύρη Εφταλιώτη και Κωνσταντίνο Χατζόπουλο, σε μία διάθεση για νοσταλγία και συναίσθημα άλλης εποχής.

Οι ηχογραφήσεις έγιναν στη Θεσσαλονίκη και στην Καβάλα, σε παραγωγή του «Τσαλαπετεινού». Η Κατερίνα Σισσίνι ερμηνεύει μαζί με τον Μπακιρτζή το «Δε γυρεύω ξένο», ενώ οι εξαιρετικές εικόνες του εξωφύλλου και του ένθετου είναι του Απόστολου Βέττα.

Το «Κι όταν φτάσει η άνοιξη», η «Κυρία», τα «Φύλλα», το «Κι έπινα μες απ’ τα χείλη σου», το «Καλοκαίρι», η «Αναμονή» θα μπορούσαν να είναι μερικά από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, στη περίπτωση που θα πρέπει για κάποιο λόγο να μην βάλετε το άλμπουμ να παίζει από την αρχή μέχρι το τέλος, που σας το συστήνω φυσικά.

Αγαπημένος στίχος…  «Τί καρτερώ που τόσο αργεί, τί που δε φέρνουν τόσα χρόνια;  Κάποιος για μένα οδοιπορεί, που σα να χάθηκε στα χιόνια» [«Αναμονή» – ποίηση Κώστας Ουράνης]

• «Όταν η άνοιξη θα ‘ρθει» – Βασίλης Καραμπούζης (Aganda)

Για αυτούς που υποστηρίζουν πως δεν κυκλοφορούν πλέον καλές λαϊκές δουλειές γιατί δεν υπάρχουν νέοι άνθρωποι που να το στηρίζουν και να το υποστηρίζουν, η απάντηση έρχεται με το πρώτο άλμπουμ του Βασίλη Καραμπούζη που ζει στη Θεσσαλονίκη και κυκλοφορεί το «Όταν η άνοιξη θα ΄ρθει» με τη συμμετοχή του σπουδαίου Γιώργου Νταλάρα στο ομώνυμο  τραγούδι του cd και μερικών από τα πιο σημαντικά νέα ονόματα του τραγουδιού, όπως είναι ο εξαιρετικός Δημήτρης Μπάκουλης (αναζητήστε τον στη περίπτωση που μέχρι τώρα δεν τον έχετε ακούσει), ο γνωστός μας και αγαπημένος Θάνος Παπαγεωργίου, ο Θάνος Τζήκας, η Ζωή Κιούρκα και ο ίδιος ο συνθέτης που κράτησε για τον εαυτό του μερικά από τα τραγούδια και καλά έκανε, αφού δείχνει να του ταιριάζουν.

Αυτοσυστηνόμενος ο ίδιος ο δημιουργός χαρακτηριστικά αναφέρει για το άλμπουμ : «…αντλώντας από την αστείρευτη δεξαμενή του λαϊκού τραγουδιού, μια απόπειρα απόδοσης στη βιωματική γλώσσα του σήμερα, οικουμενικών ατομικών και κοινωνικών θεμάτων, όπως ο έρωτας, η ξενιτιά και η μοναξιά. Το μοίρασμα γίνεται φάρος, φίλος που αγκαλιάζει την ψυχή και την οδηγεί σε απάγκιο».

Την παραγωγή του άλμπουμ έχει κάνει ο μουσικός Βασίλης φλώρος για την Aganda Music και αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό, επειδή το να αναλαμβάνει την παραγωγή ένας άνθρωπος του χώρου δείχνει τόσο την εκτίμηση που μπορεί να προκαλεί η μουσική του Καραμπούζη και ο ίδιος, όσο και την εγγύηση ενός προσεγμένου υλικού.

Αγαπημένος στίχος… «Έλα φίλε φάρε μου, τη σκιά της πάρε μου, για να βρω τον δρόμο» [«Φίλε φάρε μου» – στίχοι: Βασίλς Καραμπούζης]

• «Το μαύρο κουτί» – Παύλος Παυλίδης (United We Fly)

Πριν συνεχίσουμε με οποιαδήποτε αναφορά στο «Μαύρο κουτί» του Παύλου Παυλίδη, ας σταθούμε μία στιγμή στην διαχρονικά συνεχή αναζήτηση αυτού του καλλιτέχνη, από τον καιρό των Ξύλινων Σπαθιών μέχρι σήμερα που πάντα αναζητάει νέους τρόπους έκφρασης, καταφέρνοντας τελικά να προσθέτει όλες αυτές τις εμπειρίες και τη γνώση του στις ήδη γνωστές, με αποτέλεσμα να έχουμε κάθε φορά έναν καινούριο Παυλίδη που όμως αναγνωρίζεις πάνω του και τα στοιχεία που σε κάνανε να τον αγαπήσεις τα προηγούμενα χρόνια.

Το «Μαύρο κουτί» έρχεται αρκετά χρόνια μετά το τελευταίο ολοκληρωμένο προσωπικό άλμπουμ του τραγουδιστή, καθώς το «Μια πυρκαγιά σε ένα σπιρτόκουτο» κυκλοφόρησε το 2016. Βέβαια όλο αυτό το διάστημα ακούσαμε πολλά «σκόρπια» singles και ωραίες συνεργασίες που τις φιλοξενεί και στο νέο του «παιδί», όπως είναι ο Φώτης Σιώτας που βγήκανε πριν από καιρό μαζί για συναυλίες και ακούμε το «μαγικό» του βιολί να γλυκαίνει την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα των συνθέσεων.

Η ικανότητα του Παυλίδη να δημιουργεί εικόνες μέσα από τους στίχους που γράφει, να ταξιδεύει με τις μουσικές του και να παραπέμπει τη μία στην εφηβική μας αθωότητα μέσω των Σπαθιών και την άλλη στην πιο σύγχρονη εκδοχή της κοινωνίας, να αναπολεί, να αγαπάει, να τραγουδάει για τις αγάπες του, να εξοργίζεται και να ψιθυρίζει όταν χρειαστεί, να ξαφνιάζει αλλά και να θυμίζει μερικές φορές το παρελθόν του, ως κλείσιμο ματιού σε όσα αγαπήσαμε, είναι στοιχεία που συνθέτουν ένα από τα πιο ωραία άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα.

Η United We Fly το τελευταίο διάστημα έχει παρουσιάσει μερικές πολύ σημαντικές συνεργασίες της με καλλιτέχνες της πρώτης γραμμής που φαίνεται πως ξέρει πώς να τους φροντίσει και να τους πάει και ένα βήμα παραπάνω, είτε αυτό είναι καλλιτεχνικά είτε μιλάμε για θέματα παραγωγής.

Η «Αννα» (σε συνέχεια των γυναικείων μορφών που υμνεί ο Παυλίδης σε τραγούδια του ακόμα από τον καιρό των Ξύλινων Σπαθιών), το «Παιδί με το πατίνι», το «Τώρα που χάνεται το φως», το «Μαύρο σύννεφο» και το «Στην άκρη της πόλης» (αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη του) είναι από τα τραγούδια που έχω συλλάβει τον εαυτό μου να επιμένω στις ακροάσεις τους κάπως παραπάνω από τα άλλα, αν και κάτι μου λέει πως την άνοιξη που περιμένω, θα παίξει ολόκληρο το άλμπουμ πολλές φορές στο μπαλκόνι μου, κάτι πρωινά αγαπημένα.

Αγαπημένος στίχος(για ευνόητους λόγους)…  «Σαλονίκη αγκάλιασέ με, κρύψε με μες στο λιμάνι, είμαι πλοίο από τη Σμύρνη, αλητάκι στο Καπάνι» [«Στην άκρη της πόλης» – στίχοι: Παύλος Παυλίδης]

Δείτε επίσης: